Στα κινηματογραφικά φεστιβάλ το θέμα συζήτησης είθισται να είναι οι ταινίες, οι φωτογενείς σταρ, τα παραφουσκωμένα εγώ τους και το κόκκινο χαλί. Ειδικά στο φετινό Φεστιβάλ των Κανών που πραγματοποιήθηκε, ελέω κορωνοϊού, μέσα στην κάψα του Ιουλίου, την ημερήσια διάταξη μονοπώλησε το τελευταίο. Κυρίως χάρη στις εμφανίσεις -στα όρια της υπερπαραγωγής- της Μπέλα Χαντίντ, η οποία ντύθηκε και κυρίως γδύθηκε κατά το δοκούν, χωρίς μάλιστα να ιδρώνει το αυτί της για όσα θα μπορούσαν οι άλλοι να την ψέξουν. Τουναντίον, ήταν ίσως η πρώτη φορά στη σύντομη αλλά πυκνή σε γεγονότα και συγκινήσεις καριέρα της ως supermodel και οικουμενικής απήχησης social media influencer που η 24χρονη σουλάτσαρε στο κοσμικό νυφοπάζαρο, πιστεύοντας περισσότερο από ποτέ στον εαυτό και την ομορφιά της που μπορεί να μη λυτρώνει τον κόσμο, αλλά τον κάνει κατά τι πιο υποφερτό.
Για τους aficionados της μόδας το μαύρο φόρεμα του οίκου Schiaparelli, το οποίο επέλεξε για μία από τις εμφανίσεις της και, κυρίως, το κόσμημα-γλυπτό σε σχήμα βρόγχων που αγκάλιαζε το ακάλυπτο από ύφασμα μπούστο της, θεωρείται ήδη μια εμβληματική κοκκινοχαλική στιγμή στην ιστορία του φεστιβάλ. Για τη Χαντίντ ίσως μάλιστα να συμβόλιζε και κάτι περισσότερο από απλώς ένα ακόμα fashion statement. Ενδεχομένως το άνοιγμα της ίδιας στον κόσμο, χωρίς ντροπή και δίχως ενοχή. Τραγική ειρωνεία. Πριν από πέντε χρόνια, πάλι με σκηνικό την Κρουαζέτ, το μοντέλο είχε ζήσει μία από τις πιο αμήχανες στιγμές της καριέρας του.
Το κόκκινο μάξι αλλά τολμηρά αποκαλυπτικό φόρεμα του Alexandre Vauthier, με το οποίο είχε περισσότερο γδυθεί παρά ντυθεί, χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη της Χαντίντ για όλους τους λάθος λόγους. Πρόσφατα η ίδια είπε πως είχε ζήσει εκείνη την εμφάνισή της ως μια εξωσωματική, σχεδόν μεταφυσική εμπειρία. «Δεν ήμουν εγώ αλλά το alter ego μου, η Μπελίντα». Η 24χρονη φόρεσε πολλούς ρόλους, μέχρι να αποφασίσει ποια θέλει να -πιστεύουν οι άλλοι ότι- είναι. Φαίνεται πως πια έχει κατασταλάξει ο ρόλος να είναι όσο πιο κοντά στον εαυτό της.
Αν υπάρχει κάτι το οποίο διαχρονικά της προσάπτουν είναι πως αποφεύγει να χαμογελά. Σαν να φοβάται τη χαρά και την αμεριμνησία. Μπορεί οι εικόνες της να αποπνέουν μυστήριο, σεξαπίλ, θηλυκότητα, αδιαπραγμάτευτη ομορφιά, όμως το χαμόγελο είναι πάντα εκκωφαντικά απόν. Σε έναν κόσμο που κατηγοριοποιεί πιο γρήγορα απ’ όσο σκέφτεται ήταν μάλλον αναμενόμενο η Χαντίντ να αποκρυσταλλωθεί ως εστέτ, σνομπ και βέβαια δύσθυμη. Ενα κορίτσι που τα έχει όλα, αλλά αντί να τα απολαμβάνει τα απαξιώνει. Η αλήθεια άργησε να έρθει στον αφρό της επικαιρότητας, αλλά αναδύθηκε φέτος το καλοκαίρι. Το μοντέλο ομολόγησε σε πρόσφατη συνέντευξή του πως δεν έκανε κάποια εσκεμμένη προσπάθεια να μοιάζει απόμακρη ως ντίβα, αλλά απλώς έτσι αισθανόταν. Ηταν για καιρό ψυχικά αλλά και σωματικά εξαντλημένη. Δεν ήταν καλά κι αυτό έβγαινε στις εικόνες της. Η Χαντίντ ένιωθε δυστυχής, ανασφαλής, αγχωμένη και κανένα προσωπείο δεν κατάφερνε να καλλωπίσει την έξωθεν καλή μαρτυρία της. Μήπως δεν περπατούσε σωστά; Μήπως ήταν υπερβολικά βαμμένη; Μήπως έμοιαζε πολύ ή καθόλου σέξι;
Της πήρε μία πενταετία να βρει τις απαντήσεις στον καθρέφτη της και να ισορροπήσει στη ζωή με την ίδια μαεστρία που καλπάζει στην πασαρέλα, όμως πλέον δηλώνει χαρούμενη με αυτό που βλέπουν οι άλλοι, αλλά κυρίως με τον άνθρωπο με τον οποίο κάθε βράδυ πλαγιάζει: τον εαυτό της. Και έχει κάθε λόγο να δηλώνει παρεξηγημένη, αφού πολλοί επιμένουν να πιστεύουν ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κακομαθημένη, αρχετυπική bitch που τρέφει την πεποίθηση ότι όλος ο κόσμος τής χρωστάει και που ασχολείται αποκλειστικά με την εμφάνισή της, με τις δουλειές, τα συμβόλαια και τις καμπάνιες που θα αυξήσουν το ήδη φουσκωμένο κομπόδεμά της (βλ. 25 εκατ. δολάρια) και με τα πάρτυ στα οποία θα περιφέρει την ομορφιά και τη ματαιοδοξία της.
