Η επιβολή του, σύμφωνα με την απόφαση των Διοικητικών Δικαστηρίων της Θεσσαλονίκης, πλέον του ότι είναι συνταγματική και νόμιμη, ανάγεται «σε σκοπούς δημοσίου συμφέροντος για την προστασία του καταναλωτή από παραπλανητικές πρακτικές πληροφόρησής του κατά τη διαμόρφωση της αγοραστικής του πρόθεσης».
Σε βάρος επιχειρηματία που είχε κατάστημα εμπορίας καλλυντικών και παραφαρμακευτικών προϊόντων έγινε καταγγελία, καθώς σε κάποια προϊόντα στα ράφια δεν υπήρχαν καρτελάκια με την τιμή πώλησης των προϊόντων. Πραγματοποιήθηκε έλεγχος από τη Διυπηρεσιακή Μονάδα Ελέγχου Αγοράς (ΔΙΜΕΑ) του υπουργείου Ανάπτυξης, η οποία επέβαλε πρόστιμο 2.000 ευρώ για μη αναγραφή των τιμών πώλησης ανά συσκευασία προϊόντων «είτε σε πινακίδες είτε σε ετικέτες, είτε σε άλλα αντίστοιχα μέσα πληροφόρησης, τοποθετημένα επί των προϊόντων ή δίπλα σε αυτά, με τρόπο ώστε να είναι άμεσα αντιληπτή από τον καταναλωτή η σύνδεση μεταξύ της παρεχόμενης πληροφορίας και των προϊόντων».
Κατά της απόφασης επιβολής του προστίμου, ο επιχειρηματίας άσκησε προσφυγή στην αρμόδια υπηρεσία, υποστηρίζοντας ότι η υπουργική απόφαση που προβλέπει την επιβολή προστίμων παραβιάζει τη συνταγματική αρχή της ισότητας και το δικαίωμα των πολιτών στην ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Η προσφυγή απορρίφθηκε, με το αιτιολογικό ότι «η πληροφορία που παρέχεται από τον έμπορο προς τον καταναλωτή, σχετικά με την τιμή του προϊόντος που διατίθεται προς πώληση, πρέπει να είναι άμεσα αντιληπτή -απόλυτα εμφανής στον καταναλωτή – εύκολα αντιληπτή – εύκολα προσβάσιμη και να περιέχεται σε πινακίδες ή ετικέτες ή άλλα αντίστοιχα μέσα πληροφόρησης που είναι τοποθετημένα επί του προϊόντος ή δίπλα σε αυτό, προκειμένου ο καταναλωτής να είναι σε θέση να αντιληφθεί άμεσα τη σύνδεση μεταξύ της παρεχόμενης πληροφορίας της τιμής και του προϊόντος και να έχει τη δυνατότητα της σύγκρισης των τιμών μεταξύ των ομοειδών προϊόντων, κατά τη στιγμή της επιλογής τους από το ράφι πώλησης, χωρίς να απαιτείται να μεταβεί σε άλλο σημείο του καταστήματος και να χρησιμοποιήσει το ηλεκτρονικό σύστημα (price checker) για να ελέγξει την τιμή τους».
Συνεπώς, σύμφωνα με το αιτιολογικό της απορριπτικής απόφασης, «η ύπαρξη μόνο ηλεκτρονικών συστημάτων (price checker), που αποτελούν συστήματα αναγνώρισης και ελέγχου τιμών, για χιλιάδες κωδικούς προϊόντων που διατίθενται στα ράφια πώλησης των καταστημάτων, δεν υποκαθιστά τις υποχρεώσεις των εμπόρων, ως προς την παροχή της πληροφορίας της τιμής προς τους καταναλωτές».
