Όλο περιέργως η εμπειρία αυτή τους φάνηκε πολύ ενδιαφέρουσα και ήταν κάτι που σίγουρα θα ξαναέκαναν!
Δεκαπέντε εθελοντές βγήκαν επιτέλους από μια σπηλιά στα νοτιοδυτικά της Γαλλίας, αφού πέρασαν 40 ημέρες εκεί μέσα, χωρίς ρολόγια, τηλέφωνα ή ηλιακό φως στα πλαίσια ενός πειράματος απομόνωσης του ανθρώπου.
Η ομάδα των οκτώ ανδρών και των επτά γυναικών ζούσε στο σπήλαιο Lombrives ως μέρος ενός έργου 1,4 εκατομμυρίων δολαρίων που ονομάζεται Deep Time, το οποίο ξεκίνησε να διερευνά τα όρια της ανθρώπινης προσαρμοστικότητας στην απομόνωση.
Το έργο, με επικεφαλής το Human Adaption Institute, ολοκληρώθηκε το Σάββατο μετά από 40 ημέρες.
Πλάνα από την ημέρα «εξόδου» των εθελοντών από την σπηλιά τους δείχνει χαμογελαστούς, φορώντας ειδικά γυαλιά ηλίου για να προστατεύσουν τα μάτια τους μετά από τόσο καιρό στο σκοτάδι.
Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο σπήλαιο, οι εθελοντές κοιμήθηκαν σε σκηνές και έφτιαξαν δική τους ηλεκτρική ενέργεια με τη βοήθεια ενός ποδηλάτου με πεντάλ.
Δεδομένου ότι δεν υπήρχε φυσικό φως, η ομάδα έπρεπε να στηριχθεί στο βιολογικό τους ρολόι για να μάθει πότε να κοιμηθεί, πότε να φάει ή να κάνει καθημερινές εργασίες.
Βέβαια, με το πέρασμα των ημερών έχασαν κάθε αίσθηση του χρόνου. Ο διευθυντής του έργου, Κρίστιαν Κλοτ, ο οποίος ήταν επίσης μέλος της ομάδας, δήλωσε στους δημοσιογράφους το Σάββατο: «Και εδώ είμαστε! Μόλις βγήκαμε μετά από 40 ημέρες… Για εμάς, ήταν μια πραγματική έκπληξη».
Ένας εθελοντής δήλωσε ότι πίστευε ότι ήταν μέσα στην σπηλιά μόλις 23 ημέρες. Η ομάδα δεν είχε επικοινωνία με τον έξω κόσμο και δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει τηλέφωνα ή άλλες ηλεκτρονικές συσκευές.
«Για μια φορά στη ζωή μας, ήταν σαν να μπορούσαμε να πατήσουμε παύση» είπε η Μαρίνα Λάντσον, μία από τις επτά γυναίκες που συμμετείχε στο πείραμα, σύμφωνα με τον Guardian.
«Για μια φορά στη ζωή μας, είχαμε χρόνο και μπορούσαμε να σταματήσουμε να ζούμε και να κάνουμε τα καθήκοντά μας. Ήταν υπέροχο».
Γάλλοι και Ελβετοί επιστήμονες στο Ινστιτούτο Ανθρώπινης Προσαρμογής παρακολούθησαν στενά τους εθελοντές κατά τη διάρκεια του χρόνου τους στο σπήλαιο.
Ήλεγχαν τακτικά τα πρότυπα ύπνου της ομάδας, τις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και τις γνωστικές λειτουργίες μέσω αισθητήρων.
Οι επιστήμονες πίσω από το έργο λένε ότι θα τους βοηθήσει να καταλάβουν πώς οι άνθρωποι μπορούν να προσαρμοστούν σε ακραίες συνθήκες διαβίωσης και να είναι σε πλήρη απομόνωση.
«Πρέπει να μάθουμε να κατανοούμε καλύτερα πώς οι εγκέφαλοί μας είναι σε θέση να βρουν νέες λύσεις, ανεξάρτητα από την κατάσταση» δήλωσε ο Κλοτ.
