Μάλλον η μεγαλύτερη προσφορά προς το συνάνθρωπο και το μέλλον, είναι να δίνει κανείς κάτι από το υστέρημα του στο παρόν. Φαίνεται ότι δεν μπορεί κανείς να κάνει μεγαλύτερο δώρο από το να προσφέρει ένα κομμάτι του εαυτού του, είτε είναι ο χρόνος του, είτε είναι αληθινό ενδιαφέρον, είτε είναι συμπάθεια στεφανωμένη με ένα χαμόγελο, είτε είναι έγνοια διανθισμένη με ένα χάδι.
Στη σειρά Νοσοκόμα του Netfix, σ’ ένα περιφερειακό νοσοκομείο στο Φάλστερ του Νικομινγκ καταφθάνει η Περνίλε, νέα, γεμάτη όρεξη νοσοκόμα να δουλέψει ευσυνείδητα, να προσφέρει αγόγγυστα και να βοηθήσει παντοιοτρόπως ασθενείς, συναδέλφους και γιατρούς. Σ’ αυτή την προσπάθεια η Περνίλε αγχώνεται για να τα καταφέρει. Αρωγός της καταφθάνει, σχεδόν απρόσκλητη, η Κριστίνα μια νοσοκόμα ιδιαίτερα ικανή, αγαπητή από τους συναδέλφους της και αποτελεσματική στη δουλειά της. Όλοι στα δύσκολα απευθύνονται στην Κριστίνα κι αυτή ποτέ δεν τους απογοητεύει. Επειδή η Περνίλε είχε ανάγκη και η Κριστίνα διέθετε ηγετικές ικανότητες γρήγορα έγινε μέντορας της νεοπροσληφθείσης νοσοκόμας, η δε φιλία τους βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην αλληλοεκτίμηση και αφοσίωση στη δύσκολη εργασία τους. Έτσι οι δυο τους δημιουργούν μια αποτελεσματική, όσο και δημοφιλή ομάδα η οποία αποκτά και το προσωνύμιο της «ντριμ τιμ» του νοσοκομείου. Ενώ όλα βαίνουν καλώς και τα αποτελέσματα της εργασίας των δυο νοσοκόμων αποφέρουν καρπούς αλλά και θαυμασμό και εκτίμηση από συναδέλφους, ασθενείς και προϊσταμένους, διάφορες όμως μικρές αρρυθμίες, τραβούν την προσοχή της Περνίλε. Η νέα νοσοκόμα αντιλαμβάνεται ότι στην προσπάθειά της Κριστίνα να κερδίσει την εκτίμηση και τον θαυμασμό συναδέλφων και προϊσταμένων οργανώνει στην αρχή μικρά ατυχήματα που την τελευταία στιγμή με την παρέμβαση της αποσοβούνται τα χειρότερα. Στη συνέχεια όμως η κατάσταση εκτραχύνεται και η Περνίλε εκμυστηρεύεται τους φόβους της στον γιατρό με τον οποίο έχει συνάψει σχέση.
-Νόμιζα ότι τους προκαλούσε ανακοπή για να τους σώσει για να τραβήξει την προσοχή, αυτό έμοιαζε να συμβαίνει, όσο τρελό κι αν φαινόταν, αλλά τα δυο θύματα απόψε είχαν οδηγίες μη ανάνηψης, οπότε απλώς τους σκότωσε. Έχει ξεφύγει τελείως, σαν να θέλει να πάει τα πράγματα στα άκρα.
Όλα αυτά όμως χρειάζονται αποδείξεις, ντοκουμέντα και αδιάσειστα στοιχεία, πράγμα πολύ δύσκολο, γιατί η Κριστίνα και την εμπειρία έχει και την γνώση και την ευφυΐα για να μην αφήνει τίποτα στο πέρασμά της, ούτε καν ανθρώπινες ζωές.
Η νέα σειρά, τεσσάρων επεισοδίων μας μεταφέρει στο επαρχιακό νοσοκομείο της περιοχής Φάλστερ νότια της Κοπεγχάγης. Οι τίτλοι των επεισοδίων είναι α) Θα τα καταφέρω, β) Ονειρεμένη Ομάδα, γ) Πάρε λοιπόν την καρδιά μου και δ) Νυχτερινή βάρδια.
