Η πανδημία των δύο τελευταίων ετών έπληξε την εκπαίδευση των μαθητών μας και κούρασε όλη την εκπαιδευτική κοινότητα. Τα περιοριστικά μέτρα προστασίας, οι συχνές απουσίες εκπαιδευτικών και μαθητών λόγω νόσησης ή προφύλαξης από αυτή, τα συχνά απαγορευτικά λειτουργίας των σχολείων την περσινή περίοδο, η τηλεκπαίδευση για μακρύ χρονικό διάστημα, η υπερπροσπάθεια, αλλά και η αβεβαιότητα όλων, διαμόρφωσαν μια όχι συνήθη σχολική πραγματικότητα.
Η φετινή σχολική χρονιά, ασφαλώς, ήταν σαφέστατα πολύ καλύτερη από την προηγούμενη. Τα σχολεία παρέμειναν σε λειτουργία για ολόκληρο το διδακτικό έτος. Παρά τα όποια προβλήματα κερδήθηκε η μάχη της ομαλής λειτουργίας τους και δικαιώθηκε η επιλογή των ανοικτών σχολείων. Το τελευταίο δε χρονικό διάστημα σχολικής ζωής αποτελεί μια μετάβαση, που προσιδιάζει όλο και περισσότερο με τη σχολική κανονικότητα.
Η ανθεκτικότητα που επέδειξε το σχολείο στις δύσκολες ημέρες της τελευταίας διετίας και στην πίεση που δέχτηκε από τις επιπτώσεις της πανδημίας, μπορεί να αποτελέσει πυλώνα αισιοδοξίας για το μέλλον και για μια σύγχρονη εκπαιδευτική πραγματικότητα με όραμα και νέες προοπτικές.
Τα εκπαιδευτικά κενά των προηγούμενων χρόνων, που είχαν ως αποτέλεσμα τη σώρευση χιλιάδων χαμένων διδακτικών ωρών για τους μαθητές μας, περιορίστηκαν στο ελάχιστο. Φέτος, τα σχολεία λειτούργησαν με πληρότητα εκπαιδευτικού προσωπικού από την πρώτη ημέρα λειτουργίας τους. Τα επόμενα χρόνια μπορεί να παγιωθεί αυτή η κατάκτηση. Στο πλαίσιο αυτό είναι στην ορθή κατεύθυνση η θεσμοθέτηση της έγκαιρης χορήγησης των μακροχρόνιων αδειών των εκπαιδευτικών.
Οι μόνιμοι διορισμοί εκπαιδευτικών, που πραγματοποιήθηκαν την τελευταία διετία μετά από μια άγονη δεκαετία αδιοριστίας, πέρα από την ικανοποίηση του βασικού συνδικαλιστικού αιτήματος του κλάδου των εκπαιδευτικών των τελευταίων χρόνων, δίνουν προσθετική αξία στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Ο διορισμός μόνιμου εκπαιδευτικού προσωπικού σε πάγια βάση συνηγορεί στη δημιουργία σταθερότητας και αναβάθμισης της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Η αξιολόγηση στην εκπαίδευση, ως μια διαδικασία με κυρίαρχο τον διαγνωστικό, τον ανατροφοδοτικό και τον παρεμβατικό ρόλο, που επιδιώκει τη βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού συστήματος, μπορεί να συμβάλει στην προσπάθεια εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στη διαφυγή από την ισοπέδωση των αξιών, στο ασυμβίβαστο με την ημιμάθεια, στην αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος και στη σχετική αυτονομία της σχολικής μονάδας.
Η τηλεκπαίδευση, που κράτησε ζωντανή την ελπίδα των μαθητών μας στις δύσκολες ημέρες που δεν ήταν επιτρεπτή η δια ζώσης λειτουργία των σχολείων, μπορεί να αποτελέσει παρακαταθήκη για το μέλλον. Τα οφέλη της μπορούν να βρουν εφαρμογή στη νέα κανονικότητα των σχολείων και να συμβάλουν στη βελτίωση και την αποτελεσματικότητα της μαθησιακής διαδικασίας.
Το σχολείο μετά την πανδημία μπορεί να λειτουργεί περισσότερο ως οργανισμός και κοινότητα μάθησης. Μπορεί να επαναπροσδιορίσει το ρόλο του βάσει των αλλαγών, των εξελίξεων και των ανακατατάξεων που συντελούνται σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο. Οι αρχές της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, που αναδείχτηκαν στην πανδημία να αποτελέσουν οδηγούς θεμελίωσης ενός σύγχρονου συνεργατικού σχολείου.
