Η Ζιζέλ Πελικό, μια γυναίκα 71 ετών, μια γιαγιά με τρία παιδιά και επτά εγγόνια, στην αρχή της όγδοης δεκαετίας της ζωής της, έγινε το πρόσωπο των ημερών επειδή ο σύζυγός της, Ντομινίκ Πελικό, ο ένας από τους μόλις δύο άντρες με τους οποίους είχε ποτέ σαρκική σχέση, την πρόδωσε με τον πλέον απροσδόκητο και αρρωστημένο τρόπο: ναρκώνοντάς την κρυφά, τη μεταμόρφωσε δεκάδες φορές σε έμβια κούκλα, εξίσου αναίσθητη και ανίκανη όσο και μια ψεύτικη φουσκωτή ερωμένη να αντιδράσει στους απανωτούς βιασμούς από 83, μέχρι στιγμής, άγνωστους άνδρες.
Σε μια διεστραμμένη, ανάποδη εκδοχή του Πυγμαλίωνα, του μυθικού βασιλιά που ερωτεύτηκε ένα γυναικείο άγαλμα και ζήτησε από τη θεά Αφροδίτη να το ζωντανέψει για χάρη του, ο Ντομινίκ Πελικό μετέτρεψε σε άγαλμα βίτσιου την, κατά τα άλλα, «αγαπημένη» σύζυγό του, εξαναγκάζοντάς τη να τον απατήσει εν αγνοία της, αλλά μπροστά του και υπό τη δική του σκηνοθεσία, για να την «τιμωρήσει» επειδη τον είχε εγκαταλείψει για κάποιο διάστημα. Ο Πελικό ψάρευε στο Διαδίκτυο κάθε καρυδιάς καρύδι, από διευθυντές επιχειρήσεων έως άνεργους και περιθωριακούς επιβήτορες, κάθε ηλικίας και προέλευσης, στους οποίους και παρέδιδε την αναίσθητη Ζιζέλ.
Τους επέβαλε να πλένονται και να κόβουν τα νύχια τους, αλλά να μην αρωματίζονται, να μην καπνίζουν και να μην πίνουν, εν είδει εξαγνισμού πριν από το ζευγάρωμα με την κοιμωμένη Ζιζέλ. Δεν τους ζητούσε αμοιβή για την παραχώρηση της σάρκας της προς σεξουαλική εκτόνωση, τους ζητούσε όμως να προσέχουν μην την ξυπνήσουν και, πάνω απ’ όλα, να του επιτρέπουν να βιντεοσκοπεί και να φωτογραφίζει, όπως αυτός προτιμούσε, τις σκηνές της συνουσίας.
Οι ευκαιριακοί βιαστές συνευρίσκονταν πρόθυμα, ενίοτε και περισσότερες από μία φορές, με ένα σώμα που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι πτώμα, πεπεισμένοι -υποτίθεται, σύμφωνα με τις τωρινές απολογίες τους ενώπιον του δικαστηρίου που επικαλούνται μια λίγο πολύ κοινή δικαιολογία- ότι «όπως μας έλεγε ο Ντομινίκ Πελικό, επρόκειτο για συναινετικό παιχνίδι διέγερσης ενός ζευγαριού με ιδιαίτερα γούστα στο σεξ. Κανείς δεν είχε καταλάβει ότι η γυναίκα του ήταν ναρκωμένη» κ.λπ.
Η Ζιζέλ Πελικό θα μπορούσε να παραμένει εσαεί εγκλωβισμένη στην αυταπάτη της, αμέριμνη και ανύποπτη, ότι τίποτα ασυνήθιστο ή παρεκκλίνον συνέβαινε στη ζωή της. Εξάλλου, όταν ο σύζυγός της τη νάρκωνε ανακατεύοντας υπνωτικές ουσίες, όπως τα αγχολυτικά χάπια Temesta (Λοραζεπάμη) στο φαγητό ή το ποτό της, εκείνη δεν είχε την παραμικρή συνείδηση, άρα δεν είχε και οποιουδήποτε είδους ανάμνηση. Για τις αναμνήσεις φρόντιζε ο Πελικό, συσσωρεύοντας χιλιάδες βίντεο και φωτογραφίες – οι οποίες πλέον χρησιμοποιούνται από τις Αρχές ως ενοχοποιητικά πειστήρια για τον ίδιον και τους συνεργούς του.
