Αν και συνήθως όταν νιώθουμε δυσφορία από την άσκηση θα πρέπει να σταματούμε, νεότερη μελέτη επισημαίνει μια σημαντική εξαίρεση: τους ασθενείς με περιφερική αρτηριακή νόσο. Ειδικότερα, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of the American Heart Association, τα συγκεκριμένα άτομα που περπατούσαν με ρυθμό που προκαλούσε δυσφορία ή ακόμη και πόνο βελτίωσαν την ικανότητά τους να περπατούν.
«Η άσκηση που προκαλεί πόνο στα πόδια είναι ευεργετική, αν και δύσκολη. Αυτή τη στιγμή εργαζόμαστε για να εντοπίσουμε παρεμβάσεις που μπορούν να κάνουν την άσκηση υψηλότερης έντασης ευκολότερη και ωφέλιμη», επισημαίνει η επικεφαλής συγγραφέας Dr. Mary McDermott, καθηγήτρια στην Ιατρική Σχολή Feinberg του Πανεπιστημίου Northwestern στο Σικάγο.
Η περιφερική αρτηριακή νόσος εμφανίζεται όταν οι αρτηρίες στενεύουν, μειώνοντας τη ροή του αίματος και την παροχή οξυγόνου. Τα συμπτώματα που εμφανίζονται είναι οι κράμπες, η κόπωση και ο πόνος στα πόδια και τα πέλματα κατά το περπάτημα. Ωστόσο, αυτά υποχωρούν μετά από περίπου 10 λεπτά ανάπαυσης.
Η έρευνα και τα αποτελέσματα
Ενώ οι ερευνητές γνώριζαν ότι το περπάτημα σε διάδρομο βελτίωνε το περπάτημα, θέλησαν να εξακριβώσουν πώς θα επηρέαζε ο διαφορετικός ρυθμός. Στη νεότερη αυτή μελέτη, οι επιστήμονες χώρισαν τους 264 συμμετέχοντες με περιφερική αρτηριακή νόσο, με μέση ηλικία τα 69 έτη, σε τρεις ομάδες. Αυτοί αποτελούσαν μέρος της έρευνας με τίτλο Low-Intensity Exercise Intervention in PAD (LITE), στην οποία συμμετείχαν 305 άτομα σε τέσσερα πανεπιστήμια των ΗΠΑ.
Για 12 μήνες, η πρώτη ομάδα περπατούσε στο σπίτι με χαλαρό ρυθμό. Η δεύτερη ομάδα περπατούσε σε ρυθμό που προκαλούσε συμπτώματα στα πόδια και η τρίτη ομάδα δεν περπάτησε καθόλου. Όλοι οι συμμετέχοντες φορούσαν μια συσκευή που κατέγραφε την ένταση και το χρόνο του βαδίσματος. Τέλος, για κάθε ασκούμενο καθορίστηκε ένα όριο υψηλής ή χαμηλής έντασης.
Η λειτουργικότητα των ποδιών εκτιμήθηκε από ένα τεστ στην αρχή της μελέτης και δύο ακόμα -έπειτα από έξι και 12 μήνες. Πιο συγκεκριμένα, μετρήθηκε η ταχύτητα βάδισης σε μήκος 4 μέτρων με τον συνήθη ρυθμό τους και με γρήγορο ρυθμό. Αντίστοιχα, υποβλήθηκαν και σε ορισμένα τεστ σωματικής απόδοσης, όπως περπάτημα με την ταχύτητα που προτιμούσαν, μια δοκιμασία ισορροπίας σε όρθια θέση και πόσο γρήγορα μπορούσαν να σηκωθούν από μια καρέκλα.
Οι συμμετέχοντες στην ομάδα γρήγορου βαδίσματος ήταν σε θέση να περπατούν 3,3 μέτρα ανά λεπτό ταχύτερα στους έξι μήνες και 4,8 μέτρα ανά λεπτό ταχύτερα στους 12 μήνες, σε σύγκριση με εκείνους που περπατούσαν με χαμηλότερη ένταση. Επιπλέον ήταν περίπου 4 μέτρα ανά λεπτό ταχύτεροι από όσους δεν περπατούσαν στους έξι μήνες. Η αύξηση αυτή δεν ήταν στατιστικά σημαντική σε ένα έτος.
Μετά από 12 μήνες, όσοι περπατούσαν ενώ ένιωθαν δυσφορία στην περιοχή των ποδιών συγκέντρωσαν συνολικά σχεδόν μία μονάδα υψηλότερη βαθμολογία στις τρεις δοκιμασίες λειτουργικότητας των ποδιών σε σύγκριση με τα άτομα που περπάτησαν με άνετο ρυθμό χωρίς πόνο στα πόδια.
«Τα αποτελέσματα μας εξέπληξαν, επειδή το περπάτημα σε έντονο ρυθμό προκαλεί πόνο στα πόδια μεταξύ των ατόμων με περιφερική αρτηριακή νόσο θεωρείται ότι σχετίζεται με βλάβη στους μύες των ποδιών» σημείωσε η δρ. McDermott.
