Της Ασπασίας Ρηγοπούλου
Η Πάτρα αποχαιρέτισε χθες μία σπάνια γυναίκα. Μία γυναίκα που το παράδειγμά της θα παραμένει φάρος αναμμένος ώστε να μας δείχνει τι σημαίνει ουσιαστική αγάπη για τον άνθρωπο. Τι σημαίνει αλληλεγγύη. Τι σημαίνει αυτοθυσία. Τι σημαίνει προσφορά.
Όλα αυτά μας τα έμαθε η αγαπημένη δασκάλα της πόλης και πάνω απ όλα μάνα των ορφανών παιδιών, Παναγιώτα Λάζαρη. Οι δάσκαλοί μας είχαν φροντίσει, από τη μαθητική μας ηλικία, να μας γνωρίσουν αυτή τη φωτεινή γυναίκα ως κοινωνικό πρότυπο.
Επέλεξε να μη δημιουργήσει δική της οικογένεια αλλά τελικά δημιούργησε τη μεγαλύτερη οικογένεια κλείνοντας στην αγκαλιά της 200 παιδιά που στερήθηκαν τη μητρική στοργή από τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Αγωνιούσε για το κάθε παιδί της, όπως κάθε μάνα για το παιδί που έβγαλε από τα σπλάχνα της.
Το παράδειγμά της γίνεται ακόμα πιο φωτεινό διότι όλο αυτό το έργο το κρατούσε στην αφάνεια. Ο μόνο που έκανε η αγαπημένη μας δασκάλα, Παναγιώτα Λάζαρη, ήταν να προσφέρει. Να μοιράζει ζεστασιά και αγάπη στο κτίριο της οδού Μαιζώνος που έστησε τη «Φωλιά του Παιδιού». Ποτέ δεν εμφανίστηκε δημοσίως και ποτέ δεν έδωσε παρών στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν προς τιμήν της. Πάντα έστελνε τα παιδιά της να τα παραλάβουν.
Έζησε αθόρυβα και αθόρυβα απεβίωσε. Όλα αυτά τα χρόνια αυτό που την έκανε γνωστή ήταν το έργο της. Πόσοι αλήθεια έχουν το προτέρημα της κοινωνικής καταξίωσης μέσω του έργου τους;
Άφησε πίσω της ένα μεγάλο κενό αλλά το πέρασμά της από αυτή τη ζωή έχει γραφτεί στις σελίδες της ιστορίας και του τόπου μας με χρυσά γράμματα.
Της οφείλουμε αιώνια ευγνωμοσύνη. Κι αυτή μπορούμε να την εκφράζουμε κρατώντας ζωντανό το παράδειγμά της.
* Η Ασπασία Ρηγοπούλου είναι γιατρός στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας και δρ. της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
