Θοδωρής Γεωργακόπουλος: Οι ψηφιακοί νομάδες έρχονται

    Ημερομηνία:

    Mavropoulis

    Η ιδέα των «ψηφιακών νομάδων» δεν είναι καινούργια. Ως τάση αφορούσε κυρίως κάποιους ευέλικτους ελεύθερους επαγγελματίες με αντικείμενο που απαιτεί από αυτούς μόνο το μυαλό τους, ένα λάπτοπ και μια καλή σύνδεση στο Ιντερνετ. Θεωρητικά, χάρη στα ψηφιακά εργαλεία που υπάρχουν σήμερα διαθέσιμα, αυτοί δεν είναι απαραίτητο να βρίσκονται σε κάποια συγκεκριμένη γεωγραφική τοποθεσία για να κάνουν τη δουλειά τους, ούτε είναι αναγκαία η φυσική τους παρουσία σε κάποιο χώρο εργασίας. Οπότε, πάντα θεωρητικά, θα μπορούσαν να εργάζονται από οπουδήποτε, απελευθερωμένοι από καθημερινά πηγαινέλα σπίτι – γραφείο, από κάποιο παραθαλάσσιο χωριό, ας πούμε, ή από μια εξωτική πόλη. Κάποιοι πρωτοπόροι, προγραμματιστές, γραφίστες και άλλοι εργαζόμενοι σε «δημιουργικά» και «ψηφιακά» επαγγέλματα κυρίως είχαν ήδη αρχίσει να ζουν και στην πράξη έτσι πριν ξεσπάσει η πανδημία του νέου κορωνοϊού. Πολύ περισσότεροι είχαν αρχίσει να το σκέφτονται. Οταν ξέσπασε όμως, κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε, και η τάση επιταχύνθηκε ραγδαία.

    Αυτό που άλλαξε ήταν το ότι και πολλές άλλες, πολύ μεγαλύτερες ομάδες εργαζομένων μπήκαν στην κατηγορία των επίδοξων «ψηφιακών νομάδων». Καθώς πολλές εταιρείες όλων των ειδών και μεγεθών προσαρμόστηκαν πολύ γρήγορα στην τηλεργασία, έγινε προφανές ότι οι εργαζόμενοι που, όντως, δεν είναι εντελώς απαραίτητο να βρίσκονται κάθε μέρα στο γραφείο, είναι πολύ περισσότεροι από ό,τι φανταζόταν κανείς. Μεγάλες επιχειρήσεις τεχνολογίας έχουν ήδη ανακοινώσει ότι πολλοί από τους εργαζομένους τους δεν θα χρειαστεί να γυρίσουν στο γραφείο ούτε μετά το τέλος της πανδημίας και των έκτακτων μέτρων. Και πλέον, έπειτα από δέκα μήνες τηλεργασίας, πολλοί εργαζόμενοι έχουν αρχίσει να χωνεύουν τι σημαίνει αυτό. Και να το προτιμούν. Σύμφωνα με έρευνα που έγινε τον Οκτώβριο στις ΗΠΑ, το 56% των μισθωτών πλήρους απασχόλησης που ερωτήθηκαν δήλωσαν πως, αν δεν τους επιτραπεί από την εταιρεία τους να συνεχίσουν να δουλεύουν από μακριά και μετά το τέλος της πανδημίας, θα σκεφτούν να αλλάξουν εταιρεία.

