Της Κατερίνας Σολωμού
Το τελευταίο χρονικό διάστημα βρίσκεται στην επικαιρότητα η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων με τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη να δηλώνει ότι θα προωθήσει σχετική ρύθμιση στην επικείμενη αναθεώρηση του Συντάγματος, με αφορμή και μια πρόσφατη δημοσκόπηση που έδειξε μεγάλο ποσοστό ερωτηθέντων υπέρ της άρσης. Φαίνεται ότι ο πρωθυπουργός, για μια ακόμα φορά, πολιτεύεται με βάση τις δημοσκοπήσεις, εξ ου και το πυροτέχνημα της συνταγματικής αναθεώρησης.
Να εξηγήσω όμως γιατί το χαρακτηρίζω πυροτέχνημα.
Αυτήν τη στιγμή που μιλάμε ο Δημοσιοϋπαλληλικός Κώδικας προβλέπει μια σειρά περιστάσεων κάτω από τις οποίες απολύεται ένας δημόσιος υπάλληλος. Είναι βέβαια αλήθεια ότι τα Πειθαρχικά Συμβούλια που φέρουν αυτήν την αρμοδιότητα αρνούνται να την ασκήσουν. Γι’ αυτό και είναι αναγκαίο να συζητήσουμε τι αλλαγές πρέπει να επέλθουν στη λειτουργία τους ώστε να ασκήσουν αυτήν την αρμοδιότητα.
Ας δούμε όμως και μια ακόμα διάσταση του ζητήματος. Η άρση της μονιμότητας σχετίζεται με την αξιολόγηση. Πράγματι, κάποιος που μια και δύο και τρεις φορές κρίνεται ανεπαρκής, θα πρέπει να απομακρύνεται. Αλλά από ποιους κρίνεται;
Κρίνεται από τους προϊσταμένους του που, όλως τυχαίως, σήμερα είναι κατά 80% Νεοδημοκράτες. Όπως μπορεί αύριο να είναι του ΠΑΣΟΚ. Καταλαβαίνουμε συνεπώς τι κινδύνους περικλείει μια άρση της μονιμότητας και τι περιθώρια αυθαιρεσίας περιλαμβάνει.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η διάσταση. Η αξιολόγηση προϋποθέτει για τον κάθε ένα αξιολογούμενο ρητό και μετρήσιμο καθηκοντολόγιο καθώς και σύγχρονα οργανογράμματα. Όταν οι εργασιακές σου υποχρεώσεις είναι ασαφείς, τότε η αξιολόγηση είναι αμφίβολη. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι σημαίνει, τι μπορεί αν σημαίνει, αυτή η διαδικασία.
Το πρόβλημα είναι πραγματικά σοβαρό και απαιτεί αναλόγως σοβαρές προσεγγίσεις. Στις οποίες δεν περιλαμβάνεται το πρωθυπουργικό πυροτέχνημα για την συνταγματική άρση της μονιμότητας.