Ποια είναι στ’ αλήθεια η Μπέλα Χαντίντ; Ενα κορίτσι της διπλανής πόρτας που προτιμά να περνά τα βράδια του σπίτι παρά στις κοσμικές λαοσυνάξεις, που πλέον γελάει συχνά και με την καρδιά του και που ακόμα στέκει με αίσθημα δέους απέναντι στους παπαράτσι που επιμένουν να παρεισφρέουν στην ιδιωτική ζωή του. Την ταπεινότητα βέβαια την αφήνει στην άκρη, όταν κατεβαίνει στους δρόμους να διαδηλώσει για το δίκαιο της πατρίδας των προγόνων της. Η Χαντίντ συμμετείχε στις πρόσφατες πορείες υπέρ της Παλαιστίνης τον Μάιο που πας πέρασε και ήταν τόσο μαχητική και λάβρα κατά του Ισραήλ, ώστε εβραϊκή οργάνωση έφτασε στο σημείο να την επικηρύξει, μαζί με την αδελφή της Τζίτζι, αλλά και την επιστήθια φίλη τους και σύντροφο του αδελφού τους Ανουάρ, Ντούα Λίπα.
Από πολλούς σώφρονες και -θεωρητικά- σοβαρούς ανθρώπους, όπως ο Μπέρνι Σάντερς, οι τρεις γυναίκες θεωρούνται νέα role models. Παρεμπιπτόντως, η Μπέλα Χαντίντ υπήρξε φανατική θιασώτριά του και μιλούσε για εκείνον με το χαϊδευτικό «ο πρόεδρός μου».
Εδώ που τα λέμε, ο ριζοσπάστης Νέστωρ του αμερικανικού Δημοκρατικού Κόμματος δεν έχει άδικο. Η Χαντίντ μπορεί με ένα της post στο Instagram να απευθύνεται σε 44 εκατομμύρια followers και να μεταφέρει μηνύματα για το body positivity, τη γυναικεία χειραφέτηση, την αυτοδιάθεση του σώματος, τη βιωσιμότητα στη μόδα, κάνοντας παράλληλα τη ζωάρα της. Πριν από λίγες ημέρες από την Ιμπιζα, όπου πέρασε μέρος του καλοκαιρινού παραθερισμού της, ανάρτησε μια σειρά φωτογραφιών της φορώντας ένα ανεπιτήδευτα σέξι φόρεμα του ελληνικού brand Di Petsa. Εκτός από το αυταπόδεικτο, ότι δηλαδή έμοιαζε τόσο αποπλανητική όσο μια Σειρήνα της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, η Χαντίντ έκανε εμμέσως και μια δήλωση επιλέγοντας μια δημιουργία που στέκεται απενοχοποιημένα απέναντι στη θηλυκότητα και το γυναικείο σώμα.
Η Δήμητρα Πέτσα, δημιουργός και επικεφαλής του brand, λέει πως δεν δημιουργεί αποκλειστικά για γυναίκες με αναλογίες κομμένες και ραμμένες στα μέτρα των περιοδικών, αλλά για γυναίκες φτιαγμένες από τα υλικά της αληθινής ζωής. Το wet look, το σήμα κατατεθέν του brand της, είναι ήδη διάσημο στη διεθνή αγορά και αγαπητό από τις νέας κοπής celebrities. Η απόφαση της εγκατεστημένης στο Λονδίνο νεαρής σχεδιάστριας να επενδύσει σε αυτό δεν ήταν ούτε τυχαία, ούτε συγκυριακή. Ηθελε, όπως λέει, να αποδαιμονοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα σωματικά υγρά μας, τη σχέση των γυναικών με το σώμα τους και τελικά με τον κόσμο.
