Με βαθειά κατάνυξη και πίστη στον Κύριο της ζωής και του θανάτου αποχαιρετούμε τον αγαπητό μας Νικόλαο Φουντόπουλο, ο οποίος εκλήθη στην αιώνια δόξα του Θεού, αφήνοντας πίσω του φως και μνήμη αληθινής προσφοράς.
Ο Νίκος υπήρξε άνθρωπος δοσμένος ολόψυχα στην αγάπη του Θεού και της Εκκλησίας, στην οποία ευλαβικά υπηρέτησε ως ιεροψάλτης στον περικαλλή ναό των Αγίων Πάντων στη Ροδινή, τον οποίο αγαπούσε βαθέως.
Ήταν όμως και άνθρωπος της προσφοράς. Με ταπεινότητα και σεμνότητα στήριζε την Εκκλησία σε κάθε ανάγκη, όχι μόνο με τη φωνή του και τη συμμετοχή του στους ύμνους, αλλά και με έργα αγάπης και διακονίας που πολλές φορές παρέμεναν αθέατα.
Η προσφορά του αυτή ήταν έκφραση της ζωντανής πίστης του, που εκφράζεται μέσα από τον λόγο του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου:
«Πίστη χωρίς έργα νεκρά ἐστίν, ἡ δὲ ἀληθινὴ πίστις ἐκδηλοῦται ἐν ταῖς ἔργοις τῆς ἀγάπης».
Η ζωή του υπήρξε μαρτυρία πίστεως και ταπεινής διακονίας, μια ζωντανή εικόνα του λόγου του Χριστού:
«Ὃς ἂν θέλῃ ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. 16:24).
Η αγάπη του για την πατρίδα του, τη Ροδινή, και η στενή του σχέση με την ενορία του Ψαθοπύργου, όπου ήταν πρόσωπο αγαπητό και σεβαστό, αντηχούσε μέσα από το ήθος και την απλότητά του.
Η προσωπική μου γνωριμία μαζί του υπήρξε πηγή ενθάρρυνσης και πατρικής στοργής. Όταν πρωτοήρθα ως ιεροψάλτης στην ενορία των Αγίων Πάντων, με δέχτηκε με λόγια γεμάτα αγάπη και υπόσχεση υποστήριξης:
«Σπύρο, από εδώ και πέρα είσαι δικό μου παιδί. Ό,τι χρειαστείς, θα είμαι δίπλα σου.»
Η φωνή του καθάρια και γεμάτη ευλάβεια ψάλλει ακόμα στα αυτιά μου το τροπάριο της Μεγάλης Πέμπτης, με τα λόγια που συγκλονίζουν κάθε πιστό:
«Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε, ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ…»
Αυτή η ψαλμωδία δεν ήταν απλώς υμνωδία, αλλά ύμνος θυσίας και σωτηρίας, εικόνα του πάθους και της αγάπης του Θεού που νικά το θάνατο.
Ο Μέγας Βασίλειος μας υπενθυμίζει ότι:
«Ὁ θάνατος οὐκ ἐστὶν ἀνυπαρξία, ἀλλὰ μετάβασις εἰς τὴν ζωήν», και ότι η εκκλησιαστική μνήμη των κεκοιμημένων είναι πηγή ζωής και παρηγορίας.
Ο θάνατος δεν είναι τέλος, αλλά μετάβαση στη ζωή την αληθινή, όπου ο πιστός ενώνεται με τον Κύριο που νίκησε τον θάνατο και άνοιξε το δρόμο της αιώνιας ζωής. Όπως λέγει ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος:
«Ἡ ζωή τοῦ πιστοῦ μεταβαίνει ἀπὸ τὸν θάνατον εἰς τὴν ἀλήθεια τῆς ζωῆς, εἰς τὸ φῶς τὸ ἀκατάλυτον.»
Εκεί, στον ουρανό, ανάπαυση αιώνια και φως ακατάπαυστο τον περιμένουν. Η μνήμη του, οι προσευχές μας και η αγάπη μας θα είναι το αιώνιο κανδήλι που θα φωτίζει το δρόμο του, όπως και τον δικό μας.
Στην προσευχή της Εκκλησίας ακούμε:
«Κύριε, ἐλέησον τὴν ψυχήν αὐτοῦ καὶ ἀνάπαυσον αὐτὴν ἐν τόπῳ φωτεινῷ, ἐν τόπῳ χλόης καὶ ἀναψύξεως», και ελπίζουμε στη ζωοποιό ανάσταση που δίνει νόημα και σε κάθε ανθρώπινη ζωή.
Αιωνία σου η μνήμη, αγαπητέ Νίκο.
Ευχόμαστε η χάρις του Κυρίου να σε αναπαύει, και η προσευχή της Εκκλησίας να σε συνοδεύει στην αιωνιότητα
Σπύρος Καλαμπόκας
Αναγνώστης
Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεως Πατρών
Συγγραφέας θεολογικών, εκκλησιαστικών και κοινωνικών άρθρων