Ωστόσο, η Ζιζέλ, ενώ δεν αντιλαμβανόταν εκ των υστέρων ότι είχε υποστεί βιασμό, παρατηρούσε όλο και πιο ανησυχητικά συμπτώματα στον εαυτό της: έχανε τα μαλλιά της, έχανε βάρος, κυρίως, όμως, ένιωθε ότι χάνει τα λογικά της. Και εφόσον δεν είχε ιδέα ότι κατανάλωνε κατά κόρον υπνωτικά, έτεινε να πιστεύει ότι ο εγκέφαλός εκφυλίζεται λόγω ηλικίας, ότι βυθίζεται στην άνοια, στη νόσο Αλτσχάιμερ κ.λπ.
Μια έντονα ειρωνική παράμετρος της υπόθεσης συνίσταται στο ότι η γαλλική κοινωνία σοκαρίστηκε από την εγκληματική, αρρωστημένη δράση του Ντομινίκ Πελικό. Η ίδια γαλλική κοινωνία στην κουλτούρα της οποίας, λόγω της μακραίωνης παράδοσης του «λιμπερτινάζ», δηλαδή της ευγενούς ελευθεριότητας, υπάρχει ως στοιχείο του συλλογικού DNA η διευρυμένη ανοχή σχεδόν σε κάθε σεξουαλικό γούστο. Βεβαίως, είναι αμφίβολο αν ο Μαρκήσιος ντε Σαντ θα επιβράβευε με επαίνους τον Πελικό ως άξιο μαθητή του, ενώ είναι βέβαιο ότι τα όρια της ακολασίας και αντίστοιχα του ποινικού κολασμού για μη συναινετικές γενετήσιες πράξεις δεν είναι καθόλου ίδια σήμερα με ό,τι ίσχυε τον 18ο αιώνα. Αλλωστε, στην πλειονότητά τους, τα όργια που περιγράφει ο ντε Σαντ στα πιο τολμηρά από τα έργα του, όπως το εντελώς αφόρητο «120 μέρες των Σοδόμων», ήταν στην πλειονότητά τους αποκυήματα της φαντασίας του, όταν ο ίδιος ήταν έγκλειστος στη Βαστίλη.
Ο Ντομινίκ Πελικό, ένας ηλεκτρολόγος και φανατικός ερασιτέχνης ποδηλάτης, ένας απλός, κοινός άνθρωπος, επηρεάστηκε άραγε από τη σαδική φιλολογία και το πνεύμα του λιμπερτινάζ; Οι ρίζες των διαστροφικών του τάσεων μπορούν να ανιχνευτούν σε κάποια ασυνήθιστη πρώιμη σεξουαλική εμπειρία όπως έχει υπαινιχθεί; Ισως ούτε ο ίδιος να είναι σε θέση να δώσει πειστικές απαντήσεις, πέρα από το προφανές, ότι «δεν μπορώ να συγκρατήσω τις ορμές μου». Πάντως, χωρίς να αντιποιεί κάποιος τον ψυχίατρο, η περίπτωσή του παραπέμπει σε βαθιά και βαριά διαταραχή. Αν μη τι άλλο, εκτός από τη γυναίκα του, νάρκωνε, βιντεοσκοπούσε και φωτογράφιζε γυμνή την ίδια του την κόρη.
Και το ίδιο έκανε επίσης με τις νύφες του, τη 48χρονη Σελίν και την 37χρονη Ορόρ – πρακτικά με κάθε γυναίκα της, φαινομενικά ευτυχισμένης και ενωμένης, οικογένειάς του. Κι όταν η Ζιζέλ Πελικό επέστρεψε κάποτε προβληματισμένη από γυναικολογική εξέταση στην οποία διαπιστώθηκε ότι πάσχει από αφροδίσιο, σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, παρόλο που, όσο μπορούσε να θυμηθεί η ίδια, δεν είχε συνευρεθεί με κανέναν άλλον άνδρα τελευταίως πλην του συζύγου της, εκείνος δεν δίστασε να την κατηγορήσει για απιστία: «Τώρα καταλάβαμε όλοι τι κάνεις όταν εξαφανίζεσαι, δήθεν για να κάνεις βόλτα με το ποδήλατο ή για να παίξεις boules. Πηγαίνεις με τον έναν και τον άλλον».
