Την ταλαιπωρία της οικογένειάς του που ζει στο ορεινό Βιδιάκι της Γορτυνίας και την προσπάθειά της να εξασφαλίσει ομαλές συνθήκες εκπαίδευσης στο παιδί τους, κατήγγειλε πρόσφατα σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ Πύργου ο Δημήτρης Λάνης.
Πρόκειται για μια ιστορία που πέραν των άλλων αποκαλύπτει παθογένειες αλλά και επαναλαμβανόμενες αστοχίες για ένα σύστημα που όπως και εκείνο της υγείας χρειάζεται πολλές και ουσιαστικές αλλαγές.
Η έλλειψη διδακτηρίων (αφού αρκετά λόγω έλλειψης παιδιών έκλεισαν), οι μεγάλες αποστάσεις που απομονώνουν μαθητές, η αναμονή ενός μεταφορικού μέσου που δεν έρχεται ποτέ και μια τηλεκπαίδευση χωρίς καμιά συνοχή για την αποτελεσματική διείσδυση στη γνώση είναι μερικές από τις αιτίες. Όμως η αδιάφορη αντιμετώπιση που όπως υποστηρίζει ο πατέρας είχαν ο ίδιος και το παιδί του από αυτοδιοικητικούς και υπηρεσιακούς παράγοντες είναι και το μεγαλύτερο «χτύπημα» στον αγώνα που έδωσαν και δίνουν με αξιοπρέπεια για κάποια αντίστροφη εικόνα…
Αναλυτικά, περιγράφοντας την περιπέτεια που ξεκίνησε μετά την ολοκλήρωση του Δημοτικού Σχολείου ο κ. Λάνης, μεταξύ άλλων αναφέρει:
ΟΤΑΝ ΞΕΚΙΝΑ Η «ΟΔΥΣΣΕΙΑ»
«Ο γιος μου αφού τελείωσε το σχολείο της Κοντοβάζαινας έπρεπε να πάει πλέον στο γυμνάσιο της περιοχής της Αρκαδίας που ήταν 40 χιλιόμετρα μακριά, στα Τρόπαια, οπότε για να πάει στο σχολείο θα έπρεπε να σηκωθεί πολύ νωρίς, να πάρει ταξί για να μεταφερθεί μέχρι το Βούτσι, 12 χιλιόμετρα, να περάσει μετά από πολλά χωριά και θα αργούσε να φτάσει στο σχολείο του. Εγώ για να πάρει το παιδί μου ότι καλύτερο μπορούσα, για να μην ταλαιπωρείται στους δρόμους και με τους κινδύνους που διατρέχουν τα παιδιά, αφού όσο περισσότερα είναι τα χιλιόμετρα, τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα, το έγραψα στα Τριπόταμα Αχαΐας, αποδέχτηκαν την εγγραφή του και από την Περιφέρεια Πελοποννήσου στο Γυμνάσιο Ψωφίδας δίπλα στα Τριπόταμα Αχαΐας. Μέχρι να προσαρμοστεί το παιδί, να βρεθεί η λύση για το σχολείο του, αφού έκλεισε αυτό της Κοντοβάζαινας, μεταφέραμε το παιδί το πρωί εγώ ή η σύζυγός μου στο σχολείο και μετά στο σπίτι.
18 ΩΡΕΣ ΟΞΥΓΟΝΟ ΑΛΛΑ ΣΗΚΩΝΟΜΟΥΝ ΝΑ ΠΑΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΧΟΛΕΙΟ…
Ξεκινήσαμε στις 13 Σεπτεμβρίου όταν το παιδί πήγε στην πρώτη Γυμνασίου, τον Οκτώβριο κάνω έγγραφα στον εισαγγελέα της Πάτρας και στη διεύθυνση εκπαίδευσης δευτεροβάθμιας Αχαΐας, και τους ζητώ να λυθεί το ζήτημα, γιατί και εγώ είμαι Έλληνας πολίτης και οφείλει η πολιτεία να μου παρέχει ότι παρέχει και στα άλλα παιδάκια του κόσμου. Ζήτησα να με ενημερώσουν τι θα γίνει, όμως δεν πήρα ποτέ καμία ενημέρωση, οι δάσκαλοι του σχολείου στα Τριπόταμα με ενημέρωναν κάθε φορά ότι θα έρθει το ταξί για το παιδί τον άλλο μήνα και μετά πάλι τον άλλο μήνα. Τον Νοέμβριο του 2021 όπου ο γιος μου πήγαινε στην 1η Γυμνασίου αρρωσταίνω από κορωνοϊό και εισάγομαι στο νοσοκομείο της Τρίπολης από τις 22 του μηνός, έως τις 2 Δεκεμβρίου, δηλαδή ήμουν 10 μέρες στο νοσοκομείο. Αφού βγήκα από το νοσοκομείο, με συνταγή γιατρού έπρεπε να κάνω τρίμηνη οξυγονοθεραπεία για 18 ώρες στο σπίτι. Το παιδί σηκωνόμουν παρ’ όλα αυτά από το κρεβάτι για να το πάω στο σχολείο, μετά να πάω στα ζώα, να πάω στις δραστηριότητές μου και για τη μεταφορά του στο σχολείο δεν είχε γίνει τίποτα ακόμα.
ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΕΝΗ… ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟΥ
Πέρασε ο Δεκέμβριος, πέρασαν οι γιορτές και 20 Γενάρη σήκωσα τα χέρια ψηλά. Εξαντλημένος, ταλαιπωρημένος με ζώα, παιδί, υγεία, άφηνα τη δουλειά μου για να πηγαίνω το παιδί στο σχολείο. Ήμουν ακόμα στην αναμονή, τίποτα δεν τους ενδιαφέρει. Δεν ξέρω τι μπορεί να σκέφτηκαν. Την υποχρέωση μεταφοράς των παιδιών την έχουν οι δήμοι και οι περιφέρειες. Για μένα όμως δεν ασχολήθηκε κανείς. Και αφού σήκωσα τα χέρια ψηλά περίπου στις 20 Γενάρη, κάνω νέα έγγραφα στο σχολείο, παρουσίασα τα χαρτιά του νοσοκομείου, για να μπορέσει να κάνει το παιδί τηλεκπαίδευση. Όμως υπήρχαν πολλά προβλήματα με την τηλεκπαίδευση, με αποτέλεσμα το παιδί να μην μπορεί να μάθει αυτά που έπρεπε. Ακόμα και όταν έδωσε εξετάσεις στο σχολείο το καλοκαίρι και προβιβάστηκε με 15.5, δεν άξιζε να γίνει αυτό, αφού το παιδί δεν είχε αποκτήσει τις γνώσεις που έπρεπε. Με όλα αυτά τα προβλήματα πώς θα μπορέσει να συναγωνιστεί τα άλλα παιδιά στη ζωή;
ΕΓΩ ΕΚΑΝΑ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΜΟΥ Η ΠΟΛΙΤΕΙΑ;;
Παρότι πολλές φορές προσπάθησα να μιλήσω με τον αρμόδιο αντιπεριφερειάρχη Εκπαίδευσης στην Αχαΐα, αυτό δεν το κατάφερα και αυτό με υποχρεώνει να προχωρήσω σε νομικό αγώνα, για να βρω το δίκιο το δικό μου αλλά και του παιδιού μου. Ο αρμόδιος αντιπεριφερειάρχης, θα έπρεπε, αν δεν μπορούσε να λύσει το θέμα, να το βάλει στο συμβούλιο και να προσπαθήσει να βρει κάποια λύση. Το θέμα μάλιστα έφτασε στη Βουλή των Ελλήνων από τον Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλο, αλλά δεν έγινε απολύτως τίποτα, ούτε σε αυτήν την περίπτωση. Εάν το παιδί έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα στην εκπαίδευσή του, αυτό θα του στοιχίσει στη ζωή. Είναι ένα ευγενέστατο και καλοσυνάτο παιδί, το γνωρίζουν οι δάσκαλοι και αν το προβίβασαν, το κάνανε από συμπάθεια. Όταν δεν μπορεί η πολιτεία να του παρέχει αυτά που οφείλει, εγώ τι θα πρέπει να κάνω; Έκανα το καθήκον μου, το οποίο όμως απέβη άκαρπο».
Ακόμη τόνισε ότι έχει κάνει μέχρι και προσφυγές στα ευρωπαϊκά δικαστήρια και δεν απέκλεισε το γεγονός να φύγει για το εξωτερικό, προκειμένου να βρει λύση στο εκπαιδευτικό πρόβλημα του παιδιού του.
