Η Ελλάδα έζησε μια δεκαετία μέσα στις συμπληγάδες των μνημονίων και στη δίνη της ανασφάλειας, δεκαετία κατά την οποία, πρωταρχικός στόχος ήταν η επιβίωση της κοινωνίας και η ανόρθωση της οικονομίας.
Έτσι ήταν φυσιολογικό και αυτονόητο, να ατονήσει το ενδιαφέρον και να υποχωρήσει η δημόσια συζήτηση, για ορισμένα δομικού χαρακτήρα ζητήματα, που αφορούν στον ίδιο βαθμό και την Εθνική οικονομία και την Ελληνική κοινωνία.
Σήμερα το «ουράνιο τόξο» της κανονικότητας, είναι ορατό όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο, με την χώρα και την κυβέρνηση να αποσπούν τα εύσημα, για την αλλαγή σελίδας στην οικονομία και την νέα προοπτική που διαφαίνεται.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι διεθνή μέσα ενημέρωσης, ξένοι πολιτικοί παράγοντες και κορυφαίοι οίκοι αξιολόγησης, αναφέρονται συνεχώς στην Ελλάδα με κολακευτικά σχόλια, προσφέροντας και τις επενδυτικές βαθμίδες, που κρίνονται αναγκαίες για την οριστική αντιστροφή του κλίματος.
Σήμερα λοιπόν μέσα σε αυτό το ευνοϊκό περιβάλλον που γεννά ελπίδα και προσφέρει αυτοπεποίθηση, πιστεύω βαθύτατα ότι πρέπει να στρέψουμε πάλι το ενδιαφέρον μας, σε αυτά του δομικού χαρακτήρα ζητήματα.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος, ότι ένα από αυτά τα ζητήματα είναι η συγκέντρωση πλέον του 50% του Ελληνικού πληθυσμού και της Ελληνικής οικονομίας στο λεκανοπέδιο της Αττικής και οι επιπτώσεις της συγκέντρωσης αυτής στην ανάπτυξη και την εξέλιξη της υπόλοιπης χώρας.
Πρόκειται για συσσώρευση οικονομικών και ανθρώπινων πόρων, η οποία συσσώρευση λειτουργεί αντίρροπα στις προσπάθειες ανάπτυξης της περιφερειακής Ελλάδας και μπορεί να μη τις ακυρώνει, αλλά σίγουρα μειώνει την δυναμική τους και περιορίζει την επιδραστικότητά τους.
Πιστεύω λοιπόν ότι η μεγάλη μεταρρύθμιση της ίδρυσης ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων, πρέπει να αποτελέσει ευκαιρία δημιουργίας ενός πυλώνα στήριξης της «εκτός των τειχών» Ελλάδας, με την ύπαρξη νομοθετικής πρόνοιας, η οποία θα ευνοεί και θα προσανατολίζει την εγκατάσταση αυτών των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στην Ελληνική περιφέρεια.
Ιατρικές Σχολές είναι δυνατόν να ιδρυθούν και να λειτουργήσουν σε πόλεις, που διαθέτουν νοσοκομειακές, διαγνωστικές και κοινωνικές δομές υψηλού επιπέδου όπως διαθέτει η Πάτρα.
Τεχνολογικές Σχολές είναι δυνατόν να ιδρυθούν και να λειτουργήσουν σε πόλεις, που διαθέτουν επιστημονικά πάρκα, ινστιτούτα καινοτομίας, ερευνητικά κέντρα και πυρήνες στήριξης της νεοφυούς επιχειρηματικότητας, όπως διαθέτει η πόλη της Πάτρας.
Υπενθυμίζω και υπογραμμίζω ότι η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας έχει ολοκληρώσει την μελέτη βιωσιμότητας και την οικονομοτεχνική μελέτη του ερευνητικού κέντρου Δυτικής Ελλάδας, οι οποίες έχουν προωθηθεί στα συναρμόδια Υπουργεία, και η πρωτοβουλία αυτή έχει ανακοινωθεί στο επίσημο κυβερνητικό πρόγραμμα.
Το Ερευνητικό Κέντρο θα περιλαμβάνει τα Ινστιτούτα Ιατρικής Τεχνολογίας και Φαρμάκων, Τεχνολογίας Τροφίμων και Αγροδιατροφής και Πολιτικής της Τεχνολογίας.
Σύμφωνα λοιπόν με μελέτη της Εθνικής Τράπεζας, η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων θα προσελκύσει άμεσα 100.000 ξένους φοιτητές, θα μειώσει την φυγή Ελλήνων για σπουδές και θα επαναπατρίσει πολλούς από τους νέους που σήμερα φοιτούν στο εξωτερικό, με όφελος για την Εθνική οικονομία 1,8 δισ. τον χρόνο.
Είναι εύκολο να αναλογιστεί κανείς το όφελος για την περιφερειακή Ελλάδα, αν αποκτήσει πρόσβαση σε αυτόν τον πλούτο, είτε πρόκειται για χρήμα, είτε πρόκειται για γνώση.
Μάλιστα η προοπτική στήριξης της περιφερειακής ανάπτυξης, θα αποτελέσει ένα ακόμα όπλο στην φαρέτρα των επιχειρημάτων της κυβέρνησης, ενώ θα δώσει απάντηση και σε όσους εκφράζουν τον φόβο, ότι η υδροκέφαλη Αθήνα, θα αποσπάσει και πάλι επιστημονικό δυναμικό από την Περιφέρεια, με το δέλεαρ της ακαδημαϊκής καριέρας.
Καταθέτω σήμερα την πρόταση αυτή, με την ελπίδα να αποτελέσει το έναυσμα για έναν δημιουργικό προβληματισμό, όχι για το αν, αλλά για το που θα λειτουργήσουν χωροταξικά τα ιδιωτικά μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια.
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Επειδή στην Ελλάδα σχεδόν πάντα δαιμονοποιούνται σχεδόν τα πάντα, επισημαίνω το αυτονόητο, ότι τα δημόσια πανεπιστήμια, ήταν είναι και θα είναι ο ηγέτης φορέας και ο πρωταγωνιστής πάροχος της ακαδημαϊκής γνώσης στην χώρα.
Συνεπώς η Ελληνική Πολιτεία, θα πρέπει να μεριμνήσει για την στήριξη των Δημόσιων Πανεπιστημίων και ιδιαίτερα των Περιφερειακών, με περισσότερους πόρους, μεγαλύτερη αυτονομία και ευελιξία, διεθνείς συνεργασίες και περισσότερες σύγχρονες δομές φιλοξενίας και σίτισης φοιτητών, ώστε να συνεχίσουν να διαδραματίζουν το καθοριστικό ρόλο τους.
