Ένας γνωστός μου, μηχανικός, το ανέφερε σε μια συζήτηση και δεν βρέθηκε κανείς από την ομήγυρη που να διαφώνησε: «Στις πωλήσεις ακινήτων, η γειτνίαση με πάρκο συγκαταλέγεται στα προτερήματα. Άλλο που, πολύ σύντομα, ο ιδιοκτήτης καταλαβαίνει ότι μόνο πλεονέκτημα δεν ήταν. Αν το πάρκο είναι μεγάλο –και πόσα τέτοια έχουμε στην πόλη, τρία, τέσσερα;– κάτι σώζεται. Αν πρόκειται για ένα από τα “πάρκα τσέπης” της Αθήνας, ο εφιάλτης ξεκινάει την άνοιξη. Με τις μυρωδιές από τα περιττώματα των σκύλων που κανένας δεν φαίνεται να αισθάνεται την υποχρέωση να μαζέψει, αφού “στο χώμα είναι, μωρέ, θα γίνουν λίπασμα”, τα γαβγίσματα από τις σκυλοπαρέες που μαζεύονται συνήθως μετά τις δέκα το βράδυ και τις παρέες των πιτσιρικάδων που θεωρούν δικαίωμά τους να στήνουν υπαίθρια πάρτι μέχρι όσο αντέξουν – όχι οι περίοικοι· οι ίδιοι. Και βέβαια η αστυνομία δεν έρχεται ποτέ, ούτε καν για συστάσεις, γιατί θεωρεί τα περιστατικά ασήμαντα. Και είναι. Αν δεν είσαι γείτονας που χάνει τον ύπνο του συστηματικά έξι μήνες τον χρόνο».
Κάποτε θα απολάκτιζα αυτή την άποψη ως υπερσυντηρητική και τετριμμένη. Ζώντας δέκα χρόνια απέναντι από ένα πάρκο που δεν φτιάχτηκε για σκυλοπαρέες (είναι περισσότερο αλσύλλιο παρά ανοιχτός ψυχαγωγικός χώρος, αλλά αυτό δεν αποθαρρύνει τους περισσότερους γείτονες, παρόλο που μια πολύ μεγαλύτερη αλάνα βρίσκεται ακριβώς δύο τετράγωνα πιο πέρα), σας βεβαιώνω ότι ελάχιστα απέχει από την πραγματικότητα. Γι’ αυτό και ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν, σε μία από τις νυχτερινές μου βόλτες, έπεσα πάνω στο πρώτο, αποκλειστικό, σκυλοπάρκο του Δήμου Αθηναίων, κοντά στον Σταθμό Λαρίσης.
Κατ’ αρχάς, είναι τοποθετημένο εκεί που πρέπει: μακριά από τα σπίτια, δίπλα σε κεντρικό δρόμο που μόνο ήσυχο δεν τον λες, ακόμα και αργά τη νύχτα. Έπειτα, είναι ειδικά διαμορφωμένο για σκυλιά. Έχει ποτίστρες, μια –υποτυπώδη μεν, ανθεκτική στους βανδαλισμούς δε– σειρά από εμπόδια για ψυχαγωγία και εκπαίδευση σκύλων, σωστή περίφραξη με διπλή πύλη εισόδου-εξόδου, σακούλες για περιττώματα και κατάλληλα διαμορφωμένο έδαφος που καθαρίζεται εύκολα.
Όταν πέρασα, το βρήκα περιποιημένο και πεντακάθαρο. Ξέρετε γιατί; Υποπτεύομαι ότι δεν έχει να κάνει με το ότι βρίσκεται σε κάποια περιοχή της Αθήνας όπου οι κάτοικοι σέβονται τους κοινόχρηστους χώρους (δεν υπάρχει τέτοια Ουτοπία, ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας). Οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο γεγονός ότι, ως σωστό σκυλοπάρκο, δεν αφορά καθόλου τις υπόλοιπες κατηγορίες πολιτών. Δεν είναι ελκυστικό στις παρέες των μικρών βανδάλων, στους μεθυσμένους της νύχτας ή σε άλλους τύπους ανθρώπων που δεν έχουν ένα πολύ συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: δεν είναι ιδιοκτήτες τετράποδου.
Θέλω πολύ να δω κι άλλα τέτοια πάρκα στην πόλη μου. Αλλά πρέπει να ακολουθήσουν αυτό το μοντέλο: να βρίσκονται στο πλάι πολυσύχναστων δρόμων, μακριά από τα μπαλκόνια. Να είναι εξειδικευμένα. Και να προσφέρουν ένα δικαίωμα στους σκυλάδες της γειτονιάς, χωρίς να λειτουργούν ταυτόχρονα και ως τιμωρία για όλους τους υπολοίπους.