Παρ’ όλα αυτά, το κίνητρο του Πελικό για ό,τι έκανε δεν έχει προσδιοριστεί – τουλάχιστον όχι ακόμη. Η δίκη προβλέπεται να ολοκληρωθεί προς το τέλος του Δεκεμβρίου και η ποινή που επικρέμαται για τον Ντομινίκ Πελικό είναι της τάξης της 20ετούς κάθειρξης. Ωστόσο, προϊούσης της δίκης και σε καθημερινή βάση, προστίθενται όλο και πιο αποκρουστικές, νέες λεπτομέρειες για τις ορέξεις και την ακόρεστη λαιμαργία του για τη δημιουργία πρωτότυπου πορνογραφικού υλικού. Σύμφωνα με μαρτυρία της συζύγου ενός από τους γιους του, ο Πελικό είχε φτάσει, μεταξύ σοβαρού και αστείου, να ζητήσει από τις ανήλικες εγγονές του να ποζάρουν γυμνές σε αντάλλαγμα για κάποια παιχνίδια που θα τους αγόραζε. Με αυτό ως δεδομένο, το ότι αυνανιζόταν παρακολουθώντας τους βιαστές να συνουσιάζονται με τη γυναίκα του μπορεί να θεωρηθεί έως και αναμενόμενο.
Το «κατηγορώ» της κόρης
«Θυσιάστηκα στον βωμό της διαστροφής. Νόμιζα πως είχα μια ευτυχισμένη οικογένεια, αλλά από τη μια στιγμή στην άλλη ήταν σαν να με πάτησε υπερταχεία. Σαν να με χτύπησε τσουνάμι», ήταν κάποιες από τις συνταρακτικές αποστροφές της Ζιζέλ Πελικό, στην κατάθεσή της ενώπιον του δικαστηρίου της Αβινιόν. Ακόμη και μερικές ημέρες πριν από τη σύλληψή του, ο Ντομινίκ Πελικό ετοίμαζε δείπνο από τις 6 το απόγευμα, με πουρέ «γεμιστό» για τη Ζιζέλ – γεμιστό με υπνωτικά, καθώς είχε κανονίσει ένα ακόμη ραντεβού. Για τον τελευταίο από τους 92 βιασμούς που βρήκε η Αστυνομία στο σχολαστικά ταξινομημένο ψηφιακό αρχείο των βιντεοσκοπήσεων στον υπολογιστή του Πελικό.
Η Ζιζέλ υπομένει τη δοκιμασία της δίκης στωικά, συγκρατώντας τον εαυτό της να μην καταρρεύσει, καθώς έχει αποφασίσει ότι πρέπει να φτάσει ως το τέρμα αυτού του μαρτυρίου, με τις διαρκείς αναπαραστάσεις των βιασμών της, ενώ απέναντί της βρίσκεται ο σύζυγος και βασανιστής της. Το δικό της κίνητρο είναι να αποκαταστήσει την υπόληψή της και να προστατεύσει την οικογένειά της λέγοντας ανοιχτά όλη την αλήθεια. Και, ευρύτερα, να αφυπνίσει τη συλλογική συνείδηση, ώστε να μην υπάρξει ποτέ ξανά άλλο θύμα στη δική της θέση.
Παρ’ όλα αυτά, η μορφή και τα λόγια της Ζιζέλ Πελικό, όσο και αν συγκλονίζουν, όσο και αν προκαλούν παγκόσμιο αποτροπιασμό, αποτελούν μεν σαφώς την κυριότερη πτυχή της συγκεκριμένης, ανήκουστης, υπόθεσης – αλλά όχι τη μόνη. Μια άλλη όψη του ίδιου σκανδάλου και της ίδιας τραγωδίας είναι η οικογενειακή. Το βιβλίο που έγραψε η Καρολίν Περονέ, η κόρη του ζεύγους Πελικό, αλλιώς το ένα από τα τρία παιδιά του κατά συρροήν βιαστή και της κατ’ εξακολούθησιν βιασθείσας, τιτλοφορείται «Κι εγώ έπαψα να σε φωνάζω “μπαμπά”». Φυσικά, πολύ σπάνια κάποιο τέκνο αναλαμβάνει το οδυνηρό έργο να αφηγηθεί τα εγκλήματα του γονέα του – πολλώ δε μάλλον όταν αυτά είναι τόσο ειδεχθή, τόσο νοσηρά και διεστραμμένα όσο αυτά που έχει κατ’ αρχήν ομολογήσει ο 72χρονος Ντομινίκ Πελικό.
