Ο Μισέλ Δημόπουλος μας έμαθε σινεμά.
Στις κριτικές του Μισέλ Δημόπουλου , καταγράφηκαν σαν απόλυτη κανονικότητα οι μεταμορφώσεις και τα ίχνη ζωής και θανάτου που κουβαλούν οι ταινίες, τα ερωτήματα και τα συναισθήματα που προκύπτουν από μια βουβή γερμανική εξπρεσιονιστική ταινία ή ένα έργο επιστημονικής φαντασίας ή τα αριστουργήματα της nouvelle vague . Θεωρητικός, αλλά πάνω απ’ όλα, ένας από την σπουδαία παρέα του ιστορικού περιοδικού «Σύγχρονος Κινηματογράφος», δημιούργησε κείμενα κριτικής που συνέβαλαν στην σύγχρονη ιστορία του κινηματογράφου στην Ελλάδα.
Η κριτική χτίζει το περιβάλλον γύρω από τις ταινίες, αυτό το ήξερε καλά ο Μισέλ Δημόπουλος, ταυτόχρονα όμως ήξερε πως το βίωμα της μεγάλης οθόνης είναι μια συγκροτητική υπαρξιακή διαδικασία για τον θεατή. Το απέδειξε κατά την περίοδο που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, με μια θητεία ζωής, που έδωσε διεθνή χαρακτήρα στην διοργάνωση. Μας χάιδεψε τρυφερά όταν μαζί με τον Μπακογιαννόπουλο μας σύστησε το σινεμά των δημιουργών μέσα από την αριστουργηματική «Κινηματογραφική Λέσχη».
Δύσκολοι οι αποχαιρετισμοί μ’ αυτόν τον σημαντικό άνθρωπο του Κινηματογράφου. Η σκέψη μας στην οικογένεια σου ,τους φίλους σου, τους ανθρώπους που συνεργάστηκες μαζί τους, σε όλη την κινηματογραφική κοινότητα. Αντίο Μισέλ.
