Mία από τις μεγαλύτερς μπάντες της Ελληνικής post punk σκηνής, οι South of No North, εμφανίζονται σήμερα Σαββατο 16.12. στην Αθήνα (Death Disco). Φθινόπωρο 1983, Αθήνα. Οι South of No North βαπτίζονται από το ομότιτλο βιβλίο του Charles Bukowski και μπαίνουν για τη πρώτη τους πρόβα στο εγκαταλελειμένο δυόροφο στη πλατεία Αμερικής, που θα στεγάσει τη new wave σκηνή της Αθήνας. Στα φωνητικά ο Ανδρέας Γρηγοριάδης, στη κιθάρα ο Μιχάλης Κράλλης, στο μπάσο ο Γιώργος Κουλούρης, στα τύμπανα ο Φοίβος Περιγιαλιώτης και στα πλήκτρα ο Μάκης Μπιθημήτρης και Βασίλης Κράλλης που θα προστεθούν το ’87. Σε εκείνο το διόροφο θα ηχογραφήσουν το πρώτο τους demo, ενώ η πρώτη συναυλία τους θα λάβει χώρο στο 22ο Λύκειο Γκράβας τον Μάρτιο του ’84, μαζί με τους Yell-O-Yell, Villa 21, Metro Decay και Art of Parties.
Στο μεταξύ, ένα χρόνο πριν, ο ιστορικός ντράμερ των Villa 21 και νυν των HeadQuake, Μπάμπης Δαλίδης, έχει ιδρύσει την Creep Records, η οποία θα φιλοξενήσει μέχρι το ’86 τους Metro Decay, Yell-O-Yell, Villa 21, SONN, Art of Parties και άλλους. To πρώτο demo των South of No North φτάνει το ‘84 στα χέρια του Δαλίδη, και η μπάντα υπογράφει με τη Κυψελιώτικη δισκογραφική, κυκλοφορώντας υπό την ετικέτα της το πρώτο της δίσκο «Lacrimae Christi» τον επόμενο χρόνο. Ο δίσκος, που κυκλοφόρησε σε 1000 αντίτυπα, αποτελείται από εννέα κομμάτια που ανέδειξαν αναπόφευκτα τις αξιόλογες δυνατότητες του εγχώριου dark wave ήχου – και ήταν μόνο η αρχή.
Από το τρενάκι τρόμου στο οποίο μπαίνεις με το εναρκτήριο “Fear”, μέχρι το σκοτεινό και πάντα επίκαιρο σε στίχους “Another Dead Day” και “Down in Hell”, μεσολαβούν καταιγίδες και σκοτεινά μονοπάτια που δεν ξέρεις ποτέ πού βγάζουν. Μέχρι και το τέλος του ομότιτλου κομματιού “Lacrimae Christi” (“Τα Δάκρυα του Χριστού” ελληνιστί) υπάρχουν αλλόκοτα σκαμπανεβάσματα, άλλοτε λαμπερά και άλλοτε απελπιστικά – και ένα τέτοιο παζλ δε θα μπορούσε να μη στολιστεί με ένα γλυκόπικρο outro, το “Surrender With A Smile”.
Ένα χρόνο αργότερα, οι S.O.N.N θα κυκλοφορήσουν τον δεύτερο δίσκο τους με τίτλο «Fell Frozen» (1986) από τη Creep – o οποίος θα είναι ο τελευταίος που θα κυκλοφορήσει η δισκογραφική, που θα κλείσει λίγους μήνες αργότερα. Το Fell Frozen αν και πιο ζωντανό, κινείται σχεδόν στα ίδια σκοτεινά και μοναχικά μονοπάτια με το προηγούμενο. Oι S.O.N.N για μια ακόμη φορά παίρνουν μολύβι και χαρτί, μπαίνουν στο στούντιο και γράφουν με μένος σαν να είναι η τελευταία τους φορά. Δεν φτάνουν ποτέ αυτά που έχουν να πουν. Οι στίχοι γεμίζουν σελίδες και αποτυπώνουν ρεαλιστικά τα προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα, τα όνειρα και τις σκοτεινές φαντασίες, τη πνιγηρή και μίζερη ατμόσφαιρα της Αθήνας που 34 χρόνια μετά παραμένει ίδια.
Στο δίσκο ξεχωρίζει το ομότιτλο “Fell Frozen” και το “Anabelle Lee” από το ομώνυμο ποιήμα του Edgar Allan Poe (το οποίο ήταν το τελευταίο που έγραψε). Οι South Of No North μελοποιούν το ποιήμα του Μεγάλου Ρομαντικού, με τη δραματική και θλιμμένη φωνή του Ανδρέα Γρηγοριάδη να μιλά για την απόλυτη αγάπη του, την Anabelle Lee, η οποία είναι πια νεκρή… Οι S.O.N.N όμως την οραματίζονται έτσι όπως οραματίστηκαν τον Bella Lugosi οι Bauhaus.
Εκπληκτικό σημείο του δίσκου αποτελεί και το εννιάλεπτο “Creeping”, όπου τα συγκλονιστικά πλήκτρα και το μπάσο συνοδεύουν έναν σχεδόν δυστοπικό κόσμο, αλλά και το outro “Fairy Tale” (και προσωπικά αγαπημένο), το οποίο, για την ιστορία, γεννήθηκε και ηχογραφήθηκε μέσα στο mastersound, την ημέρα ηχογράφησης του δίσκου.
