Ο Αμαζόνιος, ο «πνεύμονας» του πλανήτη μας, αποτελεί ένα από τα τελευταία μέρη της Γης που διατηρούν την πρωτογενή τους άγρια ομορφιά. Με τα απέραντα δάση του, τους παραπόταμους που εκτείνονται σε χιλιάδες χιλιόμετρα και την ανεξερεύνητη βιοποικιλότητα που φιλοξενεί, ο μεγαλύτερος ποταμός της γης, σε όγκο νερού, αναδύεται ως προορισμός για όσους αναζητούν να βυθιστούν στην αυθεντική φύση και να ζήσουν την εμπειρία του απόλυτου τοπίου.
Το ταξίδι στην καρδιά του Αμαζονίου δεν είναι μόνο μια πρόκληση για τους τολμηρούς ταξιδιώτες, αλλά και μια μοναδική ευκαιρία για να βρεθούν πιο κοντά στα μυστικά που κρύβει η μεγαλύτερη ζωντανή «ανάσα» της Γης.
Ενα επικό ταξίδι
Ο Αμαζόνιος μπορεί να μην προσφέρει χλιδή και πολυτέλεια, ωστόσο είναι απ’ αυτά τα ταξίδια που λένε ότι μπορούν να αλλάξουν την οπτική που έχει κάποιος για τη ζωή. Γι’ αυτό γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλές. Δεν το τολμούν μόνο οι φίλοι της ακραίας περιπέτειας, αλλά και όσοι θέλουν να ζήσουν έντονες εμπειρίες και να απολαύσουν μοναδικά τοπία, που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στον κόσμο. Γι’ αυτό και οι ταξιδιωτικές εταιρείες που οργανώνουν τέτοια ταξίδια έχουν προσπαθήσει πολύ για να τα κάνουν όσο το δυνατόν πιο ήπια και με λιγότερη ταλαιπωρία. Η οποία, βέβαια, είναι κι αυτή κομμάτι της μαγείας.
Eνα ταξίδι στην ομορφιά και την περιπέτεια του Αμαζονίου μπορεί να ξεκινήσει από δύο διαφορετικές πλευρές. Είτε από τη μεριά του Περού και την πόλη Ικίτος, είτε από την μεριά της Βραζιλίας και την πόλη Μανάους. Ο ποταμός, άλλωστε, με τα 4.345 χιλιόμετρα μήκος του, είναι ο μεγαλύτερος του κόσμου και μαζί με τους παραποτάμους του «αγγίζει» τα 9 από τα 13 κράτη της Νότιας Αμερικής. Κρουαζιέρες και σκάφη που αναχωρούν από και από τις δύο πόλεις και προσφέρουν μοναδικές ευκαιρίες για να γνωρίσει κανείς την ομορφιά του ποταμού, να παρατηρήσει την πλούσια πανίδα του και να ζήσει την καθημερινότητα των ανθρώπων που ζουν στις όχθες του, αλλά και των ιθαγενών φυλών. Στο Ικίτος μπορεί ο ταξιδιώτης να φτάσει με αεροσκάφος από τη Λίμα, την πρωτεύουσα του Περού. Η πόλη, χτισμένη στις όχθες του ποταμού, είναι τόσο απομονωμένη που δεν συνδέεται οδικά με τις υπόλοιπες περουβιανές πόλεις. Η υγρασία σ’ αυτή την πόλη των 500.000 κατοίκων είναι πολύ έντονη, για να κυκλοφορήσει κανείς πρέπει να γίνει φίλος με τα αντικουνουπικά, αλλά το θέαμα του ήλιου να βυθίζεται στο ποτάμι το ηλιοβασίλεμα είναι μοναδικό.
Το Μανάους με τα 2,2 εκατομμύρια του πληθυσμού του είναι πολύ πιο κοσμοπολίτικο. Μέχρι τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα, όταν άκμαζε η παραγωγή του φυσικού καουτσούκ, ήταν από τις πιο προηγμένες πόλεις της Βραζιλίας και η πρώτη της αχανούς χώρας στην οποία λειτούργησε όπερα. Σήμερα ο πληθυσμός ασχολείται κατ’ εξοχήν με τον τουρισμό, καθώς η πόλη είναι η δημοφιλέστερη «πύλη» προς το ποτάμι. Φτάνει κανείς εκεί αεροπορικώς από τις μεγάλες πόλεις της Βραζιλίας (Ρίο ντε Τζανέιρο, Σάο Πάουλο, Σαλβαδόρ κτλ.).
