To Λαϊκό Δημοτικό Θέατρο στην Γερμανού και Ηλείας, δεν ονομάζεται τυχαία Λαϊκό.
Το έφτιαξε και το δημιούργησε ο λαός της Πάτρας, οι έμποροι, οι επαγγελματίες, οι τεχνίτες και δεκάδες εθελοντές που κατόρθωσαν να το ολοκληρώσουν μέσα σε δύο μήνες.
Ο Αλέξης Γκλαβάς σε μία ανάρτηση του αναφέρει το πώς μετατράπηκε μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ένας πρώην σκουπιδότοπος, σε θέατρο, βοηθώντας έτσι και μας να μάθουμε άγνωστες πτυχές της ιστορίας της πόλης μας και δεν γνωρίζαμε και πιθανότατα να μην μαθαίναμε ποτέ.
Η ανάρτηση του έχει ως εξής: «40 χρόνια πριν… Η κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη (δια του Υπ.Πο. Ανδρέα Ανδριανόπουλου) στερεί από τον Δήμο (δημαρχεύοντος Θεοδώρου Αννίνου), το Ρωμαϊκό Ωδείο, παραχωρώντας το για ολόκληρο το καλοκαίρι σ’ έναν καινοφανή οργανισμό-συνονθύλευμα ετεροκλίτων φορέων. (Από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Αξιωματικών, μέχρι τον Φυσιολατρικό)…
Ο Δήμαρχος καλεί τον λαό να κάνει έναν σκουπιδότοπο, Θέατρο. Σαν χθες, σαν σήμερα, σαν αύριο, σαν μεθαύριο, μέσα στο λιοπύρι του Ιουνίου, δεκάδες νέοι(ες) και μεγαλύτεροι(ες) συστρατεύονται με το “Καλλιτεχνικό Εργαστήρι” (σε 350 υπολογίστηκαν όσο συμμετείχαν έστω και με λίγες ώρες δουλειάς) και το γεμάτο σκουπίδια οικόπεδα, Γερμανού και Ηλείας, γίνεται σε λιγότερο από δύο μήνες το Λαϊκό Δημοτικό Θέατρο”…
Έμποροι της Πάτρας προσέφεραν υλικά, η ΑΒΕΞ όλη την ξυλεία, εργαζόμενοι(ες) χρήματα και εθελοντική δουλειά. Θα ήθελα να μπορούσα να μνημονεύσω όλους και όλες που συμμετείχαν σ’ αυτό το έργο. Δυστυχώς δεν μπορώ… (Δεν τους ήξερα όλους, δεν γνώρισα καν πολλούς, δεν θυμάμαι περισσότερους.
Θα μείνω όμως στον Κώστα Τσίμπιση, τον πετροπελεκητή, που δεν έλειψε ούτε ΜΙΑ ημέρα, θυσιάζοντας το μεροκάματό του τότε, για ένα θέατρο. Γιατί να μην το πούμε “Κώστας Τσίμπισης”; Επειδή είναι ένας “ανώνυμος” ταπεινός πελεκάνος;)…
Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι από τα εγκαίνεια και είναι η μόνη που μπόρεσα να βγάλω, γιατί ήμουν επί σκηνής…
Υ.Γ.2: Παρακαλώ όσους θυμούνται κάποιους ή συμμετείχαν και δεν τους θυμάμαι ή δεν τους έχω “φίλους”, να τους προσθέσουν ή να αυτοπροστεθούν».
