Ο Θάνος Δούρος επικαλέστηκε την επιστολή Καΐκα και ο δήμαρχος διαστρέβλωσε πλήρως την εικόνα
===========================
Στην ίδια συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου (της 16/7/25) που ο δήμαρχος και αντιδήμαρχοί του πρόσβαλαν συστηματικά δημοτικούς συμβούλους της αντιπολίτευσης (αποκαλώντας τους «άσχετους» με τα θέματα για τα οποία έθεταν ερωτήματα!), ο Κώστας Πελετίδης θέλησε να επιτεθεί λεκτικά -για το ζήτημα του Α’ Κοιμητηρίου- ακόμα και στον άνθρωπο που διαθέτει την πιο βαθιά γνώση για το μνημείο, την εκπαιδευτικό και συγγραφέα Γιώτα Καϊκα-Μαντανίκα. Είχε προηγηθεί η αναφορά του Θάνου Δούρου, δημοτικού συμβούλου του σπιράλ, σε πρόσφατη ανοικτή επιστολή της προς τον δήμαρχο. Ακολούθησε μία αλαζονική και πλήρης ανακριβειών τοποθέτηση του δημάρχου, που επιχείρησε να διαστρεβλώσει την αλήθεια και να παρουσιάσει ως επιτυχία μία αδιαμφισβήτητη αποτυχία της δημοτικής αρχής.
«Σήμερα –έγραφε η πατρινολάτρης και συγγραφέας σχετικού βιβλίου, στις 25 Ιουνίου 2025, στα κοινωνικά δίκτυα- βρέθηκα στο Α΄ Νεκροταφείο της πόλης μας, που χτίστηκε το 1880 από την αστική τάξη της Πάτρας και παρέμενε καμάρι μας για την αισθητική του μέχρι και πριν από λίγο καιρό. Το Νεκροταφείο αυτό πρέπει να κηρυχτεί διατηρητέο κι όμως έχει περάσει στη φάση έντονης εμπορευματοποίησης και καταστροφής». Στο ίδιο κείμενο η συγγραφέας μιλάει για «αλλοίωση της εικόνας του, περιορισμό των ελεύθερων χώρων του και καταστροφή της αισθητικής του». Αναφέρεται εξάλλου και στην αφαίρεση της ιστορικής σιδερένιας πίσω πόρτας, στο πρόσφατο αναιτιολόγητο και ολοκληρωτικό γκρέμισμα του μπροστινού περιτοιχίσματος καθώς και στην πλήρη έλλειψη επικοινωνίας του Δήμου Πατρέων με την Υπηρεσία Νεότερων Μνημείων για θέματα που αφορούν το Κοιμητήριο.
Αυτή την επιστολή επικαλέστηκε το σπιράλ, με αφορμή τη συζήτηση για την ένταξη του Α’ Νεκροταφείου στην «Ένωση Σημαντικών Κοιμητηρίων της Ευρώπης» –πρωτοβουλία την οποία σπεύσαμε να επαινέσουμε. Ο δήμαρχος επέλεξε να αντιδράσει εκτοξεύοντας μισές αλήθειες και ανακριβείς ισχυρισμούς, για έναν μοναδικό δημοτικό χώρο στον οποίο, σήμερα, επικρατεί εμφανώς ασυδοσία και εγκατάλειψη, ενώ παρατηρούνται και σοβαρά θέματα δυσλειτουργίας.
Του αφιερώνουμε ένα ακόμα απόσπασμα από την επιστολή Μαντανίκα: «Κύριε Δήμαρχε, δεν ανήκω στην αστική τάξη της Πάτρας, επομένως, δεν επιτρέπω σε κανέναν να υποστηρίξει ότι με ενδιαφέρει η διατήρηση της μνήμης της. Όμως, γεννήθηκα και μεγάλωσα σε αυτήν την πόλη, την οποία αγαπάω και έχω αφιερώσει ώρες περισυλλογής και μοναξιάς, για να φτιάξω το έργο που έχω κάνει, για να βάλω και εγώ ένα λιθαράκι στο παζλ της ιστορίας. Στόχος μου να μάθουν οι Πατρινοί την ιστορία της Πάτρας, να την αγαπήσουν και να ενδιαφερθούν γι’ αυτήν (…). Αυτή την Πάτρα του 19ου αιώνα οφείλουμε να την σεβόμαστε. Τα νεοκλασικά και τους τάφους τα έφτιαχναν οι σπουδαίοι λιθοξόοι της εποχής, δηλαδή οι εργάτες του μάρμαρου ή του σίδερου. Εμείς σήμερα απολαμβάνουμε και θαυμάζουμε την υψηλή αισθητική αυτών των εργατών. Γιατί, λοιπόν, αλλοιώνουμε τους χώρους ή τους καταστρέφουμε; Πότε θα αγαπήσουμε την πόλη μας;».
Μια περιήγηση στο Νεκροταφείο αρκεί για να διαπιστώσει και ο πλέον δύσπιστος την εγκατάλειψη και να πειστεί για μία ακόμα ντροπή της πόλης επί Λαϊκής Συσπείρωσης.
