γράφει η Σοφία Καυκοπούλου
Όταν η υποταγή θεωρείται προτέρημα, η κοινωνία κάνει ένα μετέωρο βήμα: Ή στη γαλήνη ή στην άβυσσο. Για ποια γαλήνη μιλάμε; Αυτή που ορίζει η λογική “Μη θίξεις τον θύτη”. Και η άβυσσος; Μα, ο θύτης θα θιγεί, φύσει και θέσει, και τότε το θύμα θα βουλιάξει στην άβυσσο.
Η άβυσσος είναι σίγουρα το επιστέγασμα μιας επίπλαστης γαλήνης, μιας γαλήνης που ονομάζουμε συχνά οικογενειακή ευτυχία. Γιατί μάθαμε, κι είναι λάθος τραγικό αυτό, να υπομένουμε ξανά και ξανά, για να μη χαλάσει ο γάμος, για να μην πληγωθούν τα παιδιά, για να μη μας συζητήσει ο κόσμος, για χίλιους δυο λόγους άκαιρους, να υπομένουμε.
Ναι, είναι προτέρημα η υπομονή, γιατί καθένας κουβαλάει το σταυρό του… Αλλά μη κουβαλάς, φίλη μου, και το σταυρό που σου φορτώνουν οι άλλοι. Αυτόν μην το υπομείνεις, ούτε μια στιγμή. Τα τείχη γύρω μας τα χτίζουμε οι ίδιοι, μην επιτρέπεις να τα χτίζει άλλος και να σε βάζει μέσα, ακόμη και σε χρυσό -συχνά- κλουβί.
Η πολυπόθητη γαλήνη, στην οικογένεια, στον γάμο, στη σχέση, δε βασίζεται στην υπομονή που δοκιμάζεται, αλλά στην αγάπη. Και η αγάπη υπομένει, αλλά όχι όπως σου έμαθαν. Συνεπώς, δεν είναι η ζωή μας μια ψεύτικη εικόνα, αλλά όσα βιώνουμε πραγματικά. Και αν βιώνεις τραυματικές εμπειρίες, θα γεμίσεις με τραύματα την ψυχή σου, ίσως πριν από το σώμα σου.
Οι τραυματισμένες ψυχές, εύκολα πέφτουν θύματα και σωματικής κακοποίησης, πράγμα μάλιστα που θεωρούν συχνά φυσικό, ως απόρροια δικών τους λαθών. Η κακοποίηση λοιπόν, που έχει τόσες μορφές, καλύπτεται ως ιδιωτική υπόθεση, ντροπιαστικό γεγονός για το θύμα! Το θύμα που προστατεύει τον θύτη, τον κακοποιητή του.
Η σχέση θύτη – θύματος είναι πολυσύνθετη. Σαφώς, υπάρχει δέσιμο, που κάνει το θύμα να υπομένει, αλλά κυρίως η στάση μιας κοινωνίας ανέτοιμης να αντιταχθεί στις επίπλαστες ευτυχίες. Αυτή η κοινωνία, που σχολιάζει την ευτυχία ενός ζευγαριού από το καλό ντύσιμο και τις ευχάριστες φωτοστιγμές τους, δεν μπορεί να βγάλει τα μυωπικά γυαλιά της μπροστά στην κακοποίηση. Κρύβει και κρύβεται, λες κι έτσι το θύμα θα …δαφνοστεφανωθεί!
Κλείνοντας, αυτές τις λίγες σκέψεις, τις δυστυχώς επίκαιρες, να σταθώ στο εξής: Η καθεμιά, θύμα ή επίδοξο θύμα, οφείλουμε να σταθούμε ενάντια στον θύτη, αλλά και σε μια ολόκληρη κοινωνία, αν θέλουμε να στιγματιστεί η βία και να αλλάξει κάποτε η συλλογική νοοτροπία.
