Με οδύνη, λύπη και σπαραγμό η ευρύτερη οικογένεια των εργαζομένων στα ΜΜΕ, της Πάτρας, αποχαιρετά και κατευοδώνει στην τελευταία του κατοικία μια εμβληματική, όσο και χαρισματική προσωπικότητα του χώρου τον εξαίρετο τυπογράφο και υποδειγματικό πιεστή, τον Χρήστο Φλαμή.
Πολυαγαπημένε μας Χρήστο, σύντροφε στα ατελείωτα ξενύχτια, τα άγχη, τις αγωνίες, τις προσωπικές θυσίες, είμαστε εδώ παλαιοί και νεώτεροι συνάδελφοι, τεχνικοί και δημοσιογράφοι για να σου απευθύνουμε το ύστατο χαίρε, να σου πούμε όπως θα ήθελες το στερνό αντίο, γιατί ήσουν ένας ιδιαίτερα απλός προσηνής, υπεύθυνος, ειλικρινής, αξιαγάπητος συνεργάτης μα πάνω απ’ όλα φίλος.
Είναι πραγματικά δύσκολο να αποτιμήσει κανείς το μέγεθος της προσφοράς σου τους κόπους, το μόχθο που κατέβαλες παλεύοντας από μικρό παιδί με τα στοιχιά του παλαιού τυπογραφείου. Τους αγγέλους αλλά και τους δαίμονες που μας περιτριγύριζαν τις αυγινές ώρες, απειλώντας μας με το λάθος λίγο πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία και παραδοθεί η εφημερίδα και το περιοδικό στους τελικούς αποδέκτες, τους αναγνώστες.
Ο Χρήστος Φλαμής υπήρξε πράγματι, ένας αθεράπευτος εραστής του Γουτεμβέργιου, συνειδητοποιημένος εργαζόμενος, που πάσχιζε για το καλύτερο αποτέλεσμα για την εμφάνιση της φρεσκοτυπωμένης εφημερίδας. Πιστός στο καθήκον, κάθε βράδυ στο πόστο του πολλές ώρες πριν για να ελέγξει αν όλα είναι εντάξει.
Επί σειράν ετών υπήρξε η ψυχή για την έκδοση του «Ημερήσιου» και του «Εθνικού Κήρυκα» της οικογένειας Βρη. Αργότερα άνοιξε τα φτερά του και μαζί με άλλους δύο αγαπημένους συναδέλφους τους εξαιρετικούς επίσης τυπογράφους τον αείμνηστο Θανάση Καρκατζό και τον Ανδρέα Ζέρβα, έφτιαξαν το δικό τους τυπογραφείο στην οδό Καραϊσκάκη, λίγο μετά τη συμβολή της με τη λεωφόρο Γούναρη. Μετέπειτα το τυπογραφείο μεταφέρθηκε σε μεγαλύτερο χώρο στην οδό Φιλοποίμενος όπου εκδόθηκαν όχι μόνο τοπικές, περιφερειακές, πολιτικές, αλλά και αθλητικές εφημερίδες. Και στα δύο τυπογραφεία είχα την τύχη να συνεργαστώ για την έκδοση της «ΑΛΛΑΓΗΣ» και των «ΑΘΛΗΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ» και πολλών εντύπων. Τα ΑΘΛΗΤΙΚΑ ΝΕΑ ήταν έγχρωμη η έκδοση πρωτοποριακή για την εποχή της.
Ο Χρήστος υπήρξε ένας δοτικός και με ενσυναίσθηση συμπολίτης, συμμέτοχος σε κοινωνικές εκδηλώσεις. Δεν θα ξεχάσουμε τις γιορτές για όλους τους Πατρινούς που διοργάνωνε κάθε Τσικνοπέμπτη, τιμώντας το καρναβάλι στην οδό της Τσίκνας, όπως είχε αποκληθεί τότε η Φιλοποίμενος μαζί με τον αείμνηστο αγαπημένο και αξέχαστο συνάδελφο, τον Γιώργο Σπαθαράκη, έξω από τα γραφεία των εφημερίδων «Ημερήσιος», «Εθνικός Κήρυκας», «Γεγονότα», και «Εβδομάδα».
Ο Χρήστος περνάει από σήμερα στην Αχερουσία με ψηλά το κεφάλι. Δικαιωμένος από τη ζωή έφυγε ‘έχοντας δίπλα του την οικογένειά του. Τη σύζυγό του Ζακελίν και τα παιδιά του τον Κωνσταντίνο γνωστό δημοσιογράφο και φυσικό και τη Μαρία συνάδελφό μας παλαιότερα. Δύο παιδιά που απέκτησε με την πρώην σύζυγό του Άννα, και το Χρήστο από τη Ζακελίν.
Ως θυμίαμα στη μνήμη του παραθέτουμε απόσπασμα από το σπαρακτικό αντίο του γιού του Κωνσταντίνου:
Είδες τελικά πατέρα; Πάνω στο ποδήλατο “έφυγες”. Εγραψα για σένα και άλλη είδηση. Ο τίτλος έλεγε ότι “έχασες τη μάχη” στην ΜΕΘ. Ξέρεις γιατί την έχασες ρε πατέρα; Γιατί σε είχαν ξάπλα σε ένα κρεβάτι, με κάτι καλώδια στο πρόσωπο. Δεν είχες τα πόδια στα πετάλια. Δεν είχες το τιμόνι στα χέρια. Δεν καθόσουνα πάνω στη σέλα. Δεν μπορούσες να σκύψεις μπροστά το κεφάλι για να μην έχεις κόντρα άνεμο. Γιατί αν τα ΄χες όλα αυτά, θα τρεχες πιο γρήγορα! Και θα του ξέφευγες. Είμαι σίγουρος. Θα τον κέρδιζες τον θάνατο, όση ανηφόρα κι αν είχε…
*δημοσιογράφος, Πρόεδρος ΤΕΑΣ της ΕΣΗΕΠΗΝ
