Σπουδαίες προσωπικότητες, μεταξύ των οποίων ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Δημήτρης Χορν, ο Στέλιος Καζαντζίδης, αλλά και φίλοι, μοναχοί και άγνωστοι που συνάντησε στα ανά τον κόσμο ταξίδια του, γεγονότα, επιτυχίες, απογοητεύσεις, αποφάσεις ζωής, επιλογές και πεποιθήσεις συναντά ο αναγνώστης στις σελίδες αυτού του βιβλίου, αποσπάσματα του οποίου προδημοσιεύει σήμερα το «ΘΕΜΑ». Σταθμούς της προσωπικής διαδρομής του άλλοτε ζεν πρεμιέ που, έχοντας χορτάσει τη χρυσή εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, με τις σπατάλες, τις υπερβολές και τις κραιπάλες, ένιωσε την ανάγκη να στραφεί σε έναν εντελώς διαφορετικό, πιο λιτό και φυσικό τρόπο ζωής προκειμένου να πορευτεί μαζί με την όμορφη οικογένεια που δημιούργησε.
«Πέταξε τα σενάρια!»
Οπως ο ίδιος παραδέχεται, βέβαια, η τύχη έπαιξε τον δικό της καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας της ζωής του. Οπως τότε, το μακρινό 1995, που έπεσε στα χέρια του το σενάριο από τα πρώτα επεισόδια της εξαιρετικά επιτυχημένης, όπως αποδείχτηκε, σειράς «Ντόλτσε Βίτα», μέσα από την οποία ο ίδιος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο. Και να φανταστεί κανείς ότι αρχικά δεν ήθελε να πάει καν στην οντισιόν για τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
«Το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον» (κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ τη μοίρα του) έλεγαν οι πρόγονοί μας και είχαν απόλυτο δίκιο. Ειδικά όσο σκέφτομαι πόσο αρνητικός ήμουν μετά το πρώτο μου ραντεβού με τους σεναριογράφους του “Ντόλτσε Βίτα”. Ηταν τα πρώτα μου χρόνια στο επάγγελμα και ήθελα να παίζω κλασικούς δραματικούς ρόλους στο θέατρο και όχι μια κωμωδία στην τηλεόραση. Στο ραντεβού οι σεναριογράφοι μού είχαν πει πως θα γινόταν μια οντισιόν με πολλούς νέους ηθοποιούς για να επιλέξουν τον πρωταγωνιστή τους και μου έδωσαν τα τρία πρώτα επεισόδια για να τα διαβάσω και να καταλάβω περισσότερα πράγματα για τον ρόλο του Αντώνη.
Γύρισα στο σπίτι και η κοπέλα μου με περίμενε γεμάτη αγωνία. “Τι έγινε; Πώς πήγε το ραντεβού;” με ρώτησε. “Ασ’ το. Καλύτερα να το ξεχάσουμε” της απάντησα. “Μα γιατί;” συνέχισε να με ρωτάει. “Γιατί είναι για μια κωμωδία κι εγώ δεν θέλω να παίζω κωμωδία. Γιατί θέλουν να περάσω και από ακρόαση μαζί με δεκάδες άλλους υποψήφιους. Γιατί ήδη έχω κλείσει στο θέατρο για την ερχόμενη σεζόν σε ένα δραματικό έργο και έχω έναν πολύ απαιτητικό ρόλο στον οποίο θέλω να αφοσιωθώ”.
Παράτησα τις φωτοτυπίες με τα σενάρια στον καναπέ και πήγα για τρέξιμο στον λόφο Φιλοπάππου (ήταν δίπλα στο σπίτι μου) για να βγάλω από μέσα μου αυτό το ανούσιο ραντεβού. “Πέταξε τα σενάρια στα σκουπίδια, σε παρακαλώ!” της είπα καθώς έβγαινα από το σπίτι. Μετά από μια-δυο ώρες επέστρεψα και τη βρήκα στον καναπέ με τα σενάρια στα χέρια. Τα είχε διαβάσει και, σαν να είχε δει το μέλλον μου, μου είπε: “Αυτός ο ρόλος είναι για σένα. Εσύ θα είσαι ο Αντώνης Καλούδης”. Την άκουσα και την εμπιστεύτηκα, γιατί δεν ήταν μια τυχαία κοπέλα, αλλά μια από τις δυο-τρεις μεγάλες αγάπες της ζωής μου».
Η ιστορία αυτή δεν είχε τόσο αίσιο τέλος όσο φανταζόμαστε. Γιατί μπορεί να πήρε τον ρόλο που του άνοιξε πολλές πόρτες, του χάρισε καθολική αναγνωρισιμότητα, φήμη και χρήματα -από ένα επεισόδιο έβγαζε όσα έπαιρνε από το Εθνικό Θέατρο για μια ολόκληρη σεζόν, όπως ο ίδιος αποκαλύπτει-, εξαιτίας του όμως έχασε εκείνη την κοπέλα που τόσο αγαπούσε, βιώνοντας την ίδια περίοδο μια μεγάλη επιτυχία και μια τεράστια απογοήτευση.
Η ερωτική αυτή απογοήτευση, μάλιστα, ήταν ο λόγος που τον έκανε να παίξει με μεγάλη φυσικότητα και εξόχως πειστικά την περίφημη σκηνή που ο ήρωας που υποδυόταν, ο νεαρός Αντώνης Καλούδης, χορεύει ένα βαρύ ζεϊμπέκικο, καταρρακωμένος από τον χωρισμό του με την ώριμη αγαπημένη του Χριστίνα Μαρκάτου, την οποία υποδύεται η Αννα Παναγιωτοτοπούλου.