Η σειρά βασίστηκε στο βιβλίο του Δανού δημοσιογράφου – συγγραφέα Κρίστιαν Κόρφιξεν του “The Nurse” (“Sygeplejersken” 2019) απέσπασε την αναγνώριση των κριτικών και πολλά βραβεία, ενώ παράλληλα προκάλεσε συζήτηση σχετικά με τον αυστηρό έλεγχο των φροντιστών και τον ρόλο των ενδεικτικών στοιχείων στα ποινικά δικαστήρια.
Λίγους μήνες πριν, το Netflix είχε βγάλει στην πλατφόρμα το καθηλωτικό θρίλερ «The good Νurse», το οποίο βασίζεται κι αυτό σε αντίστοιχα γεγονότα. Για την ταινία είχαμε γράψει. Τον τρόπο που αποκαλύφθηκαν τελικά τα εγκλήματά του, πραγματεύεται η νέα ταινία του Netflix «The Good Nurse», στην οποία πρωταγωνιστούν ο Έντι Ρεντμέιν ως Cullen και η Τζέσικα Τσαστέιν ως η συνάδελφος του νοσοκόμα Amy Loughren. Η δε ιστορία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Charles Graeber.
Η φράση «Δεν με σταμάτησε κανείς» του σίριαλ κίλερ αποκαλύπτει εκκωφαντικά το πόσο καθυστέρησε να παρέμβει η αστυνομία και υπογραμμίζει την ανικανότητά της. Η φράση αυτή φανερώνει και πόσο προσεκτικά απέκρυψαν τους θανάτους των ασθενών τους οι διοικήσεις και οι υπεύθυνοι των νοσοκομείων και πόσο ευθυνόφοβα λειτούργησαν για να μην τους προσάψουν ευθύνες, οι οποίες τους αναλογούσαν.
H ταινία ακολουθεί κατά πόδας τον βίο και τις τεράστιες δυσκολίες της Loughren. Ο κατά συρροή δολοφόνος Cullen μπαίνει στο οπτικό μας πεδίο όταν προσλαμβάνεται για να εργαστεί δίπλα της. Προεξάρχοντος του Έντι Ρεντμέιν αλλά συνεπικουρούμενος και από την Τζέσικα Τσαστέιν έχουμε δυο ερμηνείες αθόρυβες, βραδυφλεγείς και λειτουργικές.
Έχουμε λοιπόν μια ταινία και μια σειρά τόσο διαφορετικές αλλά και τόσο συγγενικές. Τις κάνει να συγγενεύουν εξ αίματος, ο πυρήνας των γεγονότων και τις κάνει να διαφέρουν ριζικά, η καλλιτεχνική οπτική των δημιουργών. Στην ταινία έχουμε ένα σφιχτό σενάριο με την ένταση και την αγωνία να κορυφώνεται, σε κάποιες σκηνές όπως αυτή στο σπίτι της νοσοκόμας η αγωνία πλημμυρίζει τον θεατή, αντίθετα στη σειρά όλα έχουν μια ντοκιμαντερίστικη ηρεμία και μια κοινωνιολογική θεώρηση που συγκρούεται με το τρομερό αποτέλεσμα των πράξεων της Κριστίνα, αλλά αυτή η οπτική κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή γιατί τον κάνει συμμέτοχο στην προσπάθεια διαλεύκανσης της υπόθεσης και απονομής δικαιοσύνης. Είναι γοητευτικό να δει κανείς και το φιλμ και τη σειρά μαζί, για να διαπιστώσει πώς από το ίδιο θέμα προκύπτουν δύο τόσο διαφορετικά έργα τέχνης, τα οποία όμως και τα δυο είναι με τον τρόπο τους συναρπαστικά. Μπορεί να διαφέρουν σε επιμέρους θέματα και στη γενική τους αντιμετώπιση, αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες οι οποίες υπάρχουν για να ιχνογραφούν περισσότερο τα όρια του θεατή παρά τα σύνορα και το εύρος μιας ταινίας ή μιας σειράς. Είναι αλήθεια ότι ένα έργο τέχνης δεν έχει άλλη μήτρα για να γεννηθεί παρά μόνο αυτή της φαντασίας, ένα έργο τέχνης δεν έχει άλλη αγκαλιά να αναπαυθεί, παρά μόνο τις αισθήσεις των ανθρώπων που το εκτιμούν.