«Το να είσαι παιδί και ταυτόχρονα θύμα του δράστη είναι ένα τρομακτικό βάρος», γράφει στο βιβλίο της η Καρολίν Περονέ, τονίζοντας πως «το οικογενειακό μας ναυάγιο μοιάζει πια με έναν λαβύρινθο. Μέσα στον οποίον, τα τελευταία δύο χρόνια, με κάθε βήμα μπροστά ανοίγει και μια καινούρια πόρτα, αποκαλύπτοντας ακόμη πιο φριχτά στοιχεία. Προσπάθησα, μάταια, να ανιχνεύσω και να κατανοήσω την πραγματική ταυτότητα του ανθρώπου που με μεγάλωσε σαν κόρη του. Αυτόν που ποτέ δεν θα συγχωρήσω για όσα έκανε, αλλά που ακόμη συναντώ στα όνειρά μου – όποτε καταφέρνω να κοιμηθώ. Διότι τον αγαπούσα υπερβολικά προτού ανακαλύψω ότι ήταν ένα τέρας. Για να τεκμηριωθεί στο δικαστήριο η χημική υποδούλωση της μητέρας μου θα πρέπει να δούμε πολλά από τα 20.000 ψηφιακά αρχεία που βρήκαν στον υπολογιστή του πατέρα μου. Φωτογραφίες, βίντεο – ένα μουσείο τρόμου. Ο πατέρας μου είναι ένας από τους χειρότερους σεξουαλικούς εγκληματίες που υπήρξαν ποτέ».
Ωστόσο, η φράση που επέλεξε η Καρολίν Περονέ -το «Κι εγώ έπαψα να σε φωνάζω “μπαμπά”»- ως τίτλο του βιβλίου της είναι κάπως παραπλανητική, καθώς προϊδεάζει για μια μαρτυρική αυτοβιογραφική διήγηση εκ μέρους της, η οποία, μάλιστα, υπογράφει χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο «Καρολίν Νταριάν». Ο αναγνώστης του βιβλίου αναμένει μια συσσώρευση περιγραφών για το πώς η συγγραφέας βίωσε το σοκ και την οδύνη από την αποκάλυψη της ακατονόμαστης κακοποίησης, των επαναλαμβανόμενων βιασμών από δεκάδες άγνωστους άντρες που υφίστατο ναρκωμένη, εν πλήρη αγνοία της, αλλά επί σχεδόν μία δεκαετία, η μητέρα της Καρολίν, η Ζιζέλ Πελικό. Το ζητούμενο, άλλωστε, από ένα σύγγραμμα τέτοιου τύπου, εξομολογητικό και βιωματικό, ένα χρονικό απέραντης ψυχικής οδύνης κ.λπ., είναι η λεπτομερής αποτύπωση του τρόπου με τον οποίο ο αγαπημένος πατέρας της Καρολίν, ο φιλήσυχος και φαινομενικά εύθραυστος λόγω αναπνευστικών προβλημάτων Ντομινίκ Πελικό έκρυβε τόσο καλά τον άλλο του εαυτό.
Πώς έκρυβε από τους πάντες -εκτός από τους 50 συγκατηγορούμενους και συνεργούς του- έναν αχόρταγο ακόλαστο, έναν βιτσιόζο ηδονοθήρα που έθετε αυστηρούς κανόνες savoir vivre στους βιαστές, ο οποίος σκηνοθετούσε και βιντεοσκοπούσε κάθε δευτερόλεπτο της ασέλγειας εις βάρος της Ζιζέλ ενώ εκείνη βρισκόταν σε μια κατάσταση βαθιάς νάρκωσης, σχεδόν σε κώμα. Εντούτοις, το εν λόγω βιβλίο, το οποίο γράφτηκε αμέσως μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης και τη σύλληψη του Ντομινίκ Πελικό το 2020, αλλά κυκλοφόρησε δύο χρόνια πριν από την έναρξη της δίκης που διεξάγεται στην Αβινιόν το 2024, φέρει έναν ακόμη πιο ενδιαφέροντα και ακριβή υπότιτλο: «Οταν η χημική υποδούλωση γκρεμίζει μια οικογένεια». Και, όντως, η Καρολίν Περονέ δεν διεκτραγωδεί απλώς, με την προβλεπόμενη λογοτεχνική δραματοποίηση, όσα έζησε η ίδια ως θύμα εμμέσως – αλλά και αμέσως, εφόσον ο Ντομινίκ φωτογράφιζε και βιντεοσκοπούσε κρυφά κι εκείνη, πάντα με το λαίμαργο βλέμμα του μανιώδους ερασιτέχνη πορνογράφου.