«Ξεκινήσαμε από κάποια perfomances. Ενα από αυτά ήταν μια γυναίκα βρεγμένη να περπατάει στον δρόμο. Από εκεί γεννήθηκε η ιδέα του wet look. Ηθελα να φτιάξω ένα ρούχο που θα φαινόταν σαν βρεγμένο, παρότι δεν είναι, να αναδεικνύει κάθε σώμα και να κινείται σαν να είναι βρεγμένο». Για έξι μήνες η Πέτσα δούλεψε προκειμένου να τελειοποιήσει την τεχνική της. Ηταν στο πλαίσιο του μεταπτυχιακού της στο Central Saint Martins του Λονδίνου.
Η Μπέλα Χαντίντ δεν είναι η πρώτη διάσημη που ζήτησε από το brand να φτιάξει ένα φόρεμα σμιλεμένο πάνω στο σώμα της. Είχε προηγηθεί η αδελφή της Τζίτζι, ενώ και οι αδελφές Καρντάσιαν έχουν επιλέξει στο παρελθόν την Di Petsa. «Είχαμε κάνει την Κιμ, την Κλόι και την Κόρτνεϊ Καρντάσιαν για μια καμπάνια του αρώματός τους», λέει η Πέτσα, που εξηγεί πως δεν τη συνδέουν φιλικοί δεσμοί με τις εν λόγω διασημότητες αλλά οι στυλίστες τους προσεγγίζουν τον οίκο. «Πάντα θέλουμε το όραμα του πελάτη να είναι εναρμονισμένο με το δικό μας. Αν η αισθητική του δεν ταιριάζει με τη δική μας, δεν θα το κάνουμε. Νομίζω είναι καλό να σε επιλέγουν. Είναι σίγουρα διαφήμιση, είναι σίγουρα νέοι πελάτες, απλώς το θέμα είναι να μη βασίζεσαι σε αυτό. Εμείς δεν κάνουμε μόνο celebrity dressing. Είμαστε στο London Fashion Week, κάνουμε τις κολεξιόν μας, χτίζουμε ένα brand που θέλουμε να έχει μέλλον. Η δουλειά είναι πολλή και τα μέτωπα πολλά», επισημαίνει η σχεδιάστρια.
Για τη Δήμητρα Πέτσα η μόδα ήταν μάλλον το πεπρωμένο της. «Μεγάλωσα με τη γιαγιά μου, η οποία είχε σχολή κοπτικής – ραπτικής και ήταν και η ίδια μοδίστρα. Μεγάλωσα μέσα στα πατρόν και τα ψαλίδια. Πάντα ήξερα ότι ήθελα να κάνω μόδα. Ηθελα, όμως, να πειραματιστώ και με άλλα πράγματα. Το πρώτο μου πτυχίο είναι στις θεατρικές τέχνες και κατόπιν έκανα master στο Σχέδιο Μόδας», αφηγείται. Η αγαπημένη της στιγμή είναι κάθε φορά που καλείται να οραματιστεί και να δημιουργήσει ένα νυφικό. «Λατρεύω να φτιάχνω νυφικά. Είναι ένα ρούχο πραγματικά special. Εχει μεγάλη σημασία για κάθε γυναίκα. Νομίζω πια ότι τα νυφικά που βρίσκει κανείς στην αγορά δεν αντικατοπτρίζουν το πώς νιώθει μια νέα κοπέλα.
Οι άνθρωποι δεν παντρεύονται πια για τον ίδιο λόγο που παντρεύονταν κάποια χρόνια πριν», λέει. Για την ταλαντούχα σχεδιάστρια κάθε σώμα έχει τη δική του γλώσσα κι εκείνη καλείται κάθε φορά να την ερμηνεύσει. Κι αυτό δεν έχει να κάνει με τη νεόκοπη τάση του diversity, αλλά διαποτίζει τη σχεδιαστική φιλοσοφία της. «Είναι πολύ ωραίο να μην υπάρχει η ερώτηση “τι νούμερο είσαι;”. Μπορεί να είναι πολύ απελευθερωτικό αυτό. Εγώ η ίδια δεν είμαι extra small, όπως τα μοντέλα. Θα ήταν υποκριτικό και ψεύτικο να έφτιαχνα ρούχα μόνο γι’ αυτού του είδους τις γυναίκες».
ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ: Louisa Vradi
