Ο Σπύρος Καίσαρης είναι γέννημα-θρέμμα Κερκυραίος. Και να μη μου το έλεγε, θα το καταλάβαινα από την τραγουδιστή προφορά του. Αν τον ρωτήσεις πώς θα χαρακτήριζε το μουσικό στυλ του, θα σου πει ότι είναι μια μείξη Μιχάλη Χατζηγιάννη και Σάκη Ρουβά. Τα παιδικά του ακούσματα ήταν η μουσική που άκουγαν οι γονείς του στο σπίτι: Αντώνης Ρέμος, Δέσποινα Βανδή, αλλά και Αντώνης Βαρδής, που ήταν η προσωπική του εμμονή. Στην εφηβεία του μπήκαν στη ζωή του και ο Ρόμπι Γουίλιαμς, ο Μάικλ Τζάκσον, ο Φρανκ Σινάτρα και ο Γιώργος Σαμπάνης.
Ολοι διαφορετικοί μεταξύ τους, αλλά όλοι κάτι πρόσθεσαν στη μουσική του. Μου λέει ότι μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει γράψει πάνω από 100 τραγούδια, στίχους και νότες. Δύο από αυτά έχουν ήδη κυκλοφορήσει από την εταιρεία του, την Akti Music. Το «Χίλια δάκρυα» βγήκε τον φετινό Φεβρουάριο και πριν από λίγους μήνες μοιράστηκε με τον κόσμο και το «Πολλά μπορούν να γίνουν». Ο Σπύρος είναι φρέσκος, ταλαντούχος, ωραίος και όσο γυμνασμένος μπορεί να είναι ένας personal trainer, η δεύτερη ενασχόλησή του όταν δεν κάνει τα στιγμιότυπα της ζωής του καινούριο τραγούδι.
GALA: Πώς μπήκε το τραγούδι στη ζωή σου;
ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΙΣΑΡΗΣ: Ηξερα ότι θα ασχοληθώ με το τραγούδι από τα 7 μου χρόνια. Κάποια πράγματα τα ξέρεις και τα νιώθεις από πολύ μικρός. Οταν ήμουν στο σχολείο, για παράδειγμα, έγραφα στιχάκια στα βιβλία της Ελληνικής Γλώσσας και των Μαθηματικών. Και ενώ οι δάσκαλοί μου έλεγαν ότι ήμουν πολύ καλός μαθητής και παρακολουθούσα στην παράδοση, στην πραγματικότητα εγώ ήμουν αφοσιωμένος στο κομμάτι της μουσικής.
G.: Τι σπουδές έχεις κάνει στη μουσική;
Σ.Κ.: Δεν έχω κάνει καθόλου σπουδές πάνω σε αυτό το κομμάτι. Αν και ήθελα να πάω σε Μουσικό σχολείο, τελικά ακολούθησα τις παρέες μου και πήγα σε Γενικό. Εν μέρει είναι μεγάλο λάθος αυτό που έκανα, αλλά στην πορεία αποδείχτηκε ότι θα ήταν έμπνευση για τα επόμενα κομμάτια μου. Σπούδασα όμως Προπονητική σε μια ιδιωτική σχολή, γιατί ήθελα να έχω την εναλλακτική ενός δεύτερου επαγγέλματος.
G.: Γιατί διάλεξες την Προπονητική; Ασχολείσαι και με τα σπορ;
Σ.Κ.: Από πολύ μικρή ηλικία. Επαιζα πολλά χρόνια κρίκετ, έκανα water polo και μετά ασχολήθηκα με τις πολεμικές τέχνες.
G.: Από πού αντλείς την έμπνευση για τα τραγούδια σου;
Σ.Κ.: Συνήθως από πράγματα που μου έχουν συμβεί. Το «Χίλια δάκρυα», για παράδειγμα, μου βγήκε από μια σχέση που είχα παλαιότερα και το είχα συνδέσει με τις χίλιες νύχτες που είχαν περάσει αφότου χωρίσαμε. Εχω γράψει μάλιστα ένα συνοδευτικό κείμενο που ανέφερε ότι κάθε νύχτα που περνούσε ήταν παυσίπονο για τον πόνο μου και ότι κάθε δάκρυ αντιστοιχούσε στις νύχτες που περνούσα μακριά της.
