Σε ανάρτησή του ο πρώην Πρόεδρος του ΤΕΕ Δυτ. Ελλάδας Θανάσης Γιανναδάκης σημειώνει:
Αν…
Αν σήμερα δεν είχε συμβεί αυτή η ανείπωτη τραγωδία θα είχαμε τον Πρωθυπουργό της χώρας στις 12:00 ο στο Κέντρο τηλεδιοίκησης – σηματοδότησης σιδηροδρομικού δικτύου βορείου Ελλάδος, όπου θα ακούγαμε παρουσία της (ορθώς) παραιτηθείσας ηγεσίας του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, διθυράμβους για το πως η Ελλάδα εσκυγχρονίζει το σιδηροδρομικό της δίκτυο.
Αν η πολιτική βούληση ήταν πραγματικά να προσδιορισθούν τα αίτια αυτής της τραγωδίας δεν θα ακούγαμε από τον Πρωθυπουργό ότι όλα κατατείνουν σε ανθρώπινο λάθος. Κανένα σοβαρό σύστημα δεν αποδέχεται τον ανθρώπινο παράγοντα ως συστημικό παράγοντα σφάλματος. Σε όλες τις σοβαρές αναλύσεις προηγείται η αντικειμενική συλλογή δεδομένων, η αναγνώριση των πιθανών παραγόντων που ευθύνονται για ένα σφάλμα, τα συστημικά αίτια που προκαλούν σφάλμα και μετά έπεται η κατάθεση προτάσεων για την επίλυση των σφαλμάτων (Βασικές Τεχνικές Έννοιες). Άλλωστε, για αυτό όποιος έχει ασχοληθεί, έστω και στοιχειωδώς με θέματα Υγείας και Ασφάλειας στην Εργασία ξέρει ότι ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγεις ένα ατύχημα είναι να καταγράφεις και να αξιολογείς τα παρολίγον ατυχήματα. Και εδώ υπάρχει παταγώδης αποτυχία. Αν δηλαδή ο σταθμάρχης πάθαινε κάτι την ώρα της βάρδιάς του, θα εξαρτόνταν οι ζωές εκατοντάδων επιβατών από την κατάσταση της υγείας του; Είναι αποδεκτή αυτή η διατύπωση;
Αν ο σιδηρόδρομος αντιμετωπιζόταν όπως έπρεπε ως σύγχρονο μεταφορικό μέσο και δεν είχε δοθεί αυτή η κραυγαλέα προτεραιότητα στους οδικούς άξονες, αλλά είχε αναπτυχθεί σε όλη την Ελλάδα με σύγχρονο τρόπο και όχι μόνο στο τμήμα που συνδέει τη Βόρεια Ελλάδα με τα Βαλκάνια θα είχαμε αυτήν την τριτοκοσμική εικόνα ως χώρα στο σιδηροδρομικό δίκτυο;
Είναι πολλά τα αν, αλλά αυτή τη στιγμή όλα αυτά τα σκιάζει η μαυρίλα που γέμισε τις ψυχές μας. Αυτές τις μέρες θα πενθήσουμε για αυτές τις ψυχές που χάθηκαν τόσο άδικα.
Όμως αφού πενθήσουμε, έχουμε υποχρέωση να δώσουμε λύσεις και να καταλογίσουμε ευθύνες.
Ησυχία κάνουμε όταν τα παιδιά κοιμούνται. Όχι όταν τα περιμένουν άδικα οι μανάδες και οι πατεράδες τους να γυρίσουν σπίτι τους.
