Μπορούμε να συζητήσουμε, να συμφωνήσουμε και να διαφωνήσουμε για τις πολιτικές εκσυγχρονισμού των δημοσίων Πανεπιστημίων και την εγκατάσταση των μη κρατικών Πανεπιστημίων.
Μπορούμε να ανεβάσουμε την ένταση των επιχειρημάτων υπέρ, κατά ή με τον «τρίτο δρόμο» για την ανάγκη μεταρρύθμισης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Μπορούμε ακόμα και να υποστηρίξουμε -αν το θέλουν κάποιοι από εμάς- θέσεις πολιτικά στρατευμένες, επιστημονικά «εθνοκεντρικές», άλλες προχωρημένες ή ακόμα και με παρωχημένη τεκμηρίωση απέναντι στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και του Ενωσιακού Δικαίου για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Μπορούμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω, με μαχητικότητα, πολιτισμό και σεβασμό στη γνώμη του άλλου. Ακόμα και με το χαμόγελο της αυτάρκειας για τη μοναδική αλήθεια που μπορεί να νιώθει ο/η καθένας/μια ότι κατέχει- αν το νιώθει-, μπορούμε να το κάνουμε και έτσι.
Τι δεν μπορούμε να κάνουμε;
Δεν μπορούμε να μένουμε σιωπηλοί απέναντι στη φθορά (κοιτάξτε αυτές τις μέρες την κατάσταση των ΑΕΙ της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και άλλων μεγάλων πόλεων) της περιουσίας των δημοσίων Πανεπιστημίων από ομάδες μπάχαλων εν ονόματι της αντίδρασης απέναντι στον νόμο «για τα ιδιωτικά».
Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να αδιαφορούμε για την καταστροφή αγαλμάτων, κτηρίων, της πολιτιστικής κληρονομιάς στα κέντρα των μεγάλων πόλεων, γιατί τώρα κάποιοι «επαναστάτες» κάνουν «αντίσταση στον νόμο».
Δεν μπορούμε να ανεχόμαστε «εντεταλμένους» υπαλλήλους που υποστηρίζονται από «εντεταλμένους» συνδικαλιστές να «κατεβάζουν τον διακόπτη» στον server Πανεπιστημίου «γιατί είχαν απόφαση της συνέλευσης τους»(!), ωσάν να επρόκειτο για το τσιφλίκι τους.
Δεν μπορούμε να μένουμε αδρανείς απέναντι σε καταληψίες φοιτητές της Ιατρικής, οι οποίοι διαχειρίζονται ανενόχλητοι λίστες με άδεια εισόδου και στάθμευσης στο χώρο της Σχολής «αυστηρά» για όσους καθηγητές/διοικητικούς είναι αναγκαίοι για τη λειτουργία των εργαστηρίων και να εμποδίζουν την είσοδο των υπολοίπων γιατί «το συντονιστικό ψήφισε κατάληψη».
Δεν μπορούμε να θεωρούμε φοιτητές αυτούς που, μετά την κατάληψη του «δικού τους» Τμήματος, καταλαμβάνουν και το διπλανό για να τιμωρήσουν τους απείθαρχους που θέλουν να κάνουν εξετάσεις.
Δεν μπορούμε να ζήσουμε μαζί στην ίδια ακαδημαϊκή κοινότητα όσοι βανδαλίζουν το Πανεπιστήμιο και όσοι το υπερασπίζονται.
Δεν τα μπορούμε όλα αυτά. Και αργά ή γρήγορα θα πρέπει να διαλέξουμε τι μπορούμε, τι θέλουμε και τι αντέχουμε. Γιατί η παρακμή είναι ένας αργός θάνατος, ένας εθισμός στην υποβάθμιση και στην ασχήμια, ένας θλιβερός συμβιβασμός με αυτά που θέλαμε, αλλά δεν μπορέσαμε να κάνουμε τελικά. Έχω επισκεφθεί και διδάξει σε δεκάδες Πανεπιστήμια από την Ευρώπη μέχρι την Κίνα. Την μανία της καταστροφής και της υποβάθμισης και τη «λατρεία» της υποπολιτισμικής κουλτούρας της βίας και του αυταρχισμού δεν τη συνάντησα πουθενά εκτός Ελλάδας.
Για αυτό σας λέω, αν θέλουμε τα αλλάζουμε όλα αυτά. Η κοινωνική πλειοψηφία είναι μεγάλη και δυνατή.
Έχω βαθιά την πεποίθηση ότι Μπορούμε!
Αρκεί να το αποφασίσουμε.