Κατόπιν αυτών, ο επιχειρηματίας προσέφυγε στη Διοικητική Δικαιοσύνη, υποστηρίζοντας ότι η απόφαση επιβολής του προστίμου εκδόθηκε «κατά πρόδηλη ουσιώδη πλάνη περί τα πράγματα». Και αυτό, «γιατί η επιχείρησή του, συνολικής έκτασης 302,02 τ.μ., διαθέτει 6 ηλεκτρονικά συστήματα αναγνώρισης και ελέγχου τιμών (price checkers), ήτοι 5 περισσότερα από τον κατ’ ελάχιστο απαιτούμενο αριθμό, τα οποία καλύπτουν ολόκληρη την επιφάνεια του καταστήματός του και μπορούν εύκολα να αξιοποιηθούν από κάθε καταναλωτή πριν φτάσει στο ταμείο, κατά τρόπο ώστε οι τιμές των πωλούμενων προϊόντων να είναι άμεσα επαληθεύσιμες και να γίνεται άμεσα αντιληπτή από τον καταναλωτή η σύνδεση μεταξύ της παρεχόμενης πληροφορίας και του προϊόντος, αποκλείοντας την παραπλάνηση του καταναλωτικού κοινού και τις αγορές που βασίζονται σε πλάνη περί της τιμής των προϊόντων».
Ακόμη, ισχυρίστηκε ότι τα προϊόντα που δεν είχαν καρτελάκι με την τιμή πώλησης, «έφεραν επί της συσκευασίας τους γραμμωτό κώδικα και, συνεπώς, η χρήση στην προκειμένη περίπτωση ηλεκτρονικού συστήματος αναγνώρισης και ελέγχου τιμών (price checker) αντί της μηχανικής αναγραφής ή της επικόλλησης σταθερής ετικέτας επί αυτών είναι νόμιμη».
Όμως, οι δικαστές αποφάνθηκαν ότι, όπως διαπιστώθηκε κατά τον επιτόπιο έλεγχο, οι τιμές πώλησης ανά συσκευασία προϊόντων δύο καλλυντικών προϊόντων δεν αναγράφονταν ούτε σε πινακίδες, ούτε σε ετικέτες, ούτε σε άλλα αντίστοιχα μέσα πληροφόρησης, που να είναι τοποθετημένα είτε επί των προϊόντων είτε δίπλα σε αυτά, δηλαδή είτε σε πινακίδες είτε σε ετικέτες, είτε σε άλλα αντίστοιχα μέσα αναγραφής των τιμών.
Επισημαίνεται ακόμη στη δικαστική απόφαση ότι «εν όψει του σκοπού δημοσίου συμφέροντος στην εξυπηρέτηση του οποίου αποβλέπουν οι σχετικές διατάξεις, αναγόμενες στην προστασία του καταναλωτή από παραπλανητικές πρακτικές πληροφόρησής του κατά τη διαμόρφωση της αγοραστικής του πρόθεσης, με γνώμονα την ελευθερία του αυτοκαθορισμού του, απορρέουσα από το άρθρο 5 παρ. 1 του Συντάγματος, δεν τίθεται ζήτημα παραβίασης της απορρέουσας από το ίδιο άρθρο του Συντάγματος αρχής της ελεύθερης άσκησης επιχειρηματικής δραστηριότητας».
Αλλωστε, συνεχίζουν οι διοικητικοί δικαστές, δεδομένου ότι τα «επίμαχα μέτρα, τα οποία αποσκοπούν, στην άμεση, πλήρη, ακριβή και ευκρινή πληροφόρηση του καταναλωτή ως προς την τιμή του πωλούμενου προϊόντος τόσο αυτοτελώς όσο και συγκριτικά προς τα παρεμφερή διατιθέμενα προς πώληση είδη σε χρόνο πριν από τη διαμόρφωση της αγοραστικής του βούλησης, δεν παρίστανται, πάντως, προδήλως απρόσφορα ή μη αναγκαία για την επίτευξη του σκοπού δημοσίου συμφέροντος στην εξυπηρέτηση του οποίου αποβλέπουν».
Ετσι, απορρίφθηκε η προσφυγή του επιχειρηματία, με συνέπεια να πρέπει να πληρώσει το πρόστιμο.
