Του Γιώργου Καρβουνιάρη*
Πώς θα έλαμπε το φως, αν πρώτα δεν είχε πέσει το σκοτάδι;
Πώς θα ξημέρωνε Ανάσταση, αν δεν είχε πρώτα σταυρωθεί η ελπίδα;
Πώς θα μιλούσαμε για χαρά, αν δεν την είχαμε κάποτε χάσει;
Οι απλές στιγμές —ένα παιδικό γέλιο, ένα πιάτο στο τραπέζι, ένα βλέμμα που δεν ζητά τίποτα— δεν αποκτούν αξία παρά μονάχα όταν τις έχουμε μετρήσει απέναντι σε εκείνα που μας λύγισαν.
Κάθε Σταύρωση δεν είναι μόνο θρησκευτικό σύμβολο. Είναι μια εμπειρία βαθιά ανθρώπινη. Ένας σταυρός που ο καθένας κουβαλά, αθέατος, βαρύς και προσωπικός. Κάθε Μεγάλη Εβδομάδα κουβαλά κάτι από εμάς: τις ήττες μας, τις πληγές, τις προδοσίες που δε φωνάξαμε — αλλά και την υπομονή, την αντοχή, τη σιγανή πίστη πως τίποτα δεν τελειώνει αν δεν ειπωθεί η τελευταία λέξη. Κι αυτή η λέξη, όσο υπάρχει φως, είναι πάντα ελπίδα.
Η πίστη —όχι μονάχα σε μια υπερβατική δύναμη, αλλά στον ίδιο τον άνθρωπο— είναι η μόνη που μπορεί να μετατρέψει τον Γολγοθά σε δρόμο προς το φως. Πίστη πως η αγάπη αντέχει, πως η αξιοπρέπεια δεν υποχωρεί στην αδικία, πως η κοινωνία δεν είναι απλώς άθροισμα μοναξιών, αλλά κάτι μεγαλύτερο: μια συλλογική απόφαση να μη χαθεί η ανθρωπιά.
Σε κάθε εποχή υπάρχει μια Σταύρωση και κάθε κοινωνία περνά τη δική της Μεγάλη Παρασκευή. Μα η ιστορία δεν τελειώνει εκεί. Ο λίθος δε σφραγίζει για πάντα το φως. Κάποιος, κάποτε, θα τον κυλήσει. Από έναν φίλο που σε αγκαλιάζει χωρίς λόγια, μέχρι μια κοινωνία που επιμένει να ζητά δικαιοσύνη, αλήθεια και αξιοπρέπεια.
Το φως δεν χαρίζεται — το φτιάχνουμε. Το κουβαλάμε στις πράξεις μας, στις λέξεις μας, στην καθημερινή μας πάλη να μείνουμε άνθρωποι.
Κι έτσι, η Ανάσταση δεν είναι μια στιγμή. Είναι μια διαδρομή. Είναι η ίδια η ζωή, όταν την αρνείσαι να τη ζήσεις στα γόνατα.
*Ο Γιώργος Καρβουνιάρης είναι δημοσιογράφος, Γ.Γ. της Ένωσης Συντακτών Πελοποννήσου- Ηπείρου- Νήσων, υποψήφιος βουλευτής Αχαΐας ΠΑΣΟΚ το 2023
