Είναι από τις περιπτώσεις που δεν τις προσπερνάς. Στέκεσαι, παρατηρείς, θέλεις να μάθεις περισσότερα. Ο λόγος για τον 30χρονο πατρινό Μιχάλη Ζαφείρη ο οποίος πριν από έναν χρόνο, εν μέσω πανδημίας και περιορισμών μετακινήσεων, πήρε τη μεγάλη απόφαση να διακονήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και το Φανάρι, όπου μετακόμισε μόνιμα μαζί με την σύζυγό του, Ευσταθία Μανιά.
Όλα αυτά μετά από ζηλευτές σπουδές στην Φιλοσοφική, την Ιστορία και στην Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, αλλά και τις μεταπτυχιακές σπουδές που ακολούθησαν στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο. Με αξιοθαύμαστη ερευνητική διπλωματική εργασία στον τομέα της Ορθόδοξης Χριστιανικής Θεολογίας και του θρησκευτικού πλουραλισμού. Σήμερα μετρά ήδη έναν χρόνο ως διάκονος Δανιήλ Ζαφείρης, στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης. Και ήταν χαρά μας που όταν τον εντοπίσαμε μέσω των social media δέχθηκε αμέσως να μιλήσει μαζί μας γι’ αυτή του την απόφαση και για την ζωή που έχει εκεί σήμερα…
Η συνέντευξη:
Ερ. Τι σας ώθησε να επιλέξετε να γίνετε διάκονος στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, στην Κωνσταντινούπολη και από πότε ζείτε πλέον μόνιμα εκεί;
Απ. Στις μέρες μας, όπου το κοινό μήνυμα κάθε Θεολογίας είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο, είναι εύλογο να θελήσει κάποιος να συμμετέχει στον διαθρησκειακό και διαχριστιανικό διάλογο. Η ενότητα είναι ο κύριος στόχος σε μία εποχή πολέμου, μίσους και αλαζονείας μεταξύ των λαών. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, εκπροσωπώντας τον Θεσμό του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως, ως πρώτος των Ορθοδόξων, είναι γνωστό, ότι ανοίγει την αγκαλιά του σε κάθε άνθρωπο έτσι όπως ακριβώς θα άνοιγε ο Ιησούς Χριστός. Η Χριστιανική Θεολογία έχει ανάγκη αναδιοργάνωσης και εκσυγχρονισμού στο σήμερα. Είναι επιτακτική ανάγκη, λοιπόν, η Ορθοδοξία και ο Χριστιανισμός εν γένει να συσπειρωθεί, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό τον λόγο εδώ και έναν χρόνο ήλθα στην Πόλη μαζί με την οικογένειά μου για μόνιμη εγκατάσταση και να βοηθήσω όσο το δυνατόν το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο, παγκοσμίου εμβέλειας, έργο του.
Ερ. Τι είναι αυτό που σας «δίνει» αυτή η επιλογή σας στη ζωή σας;
Απ. Ο πόνος για την Πόλη και την Ιστορία της μετατράπηκε μέσα μου σε χαρά και αγαλλίαση. Ένας λαός για να διατηρήσει το παρόν του πρέπει να συντηρήσει το παρελθόν του κοιτάζοντας στο μέλλον. Στο πρόσωπο και την προσωπικότητα του Οικουμενικού Πατριάρχου είδα αυτό το παρελθόν της καταγωγής μου και την αποδοχή της παρούσας Ιστορίας αυτού του τόπου. Πολλοί θα αναρωτιούνται, ότι η ζωή στην Πόλη είναι δύσκολη, διότι τα ήθη και τα έθιμα είναι διαφορετικά από έθνος σε έθνος. Ακριβώς το αντίθετο ισχύει. Όταν κάτι το έχεις δεδομένο, το υποτιμάς και γίνεται μία ρουτίνα στην καθημερινή ζωή. Όμως, όταν κάτι το έχεις ανάγκη, το υπερεκτιμάς και πασχίζεις για αυτό.
