Mε έναν συγκινητικό επικήδειο ο Γιάννης Νικολόπουλος αποχαιρέτησε τη γιαγιά του Νίκη Μανωλοπούλου, η οποία έφυγε από τη ζωή. Ήταν η μητέρα της μητέρας του Τασίας Μανωλοπούλου.
“Ρώτησαν την αμυγδαλιά αν υπάρχει Θεός”, έχει γράψει ο συμπατριώτης της γιαγιάς μου Νίκος Καζαντζάκης, “και τότε η αμυγδαλιά άνθισε”. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι σε κάθε θαύμα του Θεού, σε κάθε θαύμα της φύσης, στη δημιουργία της θαυμαστής οικογένειάς της, ήταν πάντοτε παρούσα και πρωταγωνίστρια.
Από τότε που γεννηθήκαμε μέχρι και σήμερα που την προπέμπουμε στην αιώνια ζωή, ζήσαμε με μια γιαγιά αρχόντισσα, με μια λεβέντισσα κρητικιά. Η γιαγιά μας Νίκη Βουτσαδάκη του Θρασύβουλου και της Αναστασίας, είχε μια πεντακάθαρη ματιά και θα παραμένει για εμάς το υπόδειγμα της ζωής.
Η γιαγιά μας, αγαπούσε το Θεό και καθημερινά
τον ΔΟΞΟΛΟΓΟΥΣΕ .
Πριν φύγει από τον κόσμο μετάλαβε ΣΩΜΑ & ΑΙΜΑ ΧΡΙΣΤΟΥ πανέτοιμη για το μεγάλο ταξίδι !
Ήταν Ηθική , άμωμη , άδολη , τίμια , φιλάνθρωπη , χαρούμενη , άκακη , πονόψυχη, συγχωρητική , καλοσυνάτη ,καταδεκτική …
Η γιαγιά μας ήταν επίσης νοικοκυρά , άξια , καλή μαγείρισσα, φιλόξενη οικοδέσποινα ,αξιαγάπητη, κοινωνική και διέθετε λεπτό χιούμορ.
Χαιρόταν πολύ όταν έπαιζε πιάνο , όταν τραγουδούσε ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ, όταν χόρευε όταν μιλούσε για τις συμμαθήτριές της στη ΓΑΛΛΙΚΗ ΣΧΟΛΗ ΚΑΛΟΓΡΑΙΩΝ στα ΧΑΝΙΑ της Κρήτης …
Ήταν περήφανη όχι μόνον για τη γενέτειρά της και για τους ΚΡΗΤΕΣ προγόνους της αλλά και όταν εξιστορούσε
τα ηρωικά κατορθώματα των ΣΟΥΛΙΩΤΩΝ προγόνων της από την μητέρα της Τασία. Είχε μεγάλη αδυναμία και αγάπη στον μονάκριβο αδελφό της Μιχάλη και τ αγαπημένα ανίψια της στα Χανιά.
Γιαγιά μου, αναζήτησα μια μαντινάδα να σου πω, για τούτη τη δύσκολη ώρα, που να ταιριάζει στην ομορφιά της ψυχής σου, αλλά δε βρήκα.
Γρήγορα όμως, συνειδητοποίησα ότι καμιά μαντινάδα δε θα μπορούσε να αποδώσει τον ηρωισμό της καθημερινότητάς σου.
Η Νίκη, η Αφροδίτη, ο Αντρέας κι εγώ νιώθουμε ευλογημένοι και τυχεροί γιατί όπως μόνο εσύ ήξερες, μάς έσφιγγες στην δύο φορές μητρική σου αγκαλιά σου.
Μας επιφύλαξες άπειρες τέτοιες γιορτές. Ήσουν γενναιόδωρη.
Μετάγγισες όλη σου την αγάπη στις ψυχές μας. Ζήσαμε τη μοναδικότητα της φροντίδας σου.
Προσπάθησες να μας προικίσεις με τα αγαθά της σοφίας σου.
Γιαγιά μου, σήμερα δε θα συμμεριστώ την ταπεινοφροσύνη σου και την απλότητά σου. Σήμερα, αυτή την ώρα, της εξομολόγησής μου, θέλω να σε ευχαριστήσω εκ μέρους των αδελφών μου αλλά και των δυο πρώτων μας εξαδέλφων , εγγονών σου, του Χρήστου και του Ανδρέα Κουβέλη για όλα τα χαρίσματά σου, που θα αποτελούν για εμάς τα θεμέλια μιας ευτυχισμένης ζωής.
Μαζί με τον αγαπημένο μας παππού Ανδρέα δημιουργήσατε μια όμορφη οικογένεια, φροντίζοντας το σπίτι σας να πλημμυρίζει από αγάπη.
Κι εσύ γιαγιά μας το κοσμούσες με την ευγένεια, τη δοτικότητα, τα φιλόξενα αισθήματα και το χαμόγελό σου. Μοσχοβολούσαν και έλαμπαν τα πάντα στο σπίτι σας, μα πιο πολύ μοσχοβολούσε η παρουσία σου.
Και τώρα πια που μπορούμε να αξιολογήσουμε καλύτερα τι είναι το πρώτο και τι είναι το δεύτερο για τη ζωή, μας συνεπαίρνει η στέρεη αντίληψή σου για τη ζωή, καθώς έμεινες μέχρι το τέλος προσηλωμένη στην τήρηση των παραδόσεων και των αδιαπραγμάτευτων αρχών και αξιών σου.
Γιαγιά, ο πόνος μας είναι βαρύς, αλλά και η παρηγοριά μας εξίσου μεγάλη.
Ένας μεγάλος στοχαστής είπε ότι είμαστε όλοι επιζώντες σε αναστολή, κι έρχεται η ώρα να γνωρίσουμε τα αποχαιρετιστήρια χρώματα των δειλινών.
Ναι, πολλαπλασιάζεται η παρηγοριά μας γιατί εκεί που πας θα ανταμώσεις με την πολυαγαπημένη και αξέχαστη αδελφή μας, Νίκη.
Καιρός είναι να χαρεί την παντοτινή αγάπη και παρουσία σου.
Καιρός είναι, και η άλλη, ηρωίδα γιαγιά μας, Αφροδίτη, να σε προϋπαντήσει στον παράδεισο.
Γιαγιά, εμείς, όλοι που σε αγαπήσαμε, όσο κι εσύ εμάς θα σε ευγνωμονούμε και θα σε μνημονεύουμε για πάντα για το στρατί που μάς έδειξες να ακολουθήσουμε.
Και μην ανησυχείς για τον παππού Αντρέα. Η θεία Νανά, ο θείος Ηλίας, η μαμά, ο μπαμπάς και όλα τα εγγόνια σου θα προσέχουμε τον παππού σαν τα μάτια μας.
Ας έχουμε την ευχή σου.
