Φέτος κλείνει τα 179 χρόνια από την πρώτη φορά που ειπώθηκε, ωστόσο εξακολουθεί να παραμένει αν όχι η πιο αγαπημένη ιστορία των Χριστουγέννων, μία από τις πλέον τρυφερές και συγκινητικές ιστορίες που έχουν γραφεί.
Ειδικά στις εποχές που διανύουμε…
Το κοριτσάκι που άναβε σπίρτα και έβλεπε ιστορίες
«Έκανε κρύο και είχε αρχίσει να νυχτώνει. Ένα φτωχό κοριτσάκι γύριζε στους δρόμους. Είχε χάσει τις παντόφλες τις. Διέσχιζε τρέχοντας το δρόμο για ν’ αποφύγει δυο άμαξες. Η μία παντόφλα χάθηκε, την άλλη την άρπαξε ένα παιδί που ήθελε να την κάνει κούνια για την κούκλα του.
Τα πόδια του είχανε μελανιάσει από το κρύο. Κρατούσε ένα ματσάκι σπίρτα, ενώ στην τσέπη της ποδιάς είχε κι άλλα. Κανένας δεν είχε αγοράσει ούτε ένα σπίρτο. Έτρεμε από το κρύο και την πείνα. Νιφάδες χιονιού κάθονταν στα μαλλιά της. Σε όλα τα παράθυρα έλαμπαν φώτα. Η μυρωδιά της ψητής χήνας έβγαινε από μερικά σπίτια. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Δεν τολμούσε να γυρίσει στο σπίτι. Ίσως ο πατέρας της την έδερνε. Τα χεράκια του κοριτσιού ήτανε ξυλιασμένα. Πήρε ένα σπίρτο από το μάτσο και το ‘τριψε στον τοίχο. Έβγαλε μια φωτεινή, ζεστή φλόγα, όμως, σχεδόν αμέσως, η φλόγα έσβησε.
Άναψε τρίτο σπίρτο. Πάλι άστραψε η φλόγα. Τώρα, βρέθηκε κάτω από ένα πανέμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Εκατοντάδες κεράκια φώτιζαν τα πράσινα κλαδιά του, όπου ήτανε κρεμασμένες μικροσκοπικές κούκλες. Η μικρή τέντωσε τα χέρια της να τις αγγίξει, αλλά εκείνη τη στιγμή το σπίρτο έσβησε.
Όμως, τα χριστουγεννιάτικα κεράκια ανέβηκαν ψηλά. Η μικρή τα έβλεπε σαν να ήταν αστέρια στον ουρανό. Ένα από αυτά έπεσε, αφήνοντας πίσω του μια φωτεινή ουρά.
Όταν είδε την γιαγιά της…
Έτριψε κι άλλο σπίρτο στον τοίχο. Όταν άναψε, είδε να στέκεται μπροστά της, η αγαπημένη της γιαγιά. «Γιαγιάκα μου!» φώναξε η μικρή. «Αχ, πάρε με μαζί σου! Ξέρω ότι θα χαθείς κι εσύ μόλις σβήσει το σπίρτο, όπως χάθηκε η ζεστή φωτιά στη σόμπα και το υπέροχο πρωτοχρονιάτικο τραπέζι και το πανέμορφο χριστουγεννιάτικο δέντρο!» Κι άρπαξε όλα τα υπόλοιπα σπίρτα και τ’ άναψε για να μη χαθεί η γιαγιά της.
Τα σπίρτα έκαναν μια μεγάλη φλόγα. φώτισαν τα πάντα γύρω της σαν να ήτανε μέρα. Η γιαγιά της ήταν ψηλή και καλοντυμένη. Πήρε το κοριτσάκι στην αγκαλιά της και πετάξανε μαζί, χαρούμενες κι οι δύο, ψηλά, πολύ ψηλά. Πετάξανε εκεί όπου δεν υπάρχει ούτε κρύο, ούτε πείνα, ούτε βάσανα. Βρέθηκαν στον Παράδεισο.
Το άλλο πρωί βρέθηκε το κοριτσάκι κουρνιασμένο στη γωνία. Τα μάγουλά της ήταν ρόδινα, τα χείλη της χαμογελαστά. Όμως, το κρύο της τελευταίας νύχτας του παλιού χρόνου είχε ξυλιάσει το κορμάκι της. Ο ήλιος της Πρωτοχρονιάς έλαμψε πάνω από το άψυχο παιδί.
Η ιστορία αφορά στα όνειρα και στην ελπίδα ενός ετοιμοθάνατου παιδιού, και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1845. Η ιστορία έχει προσαρμοστεί σε κινούμενα σχέδια, τηλεοπτικά μιούζικαλ και άλλα.