Το γεγονός είναι, όμως, ότι το βιβλίο της Καρολίν φωτίζει μία από τις πιο αινιγματικές, τις πιο σκοτεινές αλλά και πλέον ενδιαφέρουσες πτυχές της πρωτάκουστης αυτής περίπτωσης σεξουαλικής κακοποίησης: τη χρήση και την επίδραση των υπνωτικών φαρμακευτικών ουσιών ως βασικού εργαλείου εκπλήρωσης μιας τακτικά επαναλαμβανόμενης εγκληματικής πράξης, μιας βέβηλης ιεροτελεστίας βιασμών. Διότι, μία από τις βασικές απορίες οποιουδήποτε παρακολουθεί την εκδίκαση της υπόθεσης αφορά στο πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα που μετατρέπεται σε σκεύος ανδρικής εκτόνωσης δεν αντιλαμβάνεται τίποτα εκ των υστέρων; Μα τίποτα, η Ζιζέλ Πελικό δεν κατάλαβε απολύτως τίποτα, κανένα ίχνος διείσδυσης, καμία υποψία όσων υφίστατο το κορμί της και για τόσο πολύ καιρό, από το 2011 έως το 2019; Φαντάζει ασύλληπτο, αλλά και αληθινό εν τέλει, όπως έτεινε να πιστεύει και ο ίδιος ο Ντομινίκ Πελικό, πείθοντας καθημερινά τον εαυτό του, πιθανότατα, ότι έχει ανακαλύψει τη συνταγή του τέλειου σεξουαλικού εγκλήματος.
Η χημική υποδούλωση
«Η δική μας ιστορία», γράφει η Καρολίν στο χρονικό των δεκάδων βιασμών της μητρός της, «τουλάχιστον θα μας επιτρέψει να αποκαλύψουμε ένα κοινωνικό φαινόμενο που παραμένει υποτιμημένο στη Γαλλία. Διότι η χημική υποδούλωση στο ενδοοικογενειακό περιβάλλον αλλά και την κοινωνική σφαίρα είναι πολύ πιο διαδεδομένο απ’ ό,τι νομίζουμε. Επί του παρόντος δεν έχουμε στη διάθεσή μας αξιόπιστα στατιστικά δεδομένα για να το μελετήσουμε, παρ’ όλa αυτά η καθυπόταξη μέσω ουσιών, όπως έκανε ο δικός μας πατέρας στη μητέρα μας, αφορά γυναίκες, καμιά φορά άνδρες, παιδιά – ακόμη και ανήλικα ή και ηλικιωμένα άτομα, σε κάθε κοινωνική τάξη.
Εχουμε ακούσει για το GHB, το “χάπι του βιασμού”, αλλά ποιος μπορεί να φανταστεί ότι κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο μπορεί να μας κακοποιήσει χρησιμοποιώντας ουσίες που φυλάμε στο φαρμακείο του μπάνιου μας; Από την άλλη, η πλειονότητα των επιθέσεων διαπράττονται εις βάρος γυναικών και το 70% εξ αυτών είναι σεξουαλικού τύπου, από επίδοξους βιαστές. Βρήκα μια έρευνα που έγινε στη Γαλλία το 2021, από τον Εθνικό Οργανισμό Ασφάλειας Φαρμάκων και Προϊόντων Υγείας (ANSM). Από 727 καταγγελίες, οι 82 αφορούσαν σε χημική υποδούλωση. Τα θύματα, σε ποσοστό 69,5% ήταν γυναίκες, ηλικίας από 20 έως 30 ετών. Οι ουσίες που χρησιμοποίησαν οι επίδοξοι βιαστές είναι αντιισταμινικά, αγχολυτικά, υπνωτικά χάπια, οπιοειδή (56%), MDMA (Ecstasy) κ.λπ. Και ο δράστης συχνά, περίπου 4 στις 10 φορές, είναι στενός συγγενής».
