γράφει η Σοφία Καυκοπούλου
Συγκλονισμένη είναι η κοινή γνώμη, τις τελευταίες ώρες, από τη στιγμή που έγινε γνωστή η τραγική κατάληξη στην εξαφάνιση ενός 11χρονου παιδιού, στην Ηλεία. Τα λόγια, προφορικά και γραπτά, δεν αρκούν για να εκφράσουν την κοινή παραδοχή ότι βρισκόμαστε μπροστά σε ένα ειδεχθές έγκλημα το οποίο ίσως να είχαμε προλάβει, αν τα αντανακλαστικά του σωφρονιστικού συστήματος της χώρας ήσαν λιγότερο νευραλγικά.
Ο συλληφθείς, καθ’ ομολογίαν δράστης της άγριας δολοφονίας της 11χρονης Βασιλικής, καταδικασθείς στο παρελθόν για τον βιασμό μίας 14χρονης κοπέλας, ωστόσο εκτός καταστήματος κράτησης. Προφανώς, για κάποιους ο σωφρονισμός του ήταν τέτοιος ώστε ελεύθερος πλέον να απολαμβάνει τη ζωή του. Κι όμως, η μοίρα, αδυσώπητη και κραυγαλέα απαντητική στο σωφρονιστικό σύστημα που έκρινε υγιή έναν εγκληματία για να ζει ελεύθερος, έδειξε το σκληρό της πρόσωπο σε ένα αθώο παιδί, που δεν πρόλαβε να μεγαλώσει.
Τα λόγια λοιπόν, οφείλουν να είναι λίγα και σαφή: Καμία ανοχή στους παιδεραστές και δολοφόνους παιδιών. Ως κοινωνία, οφείλουμε να φροντίζουμε τα παιδιά μας να μεγαλώνουν σε ασφαλές περιβάλλον, ο δε νομοθέτης ως εκ τούτου επιφορτίζεται με το έργο η ασφάλεια των παιδιών να γίνει πράξη.
Ποιος είναι όμως αυτός που θα κρίνει εάν κάποιος βγαίνοντας από τη διαδικασία σωφρονισμού, έχει θεραπευτεί και από τα μιαρά πάθη του; Διότι, ας μη γελιόμαστε. Ο παιδεραστής δεν είναι εγκληματίας του κοινού ποινικού δικαίου. Είναι άρρωστος και ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η ψυχική του υγεία οφείλει να μπει στο προσκήνιο κατά τη διαδικασία του σωφρονισμού του. Ενώ φυσικά, θα πρέπει να παρθούν μέτρα που να μην του επιτρέπουν να κάνει πράξη το αρρωστημένο ένστικτό του πάνω στα ευάλωτα πλάσματα, που είναι τα παιδιά μας, πράγμα που θα προσπαθήσει με μαθηματική ακρίβεια να κάνει, βγαίνοντας από την φυλακή.
Κλείνοντας, να πούμε ότι κανένας θάνατος παιδιού, δε συγχωρείται, όταν γίνεται με υπαιτιότητα ενηλίκου ο οποίος έχει ήδη ένα παρελθόν που δεν του επιτρέπει κατά κοινή ομολογία να πλησιάζει παιδιά. Και αυτό το “δεν επιτρέπει” χρειάζεται υποκείμενο. Κάποιος συνεπώς οφείλει να είναι αυτός που θα προστατέψει τα παιδιά. Αλλά και το ”δε συγχωρείται”, χρειάζεται να απαντηθεί. Και η απάντηση είναι μία. Δε συγχωρείται από την υγιή μερίδα της κοινωνίας. Εκείνη που σήμερα θρηνεί για τη Βασιλική, για τόσα άλλα παιδιά – θύματα, νεκρά ή ζωντανά – νεκρά. Θέλουμε παιδιά χαρούμενα, ασφαλή, παιδιά που θα διεκδικήσουν ένα καλύτερο μέλλον. Βασιλική, μίλα στον Θεό και ζήτα του έναν κόσμο όμορφο, για τα υπόλοιπα παιδιά.