    Πρόκειται για μια εξέλιξη εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Εδώ και δεκαετίες πιστεύαμε ότι η συνύπαρξη πολλών ανθρώπων σε μεγάλα ή μικρά γραφεία ήταν κάτι αυτονόητα καλό, ένας τρόπος να πυροδοτηθεί η συνεργασία και η δημιουργικότητα. Η πανδημία, όμως, αμφισβητεί πολλά μέχρι πρότινος αυτονόητα. Για πολλούς, το κόστος της συνεύρεσης στον χώρο εργασίας, όταν συνεπάγεται μία ή μιάμιση ώρα στην κίνηση, συμβιβασμούς στην ποιότητα ζωής, ή θεόρατο κόστος για εξασφάλιση μιας κατοικίας κοντά στη δουλειά, αποδείχθηκε υπερβολικά υψηλό. Στο μεγαλύτερο εργασιακό πείραμα στην Ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί –εργοδότες και εργαζόμενοι– συνειδητοποίησαν ότι με λίγο «Zoom», λίγο «Slack», λίγο «WeTransfer» και γρήγορο Ιντερνετ, η δουλειά γίνεται εξίσου καλά (ή και καλύτερα, σε κάποιες περιπτώσεις) και από μακριά. Πράγμα που σημαίνει ότι το «μακριά» μπορεί να είναι πρακτικά σχεδόν οπουδήποτε. Σε ένα πιο άνετο σπίτι στην εξοχή. Στο χωριό. Ακόμα και σε μια άλλη χώρα.
    Πράγμα που έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται πολλές «άλλες χώρες».

    Στη Φινλανδία πρόσφατα δια-φήμιζαν ένα πακέτο με το όνομα «Ζήσε σαν Φινλανδός για 90 ημέρες». Το κράτος μάζευε για ένα διάστημα αιτήσεις από ενδιαφερόμενους προσφέροντας στους επιλαχόντες διαμονή για τους ίδιους και τις οικογένειές τους, βοήθεια για τα σχολεία των παιδιών, ραντεβού με επιχειρήσεις και επαγγελματίες της τοπικής αγοράς, ξεναγήσεις και πληροφορίες, καθώς και συμβουλές για όλες τις γραφειοκρατικές διαδικασίες εγκατάστασης ή ό,τι άλλο διαδικαστικό χρειαζόταν. Ακόμα και από το αεροδρόμιο θα τους έπαιρναν. Ο σκοπός του προγράμματος ήταν να δείξουν στους επιλαχόντες (κυρίως επαγγελματίες στον χώρο της τεχνολογίας) πώς είναι να ζει κανείς και να δουλεύει στη χώρα αυτή, με σκοπό να τους πείσουν να μείνουν και να δουλέψουν εκεί ως ψηφιακοί νομάδες.

    GYMALL

    Και η Φινλανδία δεν είναι η μόνη. Από τον Αύγουστο η Εσθονία έχει βγάλει μια ειδική «digital nomad visa» διάρκειας 12 μηνών, για όποιον θέλει να πάει να ζήσει εκεί. Η Γερμανία έχει τη «Freiberufler» βίζα για αυτοαπασχολουμένους, η Αυστραλία τη «Working Holiday Visa» για νέους ηλικίας 18-35. Ακόμα και σε ένα ηλιόλουστο νησί της Καραϊβικής έχουν φτιάξει ένα ειδικό site που διαφημίζει τη δική τους 12μηνη βίζα, με μήνυμα της πρωθυπουργού που καλεί καταρτισμένους επαγγελματίες να έρθουν να δουλέψουν, όπως λέει, «σ’ αυτόν τον μικρό βράχο που αποκαλούμε Μπαρμπάντος».

    Και είναι μόνο η αρχή. Από ό,τι φαίνεται, καθώς οι προτεραιότητες και τα κριτήρια εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων για το πού θα ζουν και πώς θα δουλεύουν θα αλλάζουν ραγδαία τα επόμενα χρόνια, πολλές χώρες, πόλεις και νησιά θα αρχίζουν να ανταγωνίζονται για να τους φέρουν και να τους νοικιάσουν τα δικά τους σπίτια, για να ψωνίζουν από τα δικά τους καταστήματα και για να πληρώνουν τις δικές τους ΔΕΚΟ.

