της αναγνώστριας Ε. Γ.
Αγαπητέ αναγνώστη,
Τι κάνεις;Ελπίζω καλά.Ελπίζω να μη βρίσκεσαι στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.Ελπίζω να έχεις φαγητό στο πιάτο σου και στέγη πάνω από το κεφάλι σου.Ελπίζω να βιώνεις μικρές στιγμές ευτυχίας.Ελπίζω.Εγώ προσπαθώ.Τον τελευταίο καιρό νιώθω τεράστια ανάγκη να πιαστώ απο κυριολεκτικά οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει χαρά, πιάνω τον εαυτό μου να γελάει πολλές φορές βεβιασμένα στον καναπέ με ένα αστείο βίντεο ή μια ατάκα. Έχοντας παλέψει πολλά χρόνια με αγχώδη διαταραχή, προσπαθώ να βρω τρόπους και εγώ να επιβιώσω μέσα σ’ αυτό το χαμό που ζούμε.Μερικές μέρες τα καταφέρνω καλύτερα από άλλες. Προσπαθώ να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν και να μη σκέφτομαι αρνητικά…μια βόλτα στη θάλασσα, παιχνίδι με τα ανίψια μου, εικόνες από ένα αγαπημένο ταξίδι…πράγματα που θα με ωφελήσουν.Είναι πολύ δύσκολο ειδικά για ανθρώπους που παλεύουν χρόνια όπως εγώ.Γιατί εκεί που είπες”πάει τα κατάφερα”έρχεται μια ωραιότατη καραντίνα ενός χρόνου και κάτι για να ξεχάσεις όσα θεωρούσες δεδομένα.Φυσικά βοηθάνε πάρα πολύ και οι άνθρωποι που είναι γύρω, που αγαπάς και σε αγαπούν αλλά να ξέρεις το ταξίδι αυτό είναι ατομικό, δικό σου,πραγματικά πηγάζει από μέσα.Αν δεν οχυρώσεις εσύ καλά τον εαυτό σου,λυπάμαι,δεν πρόκειται να το κάνει κανείς άλλος για σένα. Είσαι εσύ και το είδωλο σου στον καθρέφτη και αν είσαι τυχερός σε αυτή την τόσο μικρή ζωή μας ίσως συναντήσεις και δύο τρείς ανθρώπους που να θέλουν να μοιραστείτε μαζί αυτό το ταξίδι.Όσο για τη μαυρίλα; Θα τελειώσει.Όπως βγαίνει το ουράνιο τόξο μετά τη βροχή.Γιατί η ζωή είναι καταδικασμένη να συνεχίσει-για καλύτερα ή χειρότερα θα δούμε.
Ε. Γ.
