Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε σε διάφορες πόλεις της χώρας, από την πιο μεγάλη μέχρι την πιο μικρή, να «ξεφυτρώνουν» μανιωδώς Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης Παιδιών τυπικής εκπαίδευσης, γνωστά και ως ΚΔΑΠ. Διαβάζοντας τον τίτλο, γραμμένο μάλιστα πάνω σε διαφημιστικές αφίσες άκρως ελκυστικές και πολλά υποσχόμενες, αναμένει κανείς να συναντήσει εκπαιδευτικές δομές που απευθύνονται σε παιδιά με εύρος ηλικίας τα 5-12 έτη, οι οποίες αναλαμβάνουν δωρεάν μέσω ΕΣΠΑ να καλλιεργήσουν, να κοινωνικοποιήσουν, να ψυχαγωγήσουν εκπαιδευτικά τους μικρούς μαθητές.
Η πραγματικότητα, όμως, είναι τελείως διαφορετική. Πρόκειται για κέντρα εκμετάλλευσης της οικογένειας και των παιδιών της, καθώς και των εργαζομένων. Ας αναλογιστούμε, αρχικά, ποιοί βρίσκονται πίσω από τα ΚΔΑΠ. Στην πλειοψηφία τους είναι άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με την εκπαίδευση, αλλά αναζητούν το χρήμα τσουγκρίζοντας τα ποτήρια τους στην υγειά του ΕΣΠΑ! Είναι άτομα που βλέπουν τα παιδιά μας σαν τσουβάλι ευρώ, καθώς χρηματοδοτούνται από το πρόγραμμα αναλογικά με το πόσους μαθητές θα εγγράψουν στη δομή τους. (λαμβάνουν περίπου 1300 ευρώ χρηματοδότηση για κάθε παιδί!) Έτσι, ξεκινά ένας αγώνας δρόμου προς την αναζήτηση θυμάτων που θα πρωταγωνιστούν στο θέατρο του παραλόγου.
Καθότι οι δομές αυτές είναι ως επί το πλείστον ακατάλληλες-έως και επικίνδυνες- εκπαιδευτικά και υγειονομικά, χρησιμοποιείται συχνά σαν όπλο η δωροδοκία των γονέων με ποσά της τάξεως των 20-30 ευρώ μηνιαίως για κάθε παιδί, προκειμένου να επιλέξουν να το εγγράψουν στο ένα ΚΔΑΠ κι όχι στο άλλο. Πετούν, δηλαδή, τυράκια σε οικογένειες που πασχίζουν να επιβιώσουν με αντάλλαγμα μια υπογραφή που θα διασφαλίσει την παχυλή πληρωμή τους από το πρόγραμμα.
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να ξεφύγουν από το φαύλο κύκλο της εκμετάλλευσης και οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί σ’ αυτά τα κέντρα. Μιλάμε για εκπαιδευτικούς κυρίως νεαρών ηλικιών με πτυχία, εξειδικεύσεις, μεράκι και όνειρα να φέρουν στο τραπέζι νέες ιδέες και πολλή αγάπη, οι οποίοι πολλές φορές υποχρεούνται να κάνουν εκπτώσεις αναφορικά με εκπαιδευτικές καινοτομίες που θέλουν να εισάγουν γιατί ο εργοδότης τους δεν τις εγκρίνει είτε λόγω άγνοιας είτε γιατί αυτές κοστίζουν κάτι παραπάνω. Μιλάμε για άτομα που αμείβονται για τις υπηρεσίες τους με τον κατώτατο μισθό , και αν, και αναγκάζονται να υπογράφουν 2μηνες-3μηνες συμβάσεις, χωρίς να ξέρουν αν μετά θα έχουν δουλειά.
Ενωμένοι, λοιπόν, οικογένεια-εκπαίδευση-κοινωνία πρέπει να απαιτήσουμε για τα παιδιά μας-τους μαθητές μας-τους αυριανούς πολίτες, περιβάλλοντα ασφάλειας και εμπιστοσύνης. Περιβάλλοντα που θα σέβονται τον βαρύγδουπο τίτλο που κουβαλάνε, καθώς και τους λειτουργούς- εκπαιδευτικούς που καλούνται να τον φέρουν εις πέρας. Περιβάλλοντα που θα εγκολπώνουν όλα τα παιδιά ανεξαιρέτως και θα αποζητούν την συνεχή παρουσία και συμμετοχή τους. Ο αριθμός των παιδιών στους καταλόγους τους να είναι υπαρκτός και όχι πλασματικός.
Γι’ αυτό ακριβώς θέλουμε οι δομές αυτές να αποτελούν μέρος της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Να βρίσκονται υπό την αιγίδα του κράτους και όχι στα χέρια του κάθε καιροσκόπου ιδιώτη. Να υπάρχουν ελεγκτικοί μηχανισμοί για όλους τους τομείς ενός ΚΔΑΠ, από την καθαριότητα μέχρι και τα αντικείμενα εκμάθησης και ενασχόλησης.
Και τέλος, να αντιληφθούμε το βαθμό υπευθυνότητας και σεβασμού που πρέπει να έχουμε απέναντι σ’ ένα παιδί.
Εκπαιδευτικός Ιδιωτικής Εκπαίδευσης