Τελευταίο έτος της σκοτεινής δεκαετίας: 1989. Οι South of No North θα ανέβουν για πρώτη φορά στην ιστορική σκηνή του An Club στα Εξάρχεια, και δύο μήνες αργότερα θα βρεθούν στο Ρόδον ως support band στους Nick Cave And The Bad Seeds. Στα μέσα του ’89 η Wipe Out Records φιλοξενεί τον τρίτο ομώνυμο δίσκο τους «South Of No North» – ο οποίος έχει ξεκινήσει να φτιάχνεται ήδη από το ’87… Και κάπως έτσι φτάνουμε πλέον στην αναλαμπή των South.
Ο τρίτος δίσκος των S.O.N.N (νιώθω πως) συνοψίζει όλο το πνεύμα της εποχής.
Το “South of No North” ξεκινάει με το No2 hit τους, το «Sha La La», με τη γλυκιά φωνή της Κατερίνας Neufelt στην εισαγωγή – την οποία θα συναντήσουμε και αργότερα στους ψίθυρους του «Silver Rain». Το Sha La La είναι αρκετά μελαγχολικό, και προϊδεάζει απόλυτα για τη δημιουργική διαδρομή που θα ακολουθήσει. Έπειτα, το προσωπικά αγαπημένο «House Of Breath» με τη συγκλονιστική συμβολή του Fill Scars (ή Φιλώτα Βασκαλή – frontman των Yell-o-Yell) στις κιθάρες, ξεδιπλώνει μια πλημμύρα συναισθημάτων σχεδόν ανεξέλεγκτη. Πιο κοντά στα χνάρια του post-punk έρχεται το «Pro Cabaret» και «Death By Stereo». Σε αυτόν το δίσκο κρύβεται και το πιο αισιόδοξο κατ’εμέ κομμάτι της μπάντας, το «Something Good», μια εξαιρετική κομματάρα, που 31 χρόνια μετά παίζει ακόμα σε Αθηναϊκά στέκια και αναδίδει απόλυτα το άρωμα εκείνων των χρόνων… όπως επίσης δε παύει ποτέ να εκτοξεύει σπίθες ελπίδας σε απελπιστικά αδιέξοδα …
«Little Bird you wanna fly, you hate seeing your time going by
Little Happy Child, Pretty Bird, they’ll shoot you down
You know they want nobody off the ground
And you feel alone, and you feel endlessly tired
There’s no one in the sky to fly with you,
You just have to learn
…
Believe me, please, I know
Find your smile, let tears go by
Learn to laugh and not to cry
Learn to live and not to die
Smile, little child
There must be something good out there»
Ο τέταρτος και τελευταίος δίσκος της μπάντας κυκλοφόρησε το ’92, ξανά από τη Wipe Out. Ο «Rajah» χάρισε μια περισσότερο ακουστική επανέκδοση του “Anabelle Lee”, μια σαφώς πιο ατμοσφαιρική επανέκδοση του “1000 Εyes”, καθώς και έξι ακόμα παλιότερα ακυκλοφόρητα κομμάτια στολισμένα με punk rock αρώματα και όχι μόνο.
Μετά τον τελευταίο τους δίσκο, η μπάντα βρέθηκε ξανά μαζί το 2003, στο Festival Elfentanz στο Gagarin. Από το 2004 έως και το 2010 επανακυκλοφόρησαν σε CD όλοι οι δίσκοι τους, και το 2015 η Dead Scarlet Records επανακυκλοφόρησε όλοκληρη τη δισκογραφική τους σε βινύλια.
Σήμερα, οι South Of No North έχουν συστηθεί ως Overalt? από τον Γιώργο Κουλούρη και τον Φοίβο Περγαλιώτη (δύο αρχικά μέλη των S.O.N.N ), που συνεχίζουν να παρουσιάζουν τα παλιά τους θρυλικά κομμάτια σε Αθηναϊκά στέκια, παίζοντας παράλληλα στους Dreamline.
Μπορεί να μιλάμε για εποχές αθώες δισκογραφικά. Εποχές δύσκολες, αβέβαιες, φοβισμένες. Σε μια χώρα που δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει πολλές αλλαγές. Μουσικές και μη.
Σημασία πλέον έχει οτι ο χρόνος έχει περάσει και έχει αφήσει για τα καλά τα δακτυλικά του αποτυπώματα. Καμία σύγχρονη μέθοδος ηχογράφησης δε χρειαζόταν. Ό,τι υπήρχε, αρκούσε, και αυτό ήταν κυρίως το πάθος. Οι τεχνικές ελλείψεις ακούγονται σε κάθε δίσκο, και αυτό είναι κάτι που προσωπικά δε θα άλλαζα ποτέ. Ο παλιωμένος ήχος των βινυλίων και η απλότητα είναι εκείνα που μεταφέρουν πιστά την έμπνευση της εποχής.
Στο τέλος, το πάθος υποκαθιστά τις δυσκολίες… Και κάπως έτσι οι South Of No North κατέληξαν στο ράφι μου, δίπλα σε άλλα σημαντικά βινύλια, ανέγγιχτα στον χρόνο.
ypogeio.gr
