Με την Τουρκία να συνεχίζει να έχει ελπίδες σχετικά με την απόκτηση των μαχητικών 4,5 γενιάς Eurofighter – καθώς υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο τελικά να καμφθούν οι αντιρρήσεις της Γερμανίας και να ανάψει το πράσινο φως πώλησής τους ακόμα και χωρίς όρους, όπως το να μη χρησιμοποιηθούν κατά της Ελλάδας στο Αιγαίο – υπάρχουν αρκετοί λόγοι που κάνουν τους έλληνες αεροπόρους να μην ανησυχούν ιδιαίτερα.
Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή,
μπορεί το Rafale και το Eurofighter να ξεκίνησαν από την ίδια «μήτρα» που ήταν η αναζήτηση της Ευρώπης για ένα μαχητικό νέας γενιάς στις αρχές της δεκαετίας του ’80, ωστόσο από τα μέσα αυτής της δεκαετίας όταν η Γαλλία αποφάσισε να τραβήξει ξεχωριστό δρόμο, πολλά πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά.
Κατ’ αρχάς το γαλλικό μαχητικό ήταν έτοιμο και πιστοποιημένο τη χρονιά που στην Ελλάδα κάναμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες και ενώ μπορεί το Eurofighter να ήταν έτοιμο νωρίτερα ως αεροσκάφος, το γεγονός πως στην κατασκευή του εμπλέκονταν πολλές χώρες είχε ως αποτέλεσμα να καθυστερήσει σε αυτό η πιστοποίηση των οπλικών του συστημάτων για αρκετά χρόνια.
Το γαλλικό μαχητικό διαθέτει τον «φαρμακερό» πύραυλο
αέρος – αέρος για βολές πέραν του ορίζοντα Meteor, τον οποίο, ενώ θεωρητικά μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν και τα Eurofighter, είναι πολύ αμφίβολο, με δεδομένες τις σχέσεις Αγκυρας – Παρισιού, κατά πόσο η Γαλλία θα ανάψει το πράσινο φως για την απόκτηση των πυραύλων αυτών από την Τουρκία.
Τα Rafale διαθέτουν επίσης ένα εντελώς ψηφιακό ηλεκτρονικό ραντάρ AESA,
ενώ μόνο οι τελευταίες εκδόσεις των Eurοfighter αρχίζουν να αποκτούν αντίστοιχο, κάτι που σημαίνει πως η Τουρκία δεν θα διαθέτει μαχητικά με σύγχρονα ραντάρ αυτού του επιπέδου. Το πιλοτήριο στα γαλλικά μαχητικά είναι εντελώς ψηφιοποιημένο σε τέτοιον βαθμό που οι οθόνες με τα δεδομένα είναι touchscreen, ενώ στο Eurofighter μόνο στις τελευταίες του εκδόσεις μπορούν να δουν κάτι αντίστοιχο.
Επιπλέον, το «μυστικό» υπερόπλο του Rafale
είναι το σύστημα αυτοπροστασίας Spectra, αντίστοιχο του οποίου δεν έχουν τα Eurofighter και δεν προβλέπεται αποκτήσουν.
Αλλο ένα σημείο στο οποίο υπερέχει η γαλλική «Ριπή του ανέμου» είναι ότι έχει ενσωματωμένο το σκοπευτικό σύστημα σε αντίθεση με το Εurofighter, το οποίο συν τοις άλλοις δέχεται εξωτερικό φορτίο 16.500 lbs, ενώ το Rafale 21.000 lbs, κάτι που σημαίνει λιγότερα όπλα για το «ευρωπαϊκό» μαχητικό σε αντίθεση με το γαλλικό.
Τη βεντάλια των προτερημάτων του γαλλικού μαχητικού συμπληρώνουν δύο ακόμα χαρακτηριστικά.
Το πρώτο είναι ότι το Rafale,
όντας κατασκευασμένο για χρήση και από αεροπλανοφόρα, είναι πιο ανθεκτικό ως αεροσκάφος, σε αντίθεση με το Eurofighter, και στα ραντάρ το γαλλικό μαχητικό εμφανίζει μικρότερο ίχνος φτάνοντας πολύ κοντά, αλλά χωρίς να είναι στα επίπεδα των στελθ, όπως τα αμερικανικά μαχητικά F-35.
Πολύ σημαντικό είναι,
τέλος, πως για να συντηρήσει μια χώρα τα Rafale που διαθέτει θα πρέπει να μιλάει μόνο με μία χώρα, δηλαδή τη Γαλλία, σε αντίθεση με το Eurofighter που θα πρέπει να συνδιαλέγεται με τις τρεις κύριες κατασκευάστριες χώρες και αν βάλουμε μέσα και επιμέρους συστήματα και με τις ΗΠΑ, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους χρόνους απόδοσης.
Αν σε αυτά τα χαρακτηριστικά προσθέσουμε, όπως είναι ήδη γνωστό, και τον πιο σημαντικό παράγοντα που δεν είναι άλλος από τον πιλότο, τότε γίνεται κατανοητό γιατί η Ελλάδα δεν ανησυχεί ιδιαίτερα από τυχόν τουρκικά Eurofighter.
