Απογοήτευση από το δημόσιο σύστημα Υγείας εξέφρασε ο γιατρός και αδερφός του Γιάννη Καλλιάνου Χρήστος, μετά τον θάνατο του πατέρα τους στο νοσοκομείο «Αττικόν».
Μιλώντας στον Alpha, ο Χρήστος Καλλιάνος υποστήριξε ότι η διασωλήνωση έγινε για το «θεαθήναι», σημειώνοντας ότι ουδέποτε ζήτησε την τοποθέτηση του πατέρα του σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, αλλά σε Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας.
«Δεν αποφάσιζε ο καθηγητής να τον βάλει στην πλατφόρμα της μονάδας, να μας δώσει αυτή την ελπίδα. Δεν ήθελα να πάει στην πλατφόρμα ο πατέρας μου και να πεθάνει ένα παιδί 20 χρονών. Δεν ζήτησα ποτέ ΜΕΘ, ζήτησα ΜΑΦ. Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας δηλαδή σε κάποιο νοσοκομείο που έχουν. Τον στεγνώνανε συνέχεια με αιμοκαθάρσεις» είπε.
Έντονη απογοήτευση εκφράζει για το ΕΣΥ. ««Δεν υπάρχει δημόσιο σύστημα υγείας, έχουν καταλυθεί τα πάντα. Και αν ο υπουργός ή ο πρωθυπουργός ευαγγελίζονται κάτι άλλο ας έρθουν να μου το πουν τετ α τετ. Τους προκαλώ με τις γνώσεις και το ήθος που έχω», είπε.
«Ο μπαμπάς μου πέθανε αβοήθητος»
Ο κ. Καλλιάνος αναφέρθηκε στον τρόπο θανάτου του πατέρα του: «Πέθανε αβοήθητος με το αίσθημα της πνιγμονής και της δύσπνοιας και αυτό το αίσθημα του επικείμενου θανάτου επί πέντε μέρες. Έγινε αδύναμη η καρδιά του και η διασωλήνωση έγινε για το θεαθήναι. Ο καθηγητής αρνιόταν τα πάντα. Ήταν πάρα πολύ αλαζόνας απέναντί μου, δεν με αντιμετώπισε σαν συνάδελφο. Ένιωθα ηλίθιος όταν του μιλούσα. Μπορεί τεχνικά να του έκανε τον ακρωτηριασμό αλλά μέχρι εκεί. Ξέρω πως δουλεύει το υποτιθέμενο σύστημα. Δεν δούλεψε τίποτα στον μπαμπά μου και δεν είναι ο πρώτος που φεύγει έτσι άδικα».
Παράλληλα, ο Χρήστος Καλλιάνος ανέφερε ότι ζήτησε τη νοσηλεία του πατέρα του σε ΜΑΦ, κάτι που του είπαν ότι δεν γίνεται. «Μόνο αν πεθάνει κάποιος στο διάδρομο και επανέλθει από ΚΑΡΠΑ μπαίνει σε ΜΑΦ. Υπάρχει ένα κακούργημα στη μέση. Ο μπαμπάς μου δεν είχε καρκίνο στα γεννητικά όργανα, όποιος συνέταξε την ανακοίνωση δεν είναι γιατρός, αυτά βγήκαν σαν υπεράμυνα της διοικήσεως», ανέφερε.
Ο ίδιος υποστηρίζει ότι «οι γιατροί δεν έκαναν ό,τι όφειλαν και ό,τι έπρεπε να κάνουν για να του δώσουν το μάξιμουμ των πιθανοτήτων. Αν γίνονταν οι διαγνώσεις πρώιμα, ο μπαμπάς μου μπορεί να ζούσε τώρα. Δεν έγινε όμως τίποτα από αυτά που έπρεπε να γίνουν. Ζούμε σε μια χώρα που έχουν καταλυθεί τα πάντα. Η αποσύνθεση και η κατάλυση κάθε μέρα γεωμετρικά αυξάνονται. Δεν είναι κράτος πρόνοιας αυτό να μπορέσει να υποστηρίξει ανθρώπους να ζήσουν».
