Άρθρο της Ασημίνας Ζανιά – Κεραμιδά,
Ιατρού πνευμονολόγου – φυματιολόγου, υποψήφιας δημοτικής συμβούλου
Μόνο περηφάνεια νοιώθει κανείς όταν ξέρει πως κατοικεί σε μια πόλη με μακραίωνη ιστορία κι ότι τέσσερις χιλιετίες πριν, αποτελούσε σημαντικό κέντρο της μυκηναϊκής περιόδου.
Αυτή είναι η Πάτρα που χάνεται στα βάθη των αιώνων και κατά περιόδους, παίρνει τη θέση που της αναλογεί στον πολιτισμένο κόσμο.
Στην ιστορική της διαδρομή άφησε αξιόλογη παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές. Αυτό μαρτυρούν τα πολλά μνημεία της που θυμίζουν το ένδοξο – μακρινό – παρελθόν.
Ο μυκηναϊκός οικισμός στη Βούντενη, το Ρωμαικό Στάδιο, το Ρωμαικό Ωδείο, το Υδραγωγείο και μετέπειτα τα κάστρα Πάτρας και Ρίου παραμένουν ζωντανοί φάροι της ιστορίας της.
Ωστόσο, όλοι οι περίοδοι δεν ήταν ίδιοι.
Στη νεότερη ιστορία της πόλης, γνωρίσαμε και τη βάρβαρη εκδοχή, η οποία αφάνισε εκατοντάδες νεοκλασικά για μια δήθεν μοντέρνα αρχιτεκτονική εξέλιξη.
Στις δεκαετίες του ΄60 και ΄70 συντελέστηκε η μεγαλύτερη αλλοίωση των χαρακτηριστικών της πόλης, η οποία παραδόθηκε στην αντιπαροχή και τη θέση των αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων πήραν τσιμεντένια εκτρώματα.
Τουλάχιστον, διασώθηκαν αρκετά εμβληματικά κτίρια, όπου για δεκαετίες στάθηκαν όρθια και περίμεναν τη συντήρησή τους.
Δεν τους έκανε αυτή την τιμή η πόλη. Γι’ αυτό και ο κίνδυνος να καταρρεύσουν, ήταν υπαρκτός.
Αδιαφόρησαν προηγούμενες δημοτικές αρχές στο να δραστηριοποιηθούν στην κατεύθυνση της διάσωσης. Φάνηκε πως δεν είχαν τη βούληση να ανταποκριθούν, παρότι διέθεταν τα χρηματοδοτικά εργαλεία σε μια -μάλιστα- μακρά περίοδο οικονομικής ευμάρειας, αλλά απέδειξαν πως η διατήρηση της αξιόλογης κληρονομιάς μας, δεν ήταν στις προτεραιότητές τους.
Παραδόξως, η διάσωση των εμβληματικών κτιρίων ήρθε στα χρόνια της πολύχρονης λιτότητας και της βαθιάς οικονομικής κρίσης.
Και, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (…) η δημοτική αρχή Πελετίδη ήταν αυτή που σεβάστηκε την ιστορική κληρονομιά της πόλης και είχε τη βούληση να την κρατήσει στη ζωή για να παραδοθεί ατόφια στις νεότερες γενιές.
Το Παλαιό Δημοτικό Νοσοκομείο, ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα, βρίσκεται σε φάση ανακατασκευής (έχει βγει ανάδοχος) και σύντομα ξεκινούν οι εργασίες.
Το Δημοτικό Θέατρο, είναι πλέον στα χέρια του Υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο ολοκληρώνει τις μελέτες και ξεκινά την αναστήλωσή του.
Το ιστορικό Αρσάκειο δεν αφέθηκε στη μοίρα του για να καταρρεύσει. Επισκευάστηκε πλήρως και έγινε πια το νέο Δημαρχείο της πόλης.
Το ίδιο συνέβη και με τα Παλαιά Δημοτικά Σφαγεία, όπου δημιουργήθηκε πολυχώρος πολιτισμού με επίκεντρο το Καρναβάλι και τον Καραγκιόζη.
Η πρώην Εμπορική Σχολή στην οδό Μανιακίου, ανακατασκευάστηκε και λειτουργεί ήδη σύγχρονος βρεφονηπιακός σταθμός.
Στις αποθήκες ΑΣΟ χτίζεται ήδη πολιτιστικό και αθλητικό κέντρο.
Οι τέσσερις κλίμακες που ενώνουν την Άνω με την Κάτω Πόλη, μετά από πάρα πολλά χρόνια συντηρήθηκαν και βλέπουμε το αποτέλεσμα τόσο στις σκάλες της Αγ. Νικολάου, όσο και στις σκάλες της Τριών Ναυάρχων.
Η Δημοτική Βιβλιοθήκη διαθέτει, πλέον, σε ψηφιακή μορφή όλο το θησαυρό που κατέχει, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη εργασίες ενεργειακής αναβάθμισης.
Το πρώην εργοστάσιο «Λαδόπουλου», σημείο αναφοράς της πάλαι ποτέ βιομηχανικής Πάτρας, δημοπρατείται για να κατασκευαστούν Διοικητήριο, χώροι Πολιτισμού και Εκπαίδευσης.
Παρατηρούμε, λοιπόν, ότι από την «προίκα» της πόλης, δεν χάθηκε τίποτα. Η Λαϊκή Συσπείρωση του Δημάρχου, Κώστα Πελετίδη, έβαλε τη σφραγίδα της, ώστε να διατηρηθεί ζωντανή η ιστορία της πόλης.
Κι αυτό είναι από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της σημερινής δημοτικής αρχής.
Γιατί, εντέλει, ιστορία γράφουν αυτοί που δεν τη λησμονούν!