    Και η Ελλάδα;

    Η ιδέα ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να προσελκύσει τέτοιο κόσμο δεν είναι παράλογη. Η χώρα μας έχει κάποια αντικειμενικά πλεονεκτήματα. Το κόστος της ζωής (ειδικά της κατοικίας, και ειδικά εκτός Αθήνας) είναι μικρότερο από ό,τι σε άλλες, συγκρίσιμες χώρες. Η γεωγραφική τοποθεσία, η καλή αεροπορική διασύνδεση, η εγγύτητα με πλούσιες χώρες από τις οποίες πολλοί digital nomads κατάγονται, αλλά και με τις μεγάλες και πολύ ακριβότερες μητροπόλεις της Ευρώπης, είναι επίσης σημαντικά πράγματα. Η ποιότητα ζωής, οι διαθέσιμες γαστριμαργικές και ψυχαγωγικές επιλογές, το κοινό νόμισμα, το ποσοστό των ντόπιων που μιλάνε αγγλικά, η ασφάλεια και η πολιτική σταθερότητα, η γενικότερη κουλτούρα και οι κοινωνικές αξίες, παίζουν και αυτά σπουδαίο ρόλο. Και, βέβαια, είναι και ο καιρός. Καμία Εσθονία δεν μπορεί να φτιάξει καινοτόμα ψηφιακά προγράμματα για να αποκτήσει το δικό μας κλίμα.

    Βεβαίως, αυτά από μόνα τους δεν αρκούν. Πρέπει και εμείς να φτιάξουμε ένα θεσμικό πλαίσιο που να επιτρέπει σε εκτός Σένγκεν εργαζομένους να έρθουν και να δουλέψουν νόμιμα στη χώρα μας χωρίς γραφειοκρατία και μπελάδες. Οι τηλεπικοινωνιακές μας υποδομές πρέπει να βελτιωθούν δραματικά – όσο ωραίο κι αν είναι το νησί, δεν νοείται ο digital nomad να κάνει τη δουλειά του με ασταθή σύνδεση που με το ζόρι φτάνει το 1 Mbps (μιλώ εκ πείρας). Αλλά φαίνεται πως, αν τα λύσουμε, θα μπορούσαμε να γίνουμε μια ανταγωνιστική επιλογή γι’ αυτόν τον κόσμο.
    Προς το παρόν, βέβαια, κανένας δεν πηγαίνει πουθενά γιατί ο κόσμος είναι κλεισμένος στα σπίτια του. Οταν όμως τελειώσει η πανδημία και οι άνθρωποι αρχίσουν να βγαίνουν απ’ τα καβούκια τους και, σε κάποιες περιπτώσεις, αρχίσουν να αναζητούν νέα, καλύτερα καβούκια, εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να ανταγωνιστούμε τους πολλούς, πιθανότατα καλύτερα προετοιμασμένους, αλλά σχεδόν σίγουρα λιγότερο όμορφους ανταγωνιστικούς προορισμούς.

    Κοινοποίηση:

    Τελευταία Νέα

    Κοινοποίηση:

    Περισσότερα Άρθρα
    Σχετικα

    Πύργος: Συνελήφθη για κατοχή και καλλιέργεια ναρκωτικών – Τι βρέθηκε κατά τη διάρκεια έρευνας

    Συνελήφθη, προχθές το πρωί, Τρίτη 26 Μαρτίου, στον Πύργο,...

    Ο τ. βουλευτής Αχαΐας Θεόδωρος Παπαθεοδώρου αντιπρόεδρος στο κόμμα Δημοκράτες

    Ο Θεόδωρος Παπαθεοδώρου είναι από σήμερα ο αντιπρόεδρος του κόμματος ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ. Την ανακοίνωση...

    Χαράλαμπος Μπονάνος: Η παραβατικότητα ανηλίκων προβληματίζει…

    Με αφρομή πρόσφατη σχετική εκδήλωση ο αν. Περιφερειάρχης Χαράλαμπος...