G.: Την έχεις ξεπεράσει τώρα;
Σ.Κ.: Ε, ναι, εντάξει… Κάποιοι άνθρωποι μένουν στην καρδιά σου για πάντα και τους αγαπάς, αλλά καλό είναι να τους ξεπερνάς, για να προχωρήσεις στη ζωή σου και να νιώσεις και άλλα συναισθήματα.
G.: Ο πόνος άλλωστε δεν σου δίνει έμπνευση;
Σ.Κ.: Μα τα περισσότερα κομμάτια βασίζονται στον πόνο. Το «Πολλά μπορούν να συμβούν» μιλάει για τη μετάβαση από ένα μεγάλο διάστημα πόνου σε μια χαρά που ήρθε ξαφνικά στη ζωή μου και μου έφερε ξανά μια νότα αισιοδοξίας.
G.: Νιώθεις να λυτρώνεσαι κάθε φορά που μετατρέπεις σε τραγούδι ένα γεγονός της ζωής σου;
Σ.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι όταν έγραφα αυτά τα δύο τραγούδια δάκρυζα και ανατρίχιαζα, και έτσι έπιανα ακριβώς το συναίσθημα που χρειαζόταν για να μπορέσω τελικά να ξεπεράσω αυτές τις καταστάσεις. Και κάθε φορά που τα ακούω, σκέφτομαι αυτές τις στιγμές που έχω περάσει και νιώθω ευγνώμων και χαρούμενος που τις έζησα.
G.: Παίζεις κάποιο μουσικό όργανο;
Σ.Κ.: Από μικρή ηλικία έμαθα να παίζω κιθάρα μόνος μου, αυτοδίδακτος, για να συνοδεύω τη φωνή μου. Τώρα παλεύω να ξεπεράσω τα υπαρξιακά μου στο κομμάτι του πιάνου, καθώς προσπαθώ να μάθω να παίζω, και πάλι αυτοδίδακτος, γιατί πιστεύω ότι θα δώσει μια παραπάνω πινελιά στις μελωδίες μου.
G.: Το να παρακολουθήσεις μαθήματα σε ωδείο δεν το σκέφτεσαι;
Σ.Κ.: Το σκέφτομαι, αλλά η αλήθεια είναι ότι θέλω να προσπαθήσω λίγο μόνος μου για να δω τι μπορώ να καταφέρω και στη συνέχεια, μόλις βελτιώσω και την οικονομική μου κατάσταση, να πάω και σε ωδείο.
G.: Γενικά είσαι one man show;
Σ.Κ.: Ναι, αν και είμαι άνθρωπος χαμηλών τόνων, προτιμώ να τα κάνω όλα μόνος μου. Πιστεύω ότι ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα άμα έχει θέληση και χωρίς να έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του. Δεν μου αρέσει να μου λένε τι να κάνω.
G.: Πόσα τραγούδια έχεις γράψει πάνω-κάτω μέχρι στιγμής;
Σ.Κ.: Είναι πάνω από 100. Ξεκίνησα στα 12 μου να τελειοποιώ τα τραγούδια. Μέχρι τότε έγραφα μόνο στιχάκια και μελωδίες. Το πρώτο ολοκληρωμένο μου κομμάτι λέγεται «Χτίζω το όνειρο», το οποίο θα κυκλοφορήσει τους επόμενους μήνες, ίσως το φθινόπωρο.
G.: Πότε υπολογίζεις να κυκλοφορήσεις το πρώτο σου άλμπουμ;
Σ.Κ.: Δεν γνωρίζω ακόμα. Προς το παρόν, είπαμε με την εταιρεία μου να κυκλοφορούμε ένα-ένα τα singles. Ούτε έχουμε αποφασίσει ακόμα ποια ακριβώς τραγούδια θα μπουν στο άλμπουμ, όμως με κάποιον τρόπο βρίσκουν μόνα τους τα τραγούδια τη θέση τους.
