To εντυπωσιακό σπίτι της οικογένειας Καστρινού δεν βρίσκεται στην Πάτρα αλλά στην Παιανία και έχει την υπογραφή του αρχιτεκτονικού γραφείου Klab Architecture.
Ενας σφοδρός και απαγορευμένος έρωτας ζωντανεύει στο Μαύρο Ρόδο που προβάλλεται μέσα από την τηλεόραση του Mega. Πρόκειται για την απρόσμενη ερωτική έλξη ανάμεσα σε μία δόκιμη μοναχή και έναν φοιτητή από αντίθετους κόσμους.
Η δραματική σειρά έχει μια υπόθεση γεμάτη ανατροπές και σασπένς που έχει κερδίσει τις καρδιές των τηλεθεατών σημειώνοντας υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Μάλιστα την τιμητική τους έχουν πολλά όμορφα μέρη της Ελλάδας, όπως η Καρύταινα όπου έχει πραγματοποιηθεί μεγάλο μέρος των γυρισμάτων, αλλά και η Πάτρα. Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης, που πρωταγωνιστεί στο «Μαύρο Ρόδο», υποδύεται τον Πέτρο Καστρινό, ένα νέο αρχιτέκτονα που έχει επιστρέψει από τις σπουδές του στη Φλωρεντία στο πατρικό του στην Πάτρα. Πατέρας του είναι ο Θέμης Καστρινός, ένα από τα πιο γνωστά αφεντικά της νυχτερινής διασκέδασης τον οποίο ενσαρκώνει με μεγάλη επιτυχία ο Λεωνίδας Κακούρης. Σκληρός, αμείλικτος, εύστροφος και τετραπέρατος, έχει εξουδετερώσει πολλούς ανταγωνιστές προκειμένου να συνεχίζει ανενόχλητος τις δουλειές του.
Ο Λεωνίδας Κακούρης στο τηλεοπτικό του σπίτι.
Ένα από τα δυνατά σημεία του Μαύρου Ρόδου, εκτός από τις υπέροχες ερμηνείες και την υπόθεση, είναι, λοιπόν, και το σπίτι της οικογένειας Καστρινού. Μαζί και το design. Στην πραγματικότητα, το σπίτι δεν βρίσκεται στην Πάτρα αλλά στην Παιανία και είναι σχεδιασμένο από το γνωστό αρχιτεκτονικό γραφείο KLab Architecture.
Το εντυπωσιακό σπίτι της οικογένειας Καστρινού λέγεται «Paradox house»
Η KLab Architecture, το γραφείο που υπογράφει το «Paradox House», είναι μια ομάδα ταλαντούχων αρχιτεκτόνων με επικεφαλής των Κωνσταντίνο Λαμπρινόπουλο. Εργα τους είναι το ολοκαίνουργιο Aloof Houses στη Βούλα, το Urban Stripes στο Κουκάκι και άλλα κτίρια – ορόσημα που καθόρισαν την ταυτότητα ολόκληρων περιοχών.
Το «Paradox House» δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς κάθε έργο της
KLab Architecture αντιμετωπίζεται μοναδικά μέσα από ενεργό διάλογο που αναπτύσσεται καθ’ όλη τη διάρκεια του σχεδιασμού.
H κατοικία είναι συνολικής επιφάνειας 300 τ.μ. και βρίσκεται σε μια ημιαγροτική περιοχή που πρόσφατα εντάχθηκε στο σχέδιο πόλης.
Eίναι σχεδιασμένο σε τρία επίπεδα. Το ισόγειο, που αποτελείται από τους κοινόχρηστους χώρους (καθιστικό, τραπεζαρία, κουζίνα και W.C.), περιβάλλεται από τον κήπο, ο οποίος χωρίζεται σε στεγασμένα και μη τμήματα. Στον όροφο βρίσκονται τα υπνοδωμάτια με τα μπάνια τους, ενώ το υπόγειο αποτελείται από μία θέση στάθμευσης, αποθηκευτικούς χώρους, playroom, ξενώνα, γραφείο και laundry.
Είναι το πρώτο κτήριο μια γειτονιάς, γωνιακό, ευρισκόμενο αντικριστά σε έναν χώρο πρασίνου.
