Της Βιβης Παπατσώρη, Οικονομολογου, μέλους του Κινήματος Δημοκρατιας Δημοτικης Οργάνωσης Πάτρας
Όταν ο Στέφανος Κασσελάκης εμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή, πολλοί τον αντιμετώπισαν με καχυποψία: ως προϊόν επικοινωνίας ή συγκυρίας. Ωστόσο, με τη δημιουργία του Κινήματος Δημοκρατίας, επιχειρεί κάτι πολύ πιο ριζικό – όχι απλώς να ανανεώσει πρόσωπα ή στυλ, αλλά να διαμορφώσει έναν νέο πολιτικό πολιτισμό, ένα διαφορετικό πολιτικό ήθος.
Σε μια εποχή που οι πολίτες δεν εμπιστεύονται πια τους θεσμούς, τα κόμματα και τους ηγέτες, το αίτημα για αλλαγή δεν είναι αισθητικό – είναι ηθικό, πολιτισμικό και οργανωτικό. Το Κίνημα Δημοκρατίας φιλοδοξεί να το εκφράσει αυτό με διαφάνεια, ισοτιμία, κοινωνική προοδευτικότητα και αυθεντική παρουσία στη δημόσια σφαίρα.
Αλλά καμία ανατροπή δεν μπορεί να πετύχει, αν οι άνθρωποι που τη φέρουν δεν ενσαρκώνουν οι ίδιοι το παράδειγμα. Και εδώ βρίσκεται το κλειδί: οι άνθρωποι γύρω από τον Στέφανο Κασσελάκη δεν είναι διακοσμητικά πρόσωπα ούτε εξουσιαστικοί διαχειριστές. Είναι (ή οφείλουν να είναι) φορείς αυτής της νέας πολιτικής κουλτούρας, σε όλα τα επίπεδα.
Τα χαρακτηριστικά πρέπει να έχουν αποτελούν αυτονόητα η Ηθική ακεραιότητα και καθαρότητα.
Οι άνθρωποι του Κινήματος δεν πρέπει να προβάλλουν ελιτισμό ή να διεκδικούν ρόλους επιρροής στο σκοτάδι. Αντιθέτως, οφείλουν να ζουν με διαφάνεια και πολιτική εντιμότητα. Όχι πολιτική ως επάγγελμα, αλλά ως καθήκον.
Προϋποθέτει την ισότητα και σεμνότητα στη δημόσια συμπεριφορά
Η εξουσία δεν επιτρέπεται να μεταμορφώνει τον χαρακτήρα. Όσοι βρεθούν κοντά στον Πρόεδρο πρέπει να απορρίψουν την αυλή, την αλαζονεία, την υπεροψία. Το νέο πολιτικό ήθος απαιτεί ταπεινότητα και ισότιμη σχέση με τους πολίτες.
Σαφέστατα να επιδιώκεται η επαφή με την κοινωνία, όχι μόνο με τις κάμερες και τα ΜΜΕ .
Το Κίνημα Δημοκρατίας δεν μπορεί να περιοριστεί στο Facebook , Twitter ή στα Instagram stories. Οι συνεργάτες του Προέδρου πρέπει να έχουν ρίζες σε ζωντανές κοινότητες, κοινωνικές ομάδες, εργασιακούς χώρους. Να ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει κόστος ζωής, αποκλεισμός, ανισότητα.
Απαιτείται δεολογική και αξιακή σαφήνεια
Η νέα πολιτική δεν σημαίνει απολίτικη. Οι άνθρωποι του Κινήματος πρέπει να μπορούν να εκφράσουν θέσεις με κοινωνικό βάθος: για το δημόσιο σχολείο, την ισότητα των φύλων, τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, τη στήριξη της εργασίας, την πράσινη μετάβαση. Να μην είναι «επιτελικοί», αλλά πολιτικά ουσιαστικοί.
Τέλος , εξίσου σημαντικό και προαπαιτουμενο αποτελούν η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα στον λόγο
Ο κόσμος κουράστηκε από τον ξύλινο λόγο. Οφείλουν να μιλούν με απλά λόγια, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς έπαρση. Ούτε αντιγραφές, ούτε μεγάλα λόγια. Ο πολίτης καταλαβαίνει την αλήθεια όταν την ακούει.
