Τρία χρόνια μετά τον ξαφνικό και οδυνηρό για εμάς χαμό του, νιώθουμε τη ματαιότητα και τη συγκατάβαση που κρύβει η φράση «ουδείς αναντικατάστατος». Με απλά λόγια και παρότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, όπως λένε, μας λείπουν όλο και πιο έντονα το άγγιγμα και η πνοή που έδινε εκείνος στην καθημερινή λειτουργία και τη φυσιογνωμία της εφημερίδας, του site και κάθε Μέσου του ομίλου. Μας λείπει η εντελώς διαφορετική, απρόβλεπτη, άναρχη, ενίοτε αδυσώπητα κυνική αλλά πάντοτε ευθύβολη αντίληψή του για ανθρώπους και καταστάσεις – «ο τρόπος του Θέμου» με άλλα λόγια!
Το μόνο βέβαιο που μπορούμε να κάνουμε τιμώντας τη μνήμη του είναι να κρατήσουμε το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» μάχιμο, στην προκεχωρημένη γραμμή της ενημέρωσης, με δημοσιογραφικό αισθητήριο και ανατρεπτική διάθεση. Μακριά από την καθήλωση στο πένθος, τη νοσταλγία και τον αναλογισμό του μεγέθους της απώλειας. Να ξεπατικώσουμε τον «τρόπο του Θέμου».
Ο Θέμος αρεσκόταν με μανία στις αντιφάσεις. Δεν του προέκυπταν, δεν τις εξοβέλιζε. Τις προκαλούσε και τις έκανε μέρος της δημιουργικότητάς του. Κι αυτό ήταν, είναι μία από τις «εντολές» που μας άφησε: μην έχετε μόνο μία πλευρά, μην είστε μονοδιάστατοι! Κατάφερνε να συνδυάζει την προσωπική ευαισθησία και τη στήριξη των ανθρώπων και των συνεργατών του, διατηρώντας πάντα έναν δυναμισμό, μια μαχητικότητα, ακόμα και μια σκληράδα και ανθεκτικότητα στη δουλειά, που συχνά εξέπληττε ακόμη και όσους ήταν κοντά του.
Τη μια στιγμή διαλυόταν από μια έγνοια, μια στεναχώρια, παίρνοντας πάνω του τις μικρές ή μεγάλες τραγωδίες των άλλων. Και σχεδόν την ίδια στιγμή επιστράτευε (ή κατέφευγε σε αυτό;) το οξύ, δηκτικό -συχνά παρεξηγήσιμο- χιούμορ του. Αυτό το αμίμητο «wit» που λένε οι Αγγλοσάξονες, εννοώντας το σπινθηροβόλο -όσο και κακόηχο- φλέγμα.
Ποιο από τα δύο πρόσωπά του ήταν το αληθινό; Και τα δύο φυσικά – ή κανένα από τα δύο, μια και ο Θέμος δραπέτευε μονίμως από τους προσδιορισμούς και τις κατηγοριοποιήσεις. Πειραματιζόταν με την αντοχή των συνομιλητών του, μετατοπίζοντας διαρκώς τα γκολπόστ ή, συνηθέστερα, ολόκληρο το γήπεδο. Μέσα στο κεφάλι του γινόταν μάχη -ή, μάλλον, ένα οργιώδες πάρτυ- από ιδέες, σκέψεις, όνειρα, συναισθήματα και, φυσικά, αδιάκοπο αυτοσαρκαστικό σφυροκόπημα. Αυτός ήταν «ο τρόπος του Θέμου».
Κάθε στιγμή παρέμενε απρόβλεπτος. Ακόμη και οι πιο εκπαιδευμένοι στον «Κώδικα Θέμου» υποβάλλονταν στη δοκιμασία του απροσδόκητου, ανήμποροι να μαντέψουν ποια θα είναι η επόμενη πρότασή του ή, έστω, η επόμενη λέξη.
Έτσι, όμως, γεννιούνταν τα εμπνευσμένα λογοπαίγνια, οι τίτλοι που έγραψαν Ιστορία – τα περιβόητα «SMS», μια εφεύρεση του Θέμου για να καρυκεύει τις σελίδες της εφημερίδας με εμβόλιμες ατάκες που εξολόθρευαν τον πειρασμό της σοβαροφάνειας.
Εξαιρετικός γραφιάς και μέγας μάστορας του αφοριστικού λόγου, ήταν αθεράπευτα τελειομανής. Αφηνόταν στο πάθος του για το πιο φρέσκο, το πιο πρωτότυπο, το πιο επιδραστικό κείμενο! Είτε πλάθοντάς το ο ίδιος, είτε αναζητώντας ή καθοδηγώντας τους άλλους να το φτιάξουν. Μετέτρεπε τη δημιουργία κάθε κυριακάτικου φύλλου σε δημοσιογραφική λιτανεία και ένα ξέφρενο πανηγύρι. Ολα επιτρέπονταν – εκτός από τα κλισέ. Αυτός ήταν «ο τρόπος του Θέμου».
Αυτή είναι η κληρονομιά που κατέλιπε σε εμάς ο Θέμος. Ο «τρόπος του Θέμου» είναι το συνεκτικό στοιχείο ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον. Και ακολουθώντας τον νιώθουμε ότι τον τιμούμε όπως του αξίζει. Συμπληρώνουμε τρία χρόνια που εργαζόμαστε για το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» χωρίς τον Θέμο, επιμένοντας να υλοποιούμε το δικό του όραμα για την αδέσμευτη, μαχητική, άφοβη δημοσιογραφία. Με τον «τρόπο του Θέμου».
Θα ταίριαζε σε μια επιμνημόσυνη αναφορά ένα φινάλε με μια χαρακτηριστική φράση του εκλιπόντος. Μια ατάκα όπως αυτές που εξαπέλυε με ρυθμό μυδραλιοβόλου. Ενα μότο που να συμπυκνώνει το σοβαρό και το φαιδρό, τη συμπόνια και την ειρωνεία.
Νιώθουμε σαν να μας παρακολουθεί και να χαμογελά σαρδόνια, έτοιμος για το επόμενο φαρμακερό πείραγμα, ενώ προσπαθούμε να ταιριάξουμε λέξεις για ένα ευφυολόγημα. Ακόμα, όμως, με τον «τρόπο του Θέμου», το πιο ταιριαστό και αξεπέραστο είναι τούτο: «Θέμο, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ».