G.: Η πρώτη σου γνωριμία με το κοινό ήταν το 2016, όταν συμμετείχες στο «The Voice». Πώς ήταν η εμπειρία;
Σ.Κ.: Πολύ όμορφη. Δούλεψα με τους καλύτερους vocal coaches, ήμουν στην ομάδα του Σάκη Ρουβά. Ηταν μεγάλη μου τιμή που τον γνώρισα, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της κριτικής επιτροπής. Ηταν όλοι καταπληκτικοί. Και η Ελενα Παπαρίζου και ο Κωστής Μαραβέγιας, αλλά πιο πολύ αγάπησα τον Πάνο Μουζουράκη. Μου έκανε εντύπωση που καλλιτέχνες που είναι τόσα χρόνια στον χώρο ήταν τόσο άνετοι και τόσο καλοπροαίρετοι και φιλικοί με εμάς τους συμμετέχοντες.
G.: Μέχρι πού έφτασες;
Σ.Κ.: Δεν πήγα πολύ μακριά, μέχρι τα battles.
G.: Τι κράτησες από τις συμβουλές που σου έδωσαν αυτοί οι καλλιτέχνες;
Σ.Κ.: Δεν θα το αποκαλέσω συμβουλή. Ηταν ένα σχόλιο που μου είχε κάνει ο Μουζουράκης. Ενώ καθόμασταν όλοι στο lobby, ανυπομονώντας να ξεκινήσουν οι auditions, εγώ έπαιζα ένα κομμάτι που είχα γράψει την προηγούμενη χρονιά, στα 15 μου. Και με το που ξεκινάω την πρώτη νότα και τραγουδάω, εκείνος με ρωτάει «Ποιο είναι το όνομά σου; Μαζί σου θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα», εννοώντας ότι θα δυσκόλευα πολύ την ομάδα του αν δεν με επέλεγε αυτός. Μετά το «The Voice», μάλιστα, με βοήθησε πάρα πολύ. Με είχε καλέσει να συμμετάσχω στη συναυλία που είχε κάνει στο Φρούριο της Κέρκυρας και μου είχε πει: «Οταν γίνεις γνωστός, γιατί θα γίνεις, θα είσαι ο αγαπημένος μου ποπ τραγουδιστής».
G.: Πώς θα χαρακτήριζες, αλήθεια, το μουσικό στυλ σου;
Σ.Κ.: Θα έλεγα πως είναι έντεχνο ποπ, λίγο ροκ και με κάποια στοιχεία τζαζ.
G.: Θα σε ενδιέφερε να πας στη Eurovision;
Σ.Κ.: Τώρα πατήσαμε το κουμπάκι. Εχω σκεφτεί πολλές φορές τον εαυτό μου να τραγουδάει ένα ξένο κομμάτι στη σκηνή της Eurovision, γιατί την παρακολουθώ από πολύ μικρός και είναι ένα από τα όνειρά μου. Πιστεύω ότι είναι ένας στόχος που, αν επιτευχθεί, θα με ολοκληρώσει πραγματικά ως καλλιτέχνη. Είναι πολύ σημαντικό να εκπροσωπείς και να τιμάς τη χώρα σου.
G.: Τι κάνεις όταν δεν γράφεις μουσική;
Σ.Κ.: Ασχολούμαι με τη γυμναστική, την οποία ξεκίνησα από χόμπι όπως και τη μουσική. Οταν είμαι στην Κέρκυρα, προσπαθώ να περνώ ποιοτικό χρόνο με τους φίλους μου και να απολαμβάνω τη θάλασσα.
G.: Ποιος τύπος είσαι στην παρέα;
Σ.Κ.: Είμαι ο τραγουδιστής, ο κοινωνικός, ο εξωστρεφής, αυτός στον οποίο θα πεις τα προβλήματά σου και ο οποίος δεν θα προσπαθήσει ποτέ να σε καπακώσει, σε καταλαβαίνει συναισθηματικά και είναι πάντα δίπλα σου. Και επειδή έχω σπουδάσει και Προπονητική, είμαι και ο τύπος που θα προσπαθήσει να πουσάρει τους υπόλοιπους της παρέας να κάνουν πράγματα για τη ζωή τους.
G.: Σου λείπει η Κέρκυρα;
Σ.Κ.: Πάρα πολύ. Αλλά, ευτυχώς, ένας από τους στενούς φίλους μου μένει επίσης στην Αθήνα και μπορώ να περνάω ποιοτικό χρόνο μαζί του. Γενικά όμως είμαι πολύ επιλεκτικός και στις φιλίες και στις ερωτικές σχέσεις. Δεν μου αρέσει να κάνω απλώς παρέα με γνωστούς και εν τέλει να μην έχω κανέναν φίλο ◆
