Ο Αργολίδος και ο κ. Τατσόπουλος, δηλαδή ένας εκπρόσωπος περιωπής της Εκκλησίας και ένας κοσμικός συγγραφέας/πρώην βουλευτής αντιστοίχως, εκφράζουν συντονισμένα πλην αυθόρμητα την αγανάκτησή τους. Αμφότεροι θεωρούν εντελώς απαραδεκτό ότι εν έτει 2022 στην Ελλάδα ένας ιερέας υψώνει και περιφέρει τον δικό του Τίμιο Σταυρό σαν ένα θαυματουργό όργανο θεία χάριτι – έστω και αν ο ίδιος διευκρινίζει ότι πρόκειται περί ενός απλού ξύλου και όχι περί τμήματος του αυθεντικού σταυρού όπου μαρτύρησε ο Κύριος.
Οπως ο καθένας μπορεί να δει στο βιντεοσκοπημένο υλικό που κυκλοφορεί στο Διαδίκτυο ευρέως, ο περίφημος αυτός Σταυρός, στα χέρια και με την ειδική κινησιολογία που έχει αναπτύξει ο παπα-Δημήτρης, κολλά μυστηριωδώς στην πάσχουσα σάρκα και τη θεραπεύει αυτοστιγμεί από οποιαδήποτε νόσο, όσο σοβαρή και αν είναι. Επίσης, σύμφωνα με τα λεγόμενα του παπα-Δημήτρη, ο Σταυρός αναβλύζει μύρο που συχνά μουσκεύει την Αγία Τράπεζα, έχει διαφορετική θερμοκρασία στο πάνω και το κάτω μέρος του, ενώ έχει παρατηρηθεί ακόμη και αιμορραγία του ξύλου.
Ολη αυτή η πρακτική και η φιλολογία χρήζουν έως και αυτεπάγγελτη παρέμβαση από τον εισαγγελέα Αρείου Πάγου, όπως διατείνεται με τη χαρακτηριστική οξύτητά του ο κ. Τατσόπουλος. Οπως έχει ανακοινωθεί, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος πρόκειται να εξετάσει το ζήτημα σε προσεχή συνεδρίασή της, πιθανόν εντός του Οκτωβρίου. Παράλληλα, όμως, σύμφωνα με πληροφορίες, η Ιερά Αρχιεπισκοπή Αθηνών προσανατολίζεται να απομακρύνει τον παπα-Δημήτρη από τον Λυκαβηττό. Εικάζεται ότι έχει ήδη αποφασιστεί η μετάθεσή του σε μονή των νοτίων προαστίων, προκειμένου να υπάρξει μια κάποια εκτόνωση της κρίσης, η οποία διχάζει έντονα όχι μόνο την κοινή γνώμη, αλλά και την ίδια την Εκκλησία.
Στο γραφείο του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου δεν φτάνει μόνο η άποψη του Μητροπολίτη Αργολίδος, ο οποίος αποκαλεί τη δράση του ιερέα Δημήτρη Λουπασάκη «μεγάλη πληγή» και ό,τι συντελούνται στους Αγίους Ισιδώρους και αλλού «ψευδοθαύματα». Στην αντίθετη πλευρά, με τον εφημέριο του Λυκαβηττού συντάσσεται μερίδα ιερωμένων, τον οποίο και στηρίζουν με έγγραφα διαβήματα προς την ιερατική ηγεσία.
Σε ό,τι τον αφορά, ο παπα-Δημήτρης αντιμετωπίζει το όλο θέμα στωικά. «Αυτό που κάνω -και στο τέλος θα αποδειχθεί- το κάνω χωρίς να περιμένω τίποτα», έχει ακουστεί να λέει στους πιστούς που τον περικυκλώνουν μετά τη λειτουργία. Τονίζει, δε, ότι «δεν έχω να κερδίσω το παραμικρό. Επειδή έχω δει με τα μάτια μου πάρα πολλά, δεν μιλάω. Αφήνω να μιλήσει ο Θεός. Εχω ήδη πει ότι θα πάρω τη σύνταξή μου, θα αποσυρθώ και από την Εκκλησία και από τα ΕΛ.ΤΑ., όπου παραμένω εργαζόμενος.
Θα πάω κάτω στην πατρίδα μου, στα Χανιά, για να ηρεμήσω. Το μόνο που ξέρω είναι ότι το πρόσωπό μου είναι καθαρό. Η πρώτη και η τελευταία προσευχή μου, κάθε μέρα, είναι γι’ αυτούς που με κατηγορούν. Δεν θα ήταν σωστό, όπως θα γινόταν παντού, να έρθουν να δουν οι ίδιοι τι κάνω; Και να κρίνουν εάν υποπίπτω σε κάποιο παράπτωμα. Είναι κάποιος π.χ. ανήθικος; Είναι ανώμαλος; Χρηματίζεται; Κλέβει; Φονεύει; Μοιχεύει; Εάν κάνει τέτοια πράγματα, τότε καταδικάστε τον. Αλλά πρώτα βρείτε εάν τα έχει κάνει όλα αυτά, όχι να παρασύρεστε από τον έναν και τον άλλον».
