Το σχολικό κτίριο στο Διαφάνι Καρπάθου βρίσκεται σε μια ανηφόρα, πάνω σε ένα λόφο. Οι δύο μαθητές του άσθμαιναν κάθε μέρα για να φθάσουν εκεί. Ισως και να μην ήθελαν, αφού φθάνοντας αντίκριζαν σπασμένα τζάμια και καρέκλες, υγρασία, μούχλα, παλιά θρανία, μια αυλή χωρίς κάγκελα γιατί τα είχε ρίξει ο αέρας… Ομως, η δύναμη και το μεράκι της δασκάλας μαζί με κάποιους ντόπιους κατάφεραν να αλλάξουν την εικόνα του σχολείου, να επισκευάσουν τις «πληγές» του, να το συντηρήσουν, να το γνωρίσουν στα υπόλοιπα σχολεία της χώρας. Τελικά, η συντήρησή του ανέδειξε την καλλιτεχνική δουλειά των ντόπιων. Δυστυχώς, ύστερα από 63 χρόνια, το δημοτικό σχολείο Διαφανίου κλείνει τις πόρτες του ελλείψει μαθητών. Δεν θα λειτουργήσει από τον επόμενο Σεπτέμβριο. «Κατανοώ τους λόγους, αλλά …», λέει συγκινημένη στην «Κ» η Θεοδώρα Κουκουρίκου, προϊσταμένη και δασκάλα του δημοτικού σχολείου κατά την περασμένη σχολική χρονιά.
Ειδικότερα, το Διαφάνι είναι το επίνειο της Ολύμπου. Το δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο της περιοχής κτίστηκε το 1960, με χρήματα της νομαρχίας και του Μιχαήλ Αβδελλή. Είχε περίπου 100 μαθητές. Το 1994 αποφασίστηκε να φιλοτεχνηθούν οι τοίχοι του και το έργο ανέλαβε ο ντόπιος λαϊκός ζωγράφος Βασίλης Χατζηβασίλης και ολοκληρώθηκε από τα αδέλφια Αντώνη, Μανώλη και Γιάννη Χατζηβασίλη.
Καλλιτεχνικές δημιουργίες
Τα σχέδια και οι δημιουργίες μεταξύ άλλων έχουν να κάνουν με τον Μέγα Αλέξανδρο, τον Αρχιμήδη αλλά και τον Χριστό. Οι καλλιτέχνες πάντρεψαν τον αρχαίο κόσμο με τη σύγχρονη Ιστορία. «Δεν ήθελα να βλέπω τη φθορά του σχολείου, όπως βλέπω τη συρρίκνωση του χωριού. Παλιά, στο Διαφάνι και στην Ολυμπο υπήρχαν περίπου 250 μόνιμοι κάτοικοι. Σήμερα υπάρχουν ελάχιστοι», δήλωσε χθες στην «Κ» ο κ. Γιάννης Χατζηβασίλης.
Από όλη την Ελλάδα υπήρξαν πολλοί που βοήθησαν ανώνυμα στην επισκευή του κτιρίου, ενώ έγιναν δωρεές σε καρέκλες, κουρτίνες, αλλά και τεχνικό εξοπλισμό.
Αλλά οι τοίχοι δεν δίνουν ζωή, οι άνθρωποι το κάνουν. Ετσι η 27χρονη Θεοδώρα όταν έφθασε, ως αναπληρώτρια, πέρυσι στην Κάρπαθο αντίκρισε ένα σχολικό κτίριο σε παρακμή. Το χειρότερο όλων βέβαια είναι ότι είχε μόλις δύο μαθητές. «Ζήτησα βοήθεια από τον δήμο, αλλά παρά τις υποσχέσεις δεν έγινε κάτι τελικά. Υστερα από μια τελετή στη μνήμη των πεσόντων στα Ιμια, από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το σχολείο έγινε γνωστό. Ακούστηκαν η φωνή μας και οι ελλείψεις μας», αναφέρει η κ. Κουκουρίκου.
Ετσι, από όλη την Ελλάδα υπήρξαν πολλοί που βοήθησαν ανώνυμα στην επισκευή του κτιρίου, ενώ έγιναν δωρεές σε καρέκλες, κουρτίνες αλλά και τεχνικό εξοπλισμό για τη διασφάλιση της σύνδεσης του σχολείου στο Διαδίκτυο. Κατόπιν το σχολείο έγινε γνωστό και άρχισε να επικοινωνεί με άλλα σχολεία. «Κάθε ημέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς επικοινωνούσαμε με ένα διαφορετικό σχολείο σε όλη τη χώρα. Ηταν πολύ ανθρώπινο, πολύ συγκινητικό. Γνωρίσαμε και άλλα ολιγομελή σχολεία. Δεν ήμασταν μόνοι. Πήραμε δύναμη», παρατηρεί η εκπαιδευτικός.
Η ίδια δέθηκε με τους δύο μαθητές της: τον 12χρονο Βασίλη και τον 10χρονο Μαρίνο. «Επειδή είχα μόνο δύο παιδιά καλύψαμε νωρίς τη σχολική ύλη και κάναμε δραστηριότητες. Αγαπημένες τους δραστηριότητες είναι η αστρονομία, το σκάκι, η ρομποτική, η μουσική, η ζωγραφική, φτιάξαμε κήπους, ενώ τα παιδιά έμαθαν να φροντίζουν τα ζώα. Αλλωστε οι γονείς τους είναι αγρότες και έχουν δικά τους ζώα και ασχολούνται και με τον τουρισμό», λέει η Θεοδώρα.
Προ ημερών το σχολείο έκλεισε τον κύκλο των έξι δεκαετιών, αφού ο Βασίλης θα πάει στο γυμνάσιο – λύκειο στην Ολυμπο, ενώ για τον μικρότερο Μάριο, που θα παρακολουθήσει του χρόνου τη Γ΄ Δημοτικού, θα δημιουργηθεί ειδική τάξη στην Ολυμπο –θα συστεγαστεί με το γυμνάσιο – λύκειο– για να μη μείνει μόνος του στο Διαφάνι. Υπογεννητικότητα, δύσκολες οικονομικές συνθήκες, μετανάστευση γράφουν τους τίτλους τέλους στο σχολείο στο ακριτικό Διαφάνι Καρπάθου. Η δύναμη όμως των ανθρώπων ακτινοβολεί. «Ως παιδαγωγός και όχι ως εκπαιδευτικός, φέτος πάλεψα με όλη μου την καρδιά γι’ αυτά τα υπέροχα παιδιά. Κλήθηκα να γίνω μητέρα, αδελφή, φίλη, γιατρός, εμψυχώτρια», ανέφερε η Θεοδώρα. Και συνεχίζει: «Εμαθα πολλά νέα πράγματα από τους δύο μαθητές. Πρέπει να τσαλακωθείς για να είσαι δάσκαλος».