Για τον Θανάση Ευθυμιάδη, ωστόσο, το «Ντόλτσε Βίτα», πέρα από το πιο κερδοφόρο σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης που του εξασφάλισε μια θέση ανάμεσα στους πλέον περιζήτητους νέους πρωταγωνιστές της γενιάς του, που χάρισε και συνεχίζει να χαρίζει μέχρι σήμερα στιγμές άφθονου γέλιου στους τηλεθεατές κάθε ηλικίας, ήταν και κάτι ακόμη, πολύ πιο ουσιαστικό απ’ όλα τα παραπάνω: «Πιστεύω ότι ήταν μια σημαντική βοήθεια ώστε να απενοχοποιηθούν οι σχέσεις αληθινής αγάπης και έρωτα μιας μεγάλης γυναίκας με έναν νεαρό άντρα. Μέχρι τότε η συντηρητική ελληνική κοινωνία αυτό το επέτρεπε μόνο για τους άντρες. Επαινετικά ήταν τα σχόλια για όποιον μεσήλικα έριχνε μια πιτσιρίκα, αν όμως μια γυναίκα πάνω από τα 40 είχε σχέση με νεαρό άντρα, τότε μόνο χλευαστικά και προσβλητικά σχόλια εισέπραττε, έως και γιουχάισμα στον δρόμο. Ο αληθινός έρωτας της Χριστίνας και του Αντώνη ήταν μια ειρηνική επανάσταση για εκείνη την εποχή. Το μέχρι τότε δικαίωμα των αντρών έγινε και δικαίωμα των γυναικών. Και αυτό το έβλεπε στην τηλεόρασή της ακόμα και η γυναίκα που ζούσε στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Ελλάδας».
Οχι στην Επίδαυρο
Το σημείο καμπής, πάντως, στη ζωή του 57χρονου σήμερα ηθοποιού, όπως ξεκάθαρα προκύπτει μέσα από τις προσωπικές διηγήσεις που περιλαμβάνει το νέο βιβλίο του, ήταν η πατρότητα. Ενας ρόλος στον οποίο συνειδητά επέλεξε να αφοσιωθεί αλλάζοντας άρδην τις προτεραιότητές του, την καθημερινότητά του, αφήνοντας οριστικά πίσω του τις μέχρι τότε συνήθειές του, ακόμα και την καριέρα του.
«Οι κόρες μου και η αφοσίωσή μου σε αυτές με βοήθησαν να κουρέψω τον εγωισμό και τη φιλοδοξία μου. Πολλές ευλογίες δέχτηκα στη ζωή μου από τη στιγμή που από τον πρωταγωνιστικό ρόλο έβγαλα εμένα και έβαλα αυτές», εξομολογείται ο ίδιος για να εξηγήσει αμέσως μετά: «Η δοκιμασία που με περίμενε ώστε να επιλέξω ποια θα είναι η προτεραιότητα πλέον στη ζωή μου ξεκίνησε από την πρώτη στιγμή. Λίγες ώρες μετά την επιβεβαίωση του γιατρού ότι η γυναίκα μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί, χτύπησε το τηλέφωνό μου και μου έκαναν μια πολύ δελεαστική επαγγελματική πρόταση.
Ηταν για μια αρχαία τραγωδία στο Θέατρο της Επιδαύρου και αλλού, σε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο που ονειρευόμουν από τότε που ήμουν φοιτητής στη δραματική σχολή. Η πρεμιέρα της παράστασης θα ήταν την ίδια περίοδο που πιθανολογούσε ο γιατρός ότι θα γεννηθεί το παιδί μου. Το να αναλάβω την ευθύνη αυτού του θεατρικού ρόλου σε μια τέτοια παράσταση θα απαιτούσε και ένα τεράστιο μέρος της ψυχικής και σωματικής μου ενέργειας. Επρεπε λοιπόν να διαλέξω ανάμεσα στο όνειρο που είχα σαν καλλιτέχνης και στο όνειρο που είχα σαν γονιός.
Δεν χρειάστηκε πολλή σκέψη. Το κομμάτι της δόξας και της επιτυχίας το είχα ήδη γνωρίσει και ήξερα καλά πως δεν οδηγεί στην ευτυχία. Ηταν η ώρα που το βιολογικό μου ρολόι πρόσταξε να γίνω πατέρας. Καλοί οι ρόλοι στο θέατρο και στην τηλεόραση, αλλά ο ρόλος του γονιού ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση.
Παράτησα λοιπόν τη χλιδάτη ζωή, με τα πολλά έξοδα και τις πολλές ώρες εργασίας, και ξεκίνησα μια λιτή ζωή, με λίγα έξοδα και λίγες ώρες εργασίας. Ξεκίνησα ένα συνειδητό ταξίδι γνωριμίας με τα παιδιά μου από τότε που ήταν στην κοιλιά της μάνας τους. Ημουν μέσα και στις δύο γέννες. Παρακολούθησα από πολύ κοντά την ανάπτυξη του έμφυτου χαρακτήρα τους, με την ελάχιστη δυνατή παρέμβασή μου. Προτιμούσα να πέσουν και να ματώσουν προκειμένου να έχουν την εμπειρία σε κάτι που τους έλκυε, παρά να τις προστατέψω με μια απαγόρευση ασφαλείας αλλά χωρίς εμπειρία».
