Με το έργο «Άνθρωποι που κατάγονται από δένδρα και ζαρκάδια», συμμετέχει στην 8η Μπιεναλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης ο Πατρινός εικαστικός Γιάννης Παπαδόπουλος, στο MOMus-Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης έως τις 21 Μαΐου.
Για την συμμετοχή του στην κεντρική έκθεση της Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης ο Γιάννης Παπαδόπουλος συνδιαλέγεται με το χαρακτικό έργο και το πρόσωπο της Βάσω Κατράκη. Όπως σημειώνεται: “Μελέτησε για μήνες τη ζωή και το έργο της ζωγράφου και χαράκτριας, επισκέφτηκε τη γενέτειρα της το Αιτωλικό, συνεργάστηκε με την κόρη της, μελέτησε προσωπικά αρχεία και αντικείμενά της. Σαν τον αφηγητή που ξέρει μία μεγαλύτερη ιστορία από αυτή που αφηγείται, ο Παπαδόπουλος επέλεξε να εργαστεί γύρω από ένα υλικό λιγότερο γνωστό από τα βραβευμένα χαρακτικά της Κατράκη. Στο έργο του Άνθρωποι που κατάγονται από δένδρα και ζαρκάδια, διαχειρίζεται και παρουσιάζει μέρος από τις ξύλινες μήτρες χαρακτικής, αρχειακό υλικό και ένα ανέλπιστο δείγμα από κουρτίνες, όπως ο ίδιος ο Παπαδόπουλος αναφέρει, τις οποίες η χαράκτρια τύπωσε για συγκεκριμένη ανάθεση.
Οι μήτρες είναι τα κομμάτια υλικού (ξύλο, χαλκός, πέτρα) τα οποία χαράσει ο χαράκτης για να τυπώσει το έργο του. Κάθε χρώμα τυπώματος, χρειάζεται τη δική του μήτρα. Για τα πολύχρωμα χαρακτικά της, η Κατράκη συνήθιζε να χαράσει τις μήτρες και στις δύο όψεις του ξύλου. Ο Παπαδόπουλος επιλέγει να παρουσιάσει τις αμφίπλευρες μήτρες οριζόντια, με την μια μόνο πλευρά τους ορατή. Με τη δημιουργία απρόσμενων συνθηκών θέασης στις ξύλινες πλάκες, στο αρχειακό υλικό και στις κουρτίνες – οι οποίες έχουν ανατυπωθεί και προσαρμοστεί για την ειδική εγκατάσταση στον χώρο του MOMus – επιχειρείται και τίθεται υπό δοκιμή μία λεπτή ισορροπία ρόλων.
‘Οσο το χέρι και τα εργαλεία της χαράκτριας Κατράκη είναι εμφανή πάνω τους, τόσο ο Παπαδοπουλος επέλεξε μία στάση μεταξύ προσκηνίου και παρασκηνίου για το έργο του, στο οποίο δύσκολα διακρίνουμε τα όρια μεταξύ επιμέλειας, σκηνογραφίας και εικαστικής πράξης. Πρόθεση του καλλιτέχνη είναι μία νέα ανάγνωση του έργου της Βάσως Κατράκη, μέσα από την δική του προσωπική ματιά, η οποία καθορίζεται από την κοινή καταγωγή από την ελληνική περιφέρεια και δη τη Δυτική Ελλάδα – αυτός από την Πάτρα, η Κατράκη από το Αιτωλικό- καθώς και την σχέση με την φύση και την εργασία στην ύπαιθρο.
Επιστρέφοντας στην έννοια της περιφέρειας που τον απασχολεί στο έργο του, μεταφορικά και κυριολεκτικά, ο Παπαδόπουλος μάς παρουσιάζει ένα στοχαστικό εικαστικό δοκίμιο από τη μελέτη του έργου της Κατράκη, των υλικών που χρησιμοποίησε, της γενέτειράς της, που τόσο την ενέπνευσε, των συνθηκών δημιουργίας των έργων της. Η παρουσίασή του περιέχει τρόπους τόσο ενός επιστήμονα (ο Παπαδόπουλος σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας πριν βρεθεί στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα και στην συνέχεια στην Ολλανδία, όπου σπούδασε εικαστικά) όσο και ενός εικαστικού ερευνητή.
Στο έργο του ο Παπαδόπουλος εργάζεται με τις πρακτικές της χαρακτικής και της τυπογραφίας, θεωρώντας τες ως πολιτισμικό συμβάν. Ξεκινά από τη θεμελιώδη συνθήκη του τυπώματος, τον απασχολεί η τεχνική, η πίεση της μήτρας πάνω στο χαρτί. Εξερευνά ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες και το πλαίσιο δημιουργίας ενός έργου. Για παράδειγμα πώς το ιδιαίτερο κλίμα της λιμνοθάλασσας του Αιτωλικού έπαιξε ρόλο στη δημιουργία των χαρακτικών αυτών. Πώς η ασταθής συνθήκη της μεγάλης αυτής έκτασης από λιμνάζοντα νερά, μεταξύ νερού και στεριάς, η εργασία στην ύπαιθρο και η καθημερινή επαφή με τη φύση προσδιορίζει θεματολογία, υλικά και τρόπους παραγωγής του έργου”.
