Οι εργαζόμενοι που φαίνονται στις φωτογραφίες υποχρεώνονται όχι μόνο να καθαρίζουν τα πατώματα του καταστήματος, αλλά και σε εργασία επισκευής του λόγω φθορών.
Λένε πως μία φωτογραφία ισούται με 1.000 λέξεις και αυτό δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Ο πελάτης που βρέθηκε πρόσφατα στους χώρους καταστήματος πασίγνωστης «αλυσίδας» στην Πάτρα, καταγγέλλει μέσω της εφημερίδας «Πολιτεία» ένα γεγονός με το οποίο αναδεικνύεται η σκληρή πραγματικότητα των συνθηκών εργασίας νέων ανθρώπων, οι οποίοι φαίνεται πως υποχρεώνονται να κάνουν πράγματα τα οποία δεν συνάδουν με τους κανόνες της εργασιακής αξιοπρέπειας.
Πολλώ δε μάλλον όταν η συγκεκριμένη εταιρεία που καταγράφει υψηλούς τζίρους στην αγορά, δεν έχει την ανάγκη να προχωρά σε τέτοιες κινήσεις προκειμένου να αποφύγει μικρά κόστη τα οποία δεν πρόκειται να… «βουλιάξουν» την Επιχείρηση.
Οι εργαζόμενοι που φαίνονται στις φωτογραφίες τις οποίες τράβηξε ο πελάτης τη στιγμή που ήταν στο κατάστημα και παρέδωσε στην «Πολιτεία», υποχρεώνονται όχι μόνο να καθαρίζουν τα πατώματα του καταστήματος, αλλά και σε εργασία επισκευής του λόγω φθορών.
Εργασία δηλαδή που θα πρέπει να εκτελεστεί από εξειδικευμένο συνεργείο που διαθέτει τεχνογνωσία και ειδικά μηχανήματα έτσι ώστε να αποκατασταθούν επαγγελματικά οι φθορές του δαπέδου ως βασική προϋπόθεση και για την ασφάλεια των πελατών.
Φαίνεται λοιπόν πως οι υπεύθυνοι του συγκεκριμένου καταστήματος επέλεξαν μία πιο «εύκολη» για αυτούς λύση. Αντί να χρεωθούν με έξτρα έξοδα και να αποκαταστήσουν όπως πρέπει τις φθορές, υποχρέωσαν τους εργαζόμενους να κάνουν την ίδια εργασία χωρίς κόστος για την επιχείρηση.
Τα ερωτήματα που θέτει ο πελάτης είναι αυτονόητα:
Πρώτον: Έχει η επιχείρηση το δικαίωμα να υποχρεώνει εργαζόμενους σε πάρεργα τα οποία εκτελούνται παράλληλα με τις υπόλοιπες υποχρεώσεις τους;
Δεύτερον: Οι εργαζόμενοι οι οποίοι καλούνται να διεκπεραιώσουν τις συγκεκριμένες εργασίες ερωτήθηκαν αν είναι σε θέση να φέρουν σε πέρας το συγκεκριμένο έργο, μη διαθέτοντας γνώση και ειδικά μηχανήματα που απαιτούνται;
Τρίτον: Απευθύνθηκαν άραγε σε εξειδικευμένες επιχειρήσεις που αναλαμβάνουν την επιδιόρθωση των συγκεκριμένων φθορών και αν ναι, ήταν το κόστος απαγορευτικό σε σχέση με τις οικονομικές δυνατότητες της επιχείρησης έτσι ώστε να ανατεθεί σε εξειδικευμένο συνεργείο;
Το συγκεκριμένο περιστατικό δεν είναι το πρώτο που παρατηρείται σε μεγάλα καταστήματα. Σύμφωνα με τα όσα γίνονται γνωστά οι εργασιακές σχέσεις σε συγκεκριμένους χώρους χαρακτηρίζονται «σκληρές» με τους νέους κυρίως εργαζόμενους να υποχρεώνονται σε εξαντλητικά ωράρια και εκτέλεσης εργασιών εκτός των καθηκόντων τους.
Παράλληλα με τις μόνιμες συνθήκες «ξεχειλώματος» του ωραρίου τους, πολλοί είναι εκείνοι που βλέπουν διαρκώς μέσω πιέσεων που τους ασκούνται, μείωση του εισοδήματός τους γεγονός που προκαλεί ακόμη πιο ασφυκτικές συνθήκες τόσο στο εργασιακό όσο και στο οικογενειακό τους περιβάλλον.
Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ανάμεσα σε πολλές και πολλούς εργαζόμενους επιβάλλεται ο νόμος της «σιωπής» ο οποίος απορρέει από την εργασιακή εξάρτηση και έτσι πολλά από τα περιστατικά που μπορούν να χαρακτηριστούν ως εργασιακή εκμετάλλευση δεν φθάνουν στις αρμόδιες Υπηρεσίες για να ληφθούν μέτρα που προβλέπονται από τη σχετική Νομοθεσία.
Η ανάγκη κυρίως των νέων ανθρώπων για εργασία είναι αντιληπτό ότι αποτελεί το σημαντικότερο εμπόδιο στη δημοσιοποίηση των παραπάνω περιστατικών και καταστάσεων, με αποτέλεσμα την παγίωση και την αποδοχή τους ως δεδομένη κατάσταση στην αφορά εργασίας.