Τι οφείλουν να κάνουν; Απλά και ρητά ότι αναφέρεται στην Ιδρυτική Διακήρυξη και το προσφατα ψηφισμένο Καταστατικό που για πρώτη φορά δημιουργήθηκε από τα μέλη και τους φίλους του κόμματος μέσα από μια δυναμική διαδικασία.
Οφείλουν λοιπόν να ενισχύσουν τη συμμετοχική δημοκρατίας με συμμετοχή βάσης, ανοιχτές διαδικασίες, τοπικά κέντρα δράσης. Η εξουσία να διαχέεται, όχι να συγκεντρώνεται.
Να λειτουργούν ως συνδετικός κρίκος με την κοινωνία
Οι άνθρωποι του Κινήματος πρέπει να ακούν, να συνομιλούν, να επιστρέφουν στην κοινωνία τον λόγο που ακούνε από αυτήν. Όχι φίλτρα, όχι απομόνωση. Ο ρόλος τους είναι γεφυρωτικός.
Να εγγυώνται διαφάνεια και αξιοπιστία
Το παλιό πολιτικό σύστημα έπεσε γιατί λειτούργησε σαν σύστημα προστασίας φίλων και «δικών μας». Οι άνθρωποι του Κασσελάκη πρέπει να λειτουργούν ως αντίβαρο σε κάθε παραγοντισμό, όχι ως εκφραστές του.
Να χτίσουν έναν θετικό πολιτικό λόγο. Όχι μόνο αντιπολίτευση, όχι μόνο καταγγελία. Το νέο ήθος χρειάζεται όραμα, πρόταση, δημιουργική ενέργεια. Η ανανέωση θέλει περιεχόμενο, όχι στυλ.
Και φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα , Να Καταγγέλλουμε ή Όχι παραγοντικες , επικίνδυνες συμπεριφορές και θέσεις που αποδεικνύουν προσωπική στρατηγική και στόχους με προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα;;
Το ερώτημα τίθεται: πρέπει να καταγγέλλουμε δημόσια τα πρόσωπα που κινούνται εντός του Κινήματος αλλά δρουν με λογικές του παλιού πολιτικού κόσμου;
Η απάντηση είναι: ναι – με καθαρότητα, αλλά και πολιτικό μέτρο.
Δεν οικοδομείται κανένα νέο ήθος με σιωπές συνενοχής, ούτε με «τα ξέρουμε αλλά δεν τα λέμε». Εάν υπάρχουν άνθρωποι που:
λειτουργούν με πελατειακές λογικές, που προστατεύουν προσωπικά συμφέροντα,
που ακυρώνουν τη συλλογικότητα με ύφος εξουσίας ή
μετατρέπουν το Κίνημα σε εργαλείο προσωπικής ανέλιξης,
Τοτε οφείλουμε να τους ονοματίζουμε, να τους απομονώνουμε πολιτικά και να τους καταγγέλλουμε ηθικά. Όχι από μικροπολιτική διάθεση, αλλά για να προστατεύσουμε την αλήθεια του εγχειρήματος.
Η καταγγελία, όμως, δεν πρέπει να γίνεται με όρους ανθρωποφαγίας ή προσωπικής εμπάθειας. Πρέπει να είναι πολιτική, τεκμηριωμένη και προσανατολισμένη στο συλλογικό καλό, όχι στην προσωπική δικαίωση.
Αλλαγή χωρίς ρήξεις δεν υπάρχει. Και η μεγαλύτερη ρήξη σήμερα είναι με τις σιωπές. Το Κίνημα Δημοκρατίας, αν θέλει να σταθεί στο ύψος των αρχών που διακηρύσσει, πρέπει να έχει το πολιτικό θάρρος να κρίνει και να αποβάλλει από μέσα του εκείνους που αναπαράγουν τα φαινόμενα που απερίφραστα δηλώνει πως ήρθε να υπερβεί. Μόνο τότε θα μπορεί να κοιτά τους πολίτες στα μάτια και να λέει: «Δεν είμαστε το ίδιο».