Καθώς ήταν το πρώτο κτήριο μιας νέας γειτονιάς, κύριο μέλημα των KLAB Architects ήταν η τοποθέτησή του στο οικόπεδο με τέτοιον τρόπο ώστε όσο το δυνατόν να προβλέπονται τα μελλοντικά κτήρια στα διπλανά οικόπεδα. Στη νέα πολεοδόμηση, τώρα, το συγκεκριμένο οικόπεδο είναι γωνιακό, ευρισκόμενο αντικριστά σε έναν χώρο πρασίνου.
Η ύπαρξη του ανοικτού χώρου στον βορρά επηρέασε τον σχεδιασμό, καθώς ενδιέφερε η θέα προς τον χώρο αυτόν, χωρίς όμως να επιζητούνται μεγάλα ανοίγματα στον βορεινό προσανατολισμό. Κάπως έτσι προέκυψε η ιδέα του παραδόξου.
Το πρώτο παράδοξο είναι ότι η κατοικία σχεδιάστηκε για ένα ημιαστικό περιβάλλον χωρίς αυτό να υπάρχει. Τουναντίον, υπήρχε -και υπάρχει-ένα τοπίο της Αττικής γης με αμπέλια και ελιές. Η ένταξη της κατοικίας στο περιβάλλον ήταν αυτό που απασχόλησε το αρχιτεκτονικό γραφείο, καθώς δεν είχε όσα στοιχεία θα ήθελε. Η πρώτη ιδέα, λοιπόν, ήταν μια ελεύθερη κάτοψη, η οποία θα ακολουθούσε τις προτεραιότητες που έθεσαν. Κι αυτές ήταν η επιδίωξη της ιδιωτικότητας χωρίς να χάσουν σε θέα και ηλιασμό και η διάχυση του υπαίθριου χώρου μέσα στο κτήριο, με τη δημιουργία υπαίθριων και στεγασμένων χώρων σε κάθε προσανατολισμό, ώστε το εσωτερικό να βιώνεται παράλληλα με το εξωτερικό.
Σχεδίασαν έτσι την κατοικία σε μια άλλη εποχή από τη σημερινή. Η δραστική αλλαγή των κοινωνικοοικονομικών συνθηκών που δημιούργησε έπειτα η κρίση διαφοροποίησε την εποχή προ κρίσης με αυτήν του σήμερα, με ραγδαίο τρόπο. Παραδόξως, όμως, οι ανάγκες της οικογένειας, τα θέλω της και η αισθητική της δεν άλλαξαν. Το σπίτι κατοικείται, βιώνεται και υπάρχει σαν κύρια κατοικία, αλλά και σαν εξοχικό.
Ο Κωνσταντίνος Λαμπρινόπουλος περιγράφει: «Σχεδιάσαμε την κατοικία βασισμένοι σε μια πισίνα που εισχωρούσε στο σπίτι και έπαιζε κύριο ρόλο τόσο στον κήπο, όσο και στο ίδιο το σπίτι. Παράδοξο, καθώς η πισίνα δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, αλλά η απουσία της δεν φαίνεται. Σχεδιάσαμε από μέσα προς τα έξω, αλλά και από κάτω προς τα πάνω. Τέλος ο γραφικός σχεδιασμός των κατόψεων δημιούργησε τις όψεις».
«Η κατοικία είναι πολλές ιδέες μαζί. Ένας τοίχος από εμφανές σκυρόδεμα στο ισόγειο στηρίζει τρεις κύβους που προσδιορίζουν τα «νησιά» δωμάτια των χρηστών. Στο ισόγειο η ζωή είναι σχεδόν ανοικτή, ημιυπαίθρια καθώς το κυρίως κούφωμα του καθιστικού εξαφανίζεται στην κοιλότητα του τοίχου, ενώ ο ύπνος είναι ιδιωτικός πιο κλειστός.
Ο όγκος είναι σχεδόν ενιαίος διώροφος εσωτερικά ενώ διακόπτεται από τα δωμάτια που σαν κύβοι στερεωμένοι ή προβαλλόμενοι ενώνονται με γέφυρες. Οι εσωτερικές όψεις είναι όσο σημαντικές και οι εξωτερικές και κάθε σημείο του σπιτιού προβάλλει μέσα από όγκους και φυσικό φως.
Το κτίριο στηρίζεται σε τρία πηγάδια φωτός φωτιζόμενο εσωτερικά κατακόρυφα όσο και οριζόντια. Παράδοξο το φως φαίνεται να στηρίζει το σπίτι», καταλήγει ο αρχιτέκτονας.
Το κτίριο στηρίζεται σε τρία πηγάδια φωτός φωτιζόμενο εσωτερικά κατακόρυφα όσο και οριζόντια.