Η Καρολίν προσπαθεί να βρει και η ίδια εξηγήσεις, στην ουσία να εκλογικεύσει μια πράξη που ωθείται από μια εγκληματική λογική, ανάστροφη της κοινής. Γι’ αυτό παρατηρεί σχετικά ότι τα θύματα της μεθόδου που ονομάζουμε χημική υποδούλωση ή καθυπόταξη, συνήθως δεν έχουν συναίσθηση τι τους συμβαίνει – «κι αυτό ίσχυε στην περίπτωση της μητέρας μου. Είναι δύσκολο ούτως ή άλλως να μιλήσει ανοιχτά κάποιος για τη λεκτική ή τη φυσική ενδοοικογενειακή βία, αλλά γίνεται ακόμη πιο δύσκολο να καταγγείλεις αυτό που σου έκαναν όταν δεν έχεις καν συνείδηση του τι έγινε. Η χημική υποδούλωση είναι κάτι πολύ ύπουλο, ανιχνεύεται πολύ δύσκολα. Στους δράστες δημιουργεί την αίσθηση της ατιμωρησίας, επειδή για μήνες ή ακόμη και για χρόνια ολόκληρα μπορούν να συνεχίζουν να κάνουν ό,τι κάνουν στα θύματά τους χωρίς κανείς να τους υποψιάζεται».
Υπόθεση Πελικό αλά ελληνικά
Η αλήθεια και ο αστικός μύθος
Πριν από 20 χρόνια, τον Οκτώβριο του 2004, στη σειρά αυτοτελών ιστοριών «10η Εντολή» του Πάνου Κοκκινόπουλου προβλήθηκε από τον τηλεοπτικό σταθμό ALPHA το επεισόδιο με τίτλο «Οίνος ενοχής». Επρόκειτο για την απόδοση μιας αληθινής υπόθεσης, ενός εγκλήματος που είχε συγκλονίσει το ελληνικό κοινό μερικά χρόνια πριν, όταν ένα ερωτικό τρίο στον Αλμυρό κατέληξε στην άγρια δολοφονία του νόμιμου συζύγου από τον παράνομο εραστή της γυναίκας του. Ηταν η περιβόητη υπόθεση του Αχιλλέα Τέντα, το πτώμα του οποίου βρέθηκε τσιμεντωμένο σε ένα πηγάδι ενόσω η χήρα του παρίστανε την ανήξερη και αποτάθηκε στην Αγγελική Νικολούλη για να βρει τον δήθεν εξαφανισμένο άντρα της κ.λπ. Στην πραγματικότητα, η σύζυγος Τέντα νάρκωνε το μετέπειτα θύμα, περίπου όπως ο Πελικό. Μόνο που η Τέντα ψέκαζε με υπνωτικό σπρέι τον άντρα της έτσι ώστε να συνευρίσκεται ελεύθερα με τον αγρότη εραστή της μέσα στο σπίτι τους. Ωσπου κάποια ημέρα ο Τέντας αντέδρασε στον ψεκασμό, πιάστηκε στα χέρια με τον εραστή, ο οποίος και τον έπνιξε με συρματόσχοινο.
Στην τηλεοπτική εκδοχή της «10ης Εντολής», η παρουσίαση της ιστορίας είναι αρκετά παραλλαγμένη, καθώς βασίζεται μόνο κατά το ένα μέρος στην υπόθεση Τέντα, ενώ κατά το άλλο ενσωματώνει έναν αστικό μύθο: ότι η σατανική γυναίκα νάρκωνε τον σύζυγο ρίχνοντας υπνωτικό στο κρασί του και κατόπιν καλούσε τον εραστή και άλλους άντρες να ασελγούν πάνω του, κάτι που ο απατημένος πληροφορήθηκε, εμβρόντητος, από μια ουρολογική εξέταση – και πάλι κάπως σαν τη Ζιζέλ Πελικό.
Εκτοτε, αφενός η δημοφιλία του συγκεκριμένου επεισοδίου, το οποίο άφησε εποχή στην ελληνική ποπ κουλτούρα ως ένα από τα κορυφαία της «10ης Εντολής», σε συνδυασμό με την πρακτική του Πάνου Κοκκινόπουλου να χρησιμοποιεί ως πρώτη ύλη για τα σενάριά του πραγματικές ιστορίες οδήγησε στην παγίωση ενός «ανεκδότου» σαν γεγονός. Στη δεδομένη περίπτωση όμως και μολονότι αναλόγως της αναδιήγησης ο ναρκωμένος και… διακορευμένος σύζυγος εμφανίζεται άλλοτε στην Πάτρα, άλλοτε στην Κοζάνη, στην Καβάλα κ.ο.κ. ή σε διαφορετικές χρονολογίες, μάλλον η τέχνη δεν αναπαρέστησε πιστά τη ζωή.