ΤΟ ΕΝΑ Η ΨΥΧΗ, ΤΟ ΑΛΛΟ ΟΙ ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ
Ερ. Πώς αντιμετωπίζουν οι Κωνσταντινοπουλίτες το Φανάρι, σήμερα;
Απ. Από το 2008 ερχόμουν στην Κωνσταντινούπολη για να διακονήσω το Φανάρι στις εορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα. Αυτό που έβλεπα τότε και το παρατηρώ ένα χρόνο τώρα από την μόνιμη εγκατάστασή μου στην Πόλη είναι, ότι η Ρωμιοσύνη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το Φανάρι και το κέντρο της Ορθοδοξίας. Δεν μπορεί να ζει μόνο του το Πατριαρχείο χωρίς την Ρωμιοσύνη και η Ρωμιοσύνη μόνη της χωρίς το Πατριαρχείο. Το ένα είναι η Ψυχή και το άλλο οι Πνεύμονες. Όπως εύλογα είχε αναφέρει ο Πατριάρχης, έστω και ένα καλυμμαύχι να μείνει στην Πόλη, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ρωμιοσύνη θα ζει. Από την ημέρα της συστράτευσής μου στην Ρωμιοσύνη τάχθηκα και εγώ στον αγώνα της «αντοχής», της «προσευχής» και της «συνέχειας».
Η ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥ
Ερ. Ποια κοινά σημεία και ποιες διαφορές εντοπίζετε μεταξύ των δύο λαών;
Απ. Από την εποχή της άλωσης της Κωνσταντινούπολης το 1453 έως και σήμερα το Οικουμενικό Πατριαρχείο και η Ρωμιοσύνη κλήθηκε να ζει αρμονικά, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, με τις νέες συνθήκες στην Ιστορία. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ένας Χριστιανός για να είναι Χριστιανός πρέπει να αποδεχτεί το διαφορετικό. Το ίδιο ισχύει και για έναν πιστό της μουσουλμανικής θρησκείας. Έτσι, όπως ο Θεός και ο Χριστός συνυπήρχαν σε ένα σώμα και μία ψυχή, έτσι και ο κάθε άνθρωπος δέχεται ολοκληρωτικά και όχι μερικώς τον διπλανό του. Πάντοτε υπάρχουν οι εξαιρέσεις, οι οποίες δυσκολεύουν τις συνθήκες. Το χριστιανικό μήνυμα μένει διαχρονικό στους αιώνες από την εποχή του Χριστού έως και σήμερα. Η συνύπαρξη των ανθρώπων με την πίστη τους είναι η παράμετρος, η οποία στις μέρες μας υιοθετείται όλο και περισσότερο από όλα τα έθνη και όλες τις θρησκείες επί της γης. Το ωραίο της υπόθεσης είναι, ότι παρ’ όλο που υπάρχουν διαφορές στον τρόπο θρησκευτικής έκφρασης μεταξύ μας, ο ένας εορτάζει την εορτή του άλλου. Δηλαδή, στην μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης (Πάσχα), οι πολιτικοί άρχοντες και οι πιστοί εύχονται σε εμάς και καθόμαστε σε κοινό γιορτινό τραπέζι, ενώ στην εορτή του Ραμαζανίου πράττουμε ακριβώς το ίδιο. Αυτή ακριβώς είναι η αποδοχή του άλλου και το σύνθημα όλων μας. Η Αγάπη. Μεγάλο πράγμα!
ΕΠΟΜΕΝΟ ΒΗΜΑ, ΣΠΟΥΔΕΣ ΣΤΗ ΡΩΜΗ
Ερ. Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σας; Το επόμενο προσωπικό βήμα;
Απ. Από την πρώτη στιγμή που ήρθα στην Κωνσταντινούπολη εγώ και η οικογένειά μου γίναμε μέτοχοι της Πατριαρχικής αγκαλιάς και αγάπης. Λίγοι, αλλά αποφασισμένοι εκκλησιαστικοί άνδρες συμπορεύονται στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχου. Η εμπιστοσύνη του και η αγάπη του μαζί με την πατρική αγάπη του Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. κ. Αποστόλου με υποχρέωσαν να μείνω πάντοτε στο πλευρό τους.
Μέσα από την «Πολιτεία» θα ήθελα να αποκαλύψω για πρώτη φορά δημοσίως, ότι με την προτροπή του Πατριάρχου του Γένους μας και την απόλυτη στήριξη του Μητροπολίτου που διακονώ, από το νέο ακαδημαϊκό έτος θα βρίσκομαι στην Ρώμη, ώστε να πραγματοποιήσω διδακτορική διατριβή στις Οικουμενικές σπουδές στο ποντιφικό Πανεπιστήμιο «Angelicum», συμμετέχοντας έτσι στον διαχριστιανικό διάλογο. Είναι μεγάλη πρόκληση. Βασίζομαι στις προσευχές σας!
Τέλος, σας ευχαριστώ κύριε Ροδίτη για αυτήν την συνέντευξη. Εύχομαι να επανέλθουμε και πάλι σε στήλη της εφημερίδος με νέες εμπειρίες από την Κωνσταντινούπολη.
ΑΧΑΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ (Αχιλλέας Ροδίτης)
