Και άλλα ουσιαστικά ερωτήματα με αφορμή το «καπέλωμα» του αγώνα των συμβασιούχων
Η Πάτρα είναι η μόνη πόλη της χώρας όπου οι συμβασιούχοι που πέρασαν από τον δήμο («4.500 άτομα αθροιστικά» σύμφωνα με τον Αντιδήμαρχο Διοίκησης) καταφεύγουν στα δικαστήρια προσδοκώντας επιστροφή και επανα-πρόσληψη. Βρέθηκε κάποτε κάποιος δήμαρχος, βλέπετε (το 2018, ο Κώστας Πελετίδης) και τους παρότρυνε να ακολουθήσουν αυτή τη διαδικασία. «Θα είμαι δίπλα σας στον αγώνα σας» τους είπε τότε. Ε, τώρα δεν είναι. Μόνο που η «συγνώμη» δεν ανήκει στο λεξιλόγιο της δημοτικής αρχής. Γιατί;
Και επειδή το ζήτημα αποφασίζουν να μην το επανεκκινήσουν με μια «συγνώμη», επιλέγουν να καλύψουν τον πανικό τους με άκρατο λαϊκισμό. Ο μεγάλος πανικός προέκυψε την Πέμπτη 11 Απριλίου όταν μια φουρνιά συμβασιούχων έκανε κατάληψη στο Δημαρχείο. Πως απάντησε ο δήμαρχος μας; Βάζοντας όλα τα στελέχη του (καθένα, μάλιστα, με ξεχωριστή ανακοίνωση!) να καλέσουν τον κόσμο της Πάτρας σε κινητοποίηση την επομένη, «καπελώνοντας» ουσιαστικά τη δράση των διαμαρτυρόμενων. Κάλεσε κι όλα τα σωματεία που ορίζει το κόμμα. Πόσο λαϊκισμό, αλήθεια, αντέχει αυτή η πόλη;
Δυστυχώς η κινητοποίηση στιγματίστηκε από ξυλοδαρμό συμβασιούχων τα ξημερώματα! Πόσο «άγνωστοι» στη δημοτική αρχή είναι οι δράστες αυτής της άνανδρης επίθεσης;
Ακολουθεί σειρά επιπλέον σχετικών ερωτημάτων, ενίοτε ρητορικών;
- Τι απέφεραν οι προηγούμενες πορείες με το αίτημα «δουλειά για όλους», ώστε να αισιοδοξούμε πως η νέα κινητοποίηση έχει ελπίδες να πετύχει;
- Αλήθεια, ποιο ακριβώς είναι το ζητούμενο πίσω από το αίτημα «να πληρώνει το κράτος τους μισθούς»; Να προσληφθούν στο Δήμο Πατρέων 4,5 χιλιάδες εργαζόμενοι;
- Είναι άραγε σαφές πως πολλοί από τους συμπολίτες μας που ζητούν επίμονα εργασία από τον δήμο, έχουν πειστεί πως δεν υπάρχουν δουλειές και ευκαιρίες στον ιδιωτικό τομέα; Ποιος είναι αυτός που μπαίνει εμπόδιο –εδώ και δέκα χρόνια!- σε κάθε αναπτυξιακή προσπάθεια στην περιοχή, σε κάθε επένδυση, σε κάθε άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας;
- Δεν είναι τεράστια ειρωνεία πως αυτοί που αντιπαλεύουν τα μονοπώλια, είναι οι ίδιοι που δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους πάρει το αποκλειστικά δικό τους, το μονοπώλιο σε λαϊκούς αγώνες και διαμαρτυρίες; Πόσο μεγάλη ύβρις απέναντι στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους είναι αυτό το καπέλωμα του αγώνα τους;
- Υπάρχει, άραγε, προηγούμενο στην αυτοδιοικητική ιστορία της χώρας όπου η ίδια δημοτική αρχή ανοίγει ένα καινούργιο δημαρχείο (έστω με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση) και πριν καν συμπληρωθεί μήνας το κλείνει μόνη της (διεκδικώντας μάλιστα λύση σε πρόβλημα που η ίδια δημιούργησε);
- Τέλος, για τους εργαζόμενους θα νοιαστεί κανείς; Για την Πάτρα; Για τους δημότες της; Υπάρχει δημοτική αρχή στην πόλη ή μήπως ένα κομματικό ιερατείο παίζει χοντρά πολιτικά παιχνίδια, νιώθοντας πανίσχυρο και θεωρώντας πιόνια του 214.000 κατοίκους;
Το πλέον αμείλικτο ερώτημα, βέβαια, που από σήμερα θα ακολουθεί τη δημοτική αρχή είναι το «Ποιος έδειρε τους συμβασιούχους;». Οφείλουν να απαντήσουν.