Τα μέσα μεταφοράς στον ποταμό, αλλά και τα καταλύματα, «δένουν» με το περιβάλλον. Φτιαγμένα όλα από ξύλο, μπορεί να οδηγήσει κανείς μέχρι και με κουπιά, αλλά βεβαίως υπάρχουν και σύγχρονες εξωλέμβιες μηχανές. Τα καταλύματα έχουν ρεύμα για λίγες ώρες την ημέρα, το τρεχούμενο νερό έρχεται απευθείας από το ποτάμι και, αν επιλέξει κανείς τα «παραδοσιακά» καταλύματα, θα περάσει τη νύχτα του σε βολικότατη αιώρα!
Η πανίδα είναι τόσο πλούσια, που ένας μέσος επισκέπτης δεν μπορεί να δει από κοντά όλα τα διάφορα ζωικά είδη που διαβούν εκεί, όσες μέρες κι αν διαρκέσει το ταξίδι του. Εχουν δημιουργηθεί ειδικά «πάρκα», όπως π.χ. το Isla de los Monos (Νησί των Μαϊμούδων), κοντά στα σύνορα του Περού με τη Βραζιλία, όπου ο ταξιδιώτης βλέπει ό,τι μπορεί να φανταστεί, από διάφορα είδη μαϊμούδων μέχρι τα ροζ δελφίνια του Αμαζονίου κι από βραδύποδες μέχρι γιγαντιαίες αράχνες και παπαγάλους.
Η ζούγκλα είναι ούτως ή άλλως εντυπωσιακό θέαμα, είτε τη βλέπει κανείς από την ασφάλεια ενός πλωτού ταξιδιού μέσα στον ποταμό, είτε περπατάει μέσα της. Υπάρχουν εκδρομές που φέρνουν τους ταξιδιώτες σε απευθείας επαφή με τη ζούγκλα και οι πιο τολμηροί μπορούν, μάλιστα, να διανυκτερεύσουν για μία ή δύο βραδιές σε κατασκήνωση, με τη συνοδεία έμπειρων οδηγών.
Η επαφή με τις ιθαγενείς φυλές είναι άλλη μια εξαιρετική εμπειρία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των δύο βασικών κρατών που διατρέχει το ποτάμι (Περού και Βραζιλίας) υπάρχουν ακόμα 19 φυλές που δεν δέχονται καμία επαφή με τον πολιτισμένο κόσμο και αφήνονται να ζήσουν όπως θέλουν. Υπάρχουν, βέβαια, και ιθαγενείς που εξακολουθούν να ζουν υπό παραδοσιακές συνθήκες, αλλά μετά από συγκεκριμένη συμφωνία με τις κυβερνήσεις, δέχονται στα χωριά τους τουρίστες που θέλουν να τους γνωρίσουν από κοντά. Τέτοιες φυλές είναι οι Μπόρα και οι Γιάκουας, μεταξύ άλλων.
Οι κίνδυνοι σ’ ένα τέτοιο ταξίδι είναι υπαρκτοί, αλλά σαφώς λιγότεροι απ’ αυτούς που νομίζει ο μέσος ταξιδιώτης. Προφανώς στο ποτάμι υπάρχουν και αλιγάτορες και πιράνχας και στη ζούγκλα υπάρχουν δηλητηριώδη έντομα και άγρια ζώα, ωστόσο οι περιοχές που στήνονται τα τουριστικά καταλύματα ελέγχονται με επαγγελματισμό και οι δυσάρεστες εμπειρίες που έχουν αναφερθεί είναι σπάνιες. Κοινώς, αν δεν κάνει κανείς του κεφαλιού του κι αν ακολουθεί τις οδηγίες των ντόπιων ξεναγών, κατά 99,9% δεν θα πάθει τίποτα και θα απολαύσει το ταξίδι. Είναι απαραίτητος, πάντως, πριν το ταξίδι ο εμβολιασμός κατά της ελονοσίας.
Η επίσκεψη στον Αμαζόνιο δεν περιορίζεται μόνο στην απόλαυση της φύσης. Ο τουρισμός στην περιοχή εντείνει τη συζήτηση γύρω από τη βιωσιμότητα του οικοσυστήματος του Αμαζονίου και τις απειλές που αντιμετωπίζει, όπως η αποψίλωση των δασών, η εκμετάλλευση των φυσικών πόρων και η κλιματική αλλαγή. Οι οδηγοί και τα γραφεία που οργανώνουν εκδρομές προσπαθούν πολύ να σεβαστούν τόσο τις τοπικές κοινωνίες, όσο και το οικοσύστημα και στις συζητήσεις τους με τους τουρίστες είναι φανερή η προσπάθειά τους να τους ευαισθητοποιήσουν γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Κάθε εικόνα από το τροπικό δάσος ή τον ποταμό αποτελεί μια υπενθύμιση της ανάγκης να προστατευθεί αυτός ο απίστευτος πλούτος.
