Το βασικό πρόταγμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου σήμερα

Σε μια εποχή οριακής ρευστότητας, οικονομικής ασφυξίας, τεχνολογικού ελέγχου και κοινωνικών ανισοτήτων και αποκλεισμών, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η τελευταία ίσως αποτελεσματική συλλογική πολιτική χειρονομία του 20ού αιώνα στη χώρα μας, ανανεώνει αν όχι το ιστορικό του βάρος, οπωσδήποτε το συμβολικό του εκτόπισμα.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου προέταξε την κοινωνική βούληση για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη, ζητήματα που σήμερα είναι ξανά επίκαιρα παγκοσμίως, υπενθυμίζοντας ότι οι παραπάνω αξίες δεν αποτελούν εφάπαξ κατακτήσεις, αλλά απαιτούν διαρκή εγρήγορση και συμμετοχή.
Σήμερα, στις συνθήκες της πολιτικής και κοινωνικής αποχαύνωσης όπου έχει οδηγηθεί το κοινωνικό σύνολο και δυστυχώς και οι νέοι άνθρωποι, πρέπει να αναστοχαστούμε όχι μόνον το συμβολικό, αλλά και το εμπράγματο βάρος που, δυνάμει, έχουν οι νέοι και ιδίως μια πολύ ικανή κατηγορία νέων, η φοιτητική νεολαία. Τότε, η πρωτοβουλία των νέων άρχισε να ξηλώνει το οικοδόμημα της δικτατορίας ενώνοντας διάφορες κοινωνικές ομάδες—φοιτητές, εργάτες, απλούς πολίτες, καλλιτέχνες, επιστήμονες—και ανέδειξε τη σημασία της συλλογικής δράσης μπροστά σε κοινές απειλές. Σε μια εποχή πόλωσης, ιδεολογικού αποπροσανατολισμού και κοινωνικής έκπτωσης, είναι ανάγκη οι νέοι άνθρωποι να πάρουν ξανά πρωτοβουλίες. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να αποκτήσουν το «πολιτικό πάθος», δηλαδή την επιθυμία συμμετοχής στον διαρκή αγώνα για την κατάκτηση της ελευθερίας σε όλα τα πεδία της ατομικής και συλλογικής ύπαρξης. Για να προκύψει αυτή η επιθυμία απαιτείται σωστή ενημέρωση και συνειδητοποίηση της ουσίας της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, γιατί μόνον έτσι μπορεί να προστατευθεί η ιστορική αλήθεια και η μνήμη των γεγονότων που συνιστούν ασπίδα απέναντι στον λαϊκισμό, την παραπληροφόρηση και την καταπάτηση των δημοκρατικών κεκτημένων.
Στην Ελλάδα του σήμερα οι κοινωνικές προκλήσεις είναι πολλές και η ανάγκη δραστηριοποίησης όλων, ιδίως των νέων ανθρώπων είναι επιτακτική. Η κοινωνική διαμαρτυρία πρέπει να υπερβεί το αδρανές όριο των καυστικών σχολίων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να γίνει αγώνας για την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και τα κοινωνικά δικαιώματα. Η παιδεία και η αναστοχαστικότητα μπορούν να οικοδομήσουν δεσμούς αλληλεγγύης και μια νέα κουλτούρα με στόχο την εξάλειψη της προϊούσας πολιτικής έκπτωσης, της αλλοτρίωσης, των ανισοτήτων, της οικολογικής καταστροφής και των πολλών εκφάνσεων του φασισμού.
Ας γίνει η μνήμη της εξέγερσης του Πολυτεχνείου αυτό που πραγματικά είναι: όχι απλώς ένα ιστορικό γεγονός, αλλά ένα ζωντανό σύμβολο για τη δύναμη της συλλογικής δράσης και την κοινωνική εγρήγορση απέναντι στις λογής αυθαιρεσίες. Από τη μίζερη αδιαφορία και το μικρό “εγώ”, στην “Μέγιστη Συμμετοχή” και στο “Δημιουργικό Εμείς”.