«Ποτε σταυρωνει;»
Σαν να διαβιοί σε ένα παράλληλο σύμπαν, παντελώς ανεπηρέαστο από τον όλο ντόρο, μέγα πλήθος πιστών εξακολουθεί να κατακλύζει τους Αγίους Ισιδώρους Λυκαβηττού. Κατά δεκάδες σε μια απλή καθημερινή ημέρα, έως κατά χιλιάδες σε πανηγυρικές περιστάσεις, οι πιστοί συρρέουν στο ομολογουμένως αιθέριο σκηνικό του συγκεκριμένου ναού. Γαντζωμένη κλιμακωτά στον βράχο του Λυκαβηττού, περίοπτη και πολυεπίπεδη, η εν λόγω εκκλησία βρίσκεται σε προνομιακή φυσική θέση.
Οχι μόνο επειδή διευκολύνει την επικοινωνία με τις επουράνιες δυνάμεις από ένα ανεκτίμητης αξίας «φιλέτο» ιερού real estate, αλλά και διότι μια επίσκεψη στους Αγίους Ισιδώρους, ακόμη και για έναν περιηγητή ο οποίος δεν εμφορείται από ιδιαίτερη χριστιανική ευλάβεια, αποδεικνύεται αναζωογονητική. Το ιερό απ’ όπου εξέρχεται ο παπα-Δημήτρης στις υπαίθριες λειτουργίες του είναι μια κόγχη ανάμεσα σε ευωδιάζουσες τριανταφυλλιές, μεγάλες γλάστρες με βασιλικό κ.λπ.
Δίπλα του ένας ιδιαίτερακαλλίφωνος νεαρός διάκονος (βιολογικός υιός του παπα-Δημήτρη, κατά σύμπτωση) ψάλλει ευχές, κοντάκια και απολυτίκια. Μέσω της μικροφωνικής εγκατάστασης οι θρησκευτικές μελωδίες δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αβίαστης, μεταδοτικής κατάνυξης και εντέλει ψυχικής ανάτασης. Με το τσιμεντένιο αρχιπέλαγος της πρωτεύουσας σε πλήρη ανάπτυξη στο φόντο, ο ναός όπου τελούνται τα υποτιθέμενα θαύματα μοιάζει να αιωρείται, δίπλα αλλά και τόσο μακριά από τα ποταπά εγκόσμια.
Το ποίμνιο συνθέτει μια ογκώδης στρατιά ατόμων κάθε φύλου, ηλικίας, κοινωνικής και πνευματικής προέλευσης, μόρφωσης, οικονομικού status κ.ο.κ., άσημοι, διάσημοι, ακόμη και όταν δεν το κραυγάζουν, το μεταδίδουν με το βλέμμα και την έκφραση του προσώπου τους, ότι δηλώνουν απόλυτη αφοσίωση στον παπα-Δημήτρη και το έργο του. Αποκρούουν με οργή και βδελυγμία κάθε απόπειρα αμφισβήτησης περί των θαυμάτων του Σταυρού, ότι είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από αποδείξεις ότι ο Μεγαλοδύναμος προτιμά τη συγκεκριμένη εκκλησία για να εκφράζει τη φιλευσπλαχνία Του, έστω και σποραδικά. Προσέρχονται στον Λυκαβηττό μόνο και μόνο για να γίνουν αμέσως κοινωνοί της θείας χάριτος, όπως τη μετακενώνει γενναιόδωρα ο εφημέριος.
Με γονυκλισίες, με παρακλήσεις, με συναισθηματική φόρτιση στα όρια της παράκρουσης ή της λιποθυμίας για κάποιους και κάποιες, οι αφοσιωμένοι και ευλαβείς προσπίπτουν καθημερινά ως ταπεινοί ικέτες ενώπιον του παπα-Δημήτρη. Για να του φιλήσουν το χέρι, για να ακούσουν από τα χείλη του μια παρηγορητική φράση – ή ακόμη και ένα αστείο, καθώς ο παππούλης είναι γνωστός για το χιούμορ του. Βεβαίως, η κυρίαρχη, διακαής προσδοκία όλων όσοι προσέρχονται στον Ναό των Αγίων Ισιδώρων είναι να γίνουν ζωντανοί μάρτυρες ενός θαύματος. Και, ακόμη καλύτερα, αμέσως αποδέκτες και ωφελούμενοι από κάτι τέτοιο.
Ορισμένοι ζητούν πρακτικές πληροφορίες, όπως ποιος σταθμός μετρό ή ποια γραμμή λεωφορείων εξυπηρετεί καλύτερα την πρόσβαση, τι γίνεται στην περίπτωση που κάποιος πιστός έχει αδυναμία να ανέβει τα σκαλοπάτια, αν μπορεί να περάσει να πάρει λαδάκι και αντίδωρο. Αλλοι ενδιαφέρονται για το εάν ο εφημέριος θα είναι διαθέσιμος σε μια συγκεκριμένη ημερομηνία, διότι έρχονται από την επαρχία και έχουν μισθώσει πούλμαν.
Κάποιοι έχουν κάπως πιο εξειδικευμένες και οπωσδήποτε ασυνήθιστες απορίες: Μια κυρία, φερ’ ειπείν, ενδιαφέρεται να μάθει πώς θα φτιάξει «Ιουδοθαδδαιόπιτα», εξ ου και αποτείνεται στον ναό για την αυθεντική συνταγή. Ωστόσο, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, η συντριπτική πλειονότητα των ερωτημάτων αφορά σε ένα και μόνο στοιχείο: «Πότε σταυρώνει ο παπα-Δημήτρης;». Η αγωνία του ποιμνίου δεν είναι απλώς ευδιάκριτη, αλλά κυριολεκτικά ξεχειλίζει – ήδη μέσω των ερωτημάτων που συσσωρεύονται στο Google Maps σχετικά με τον Ναό των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού. Εκατοντάδες πανομοιότυπα αιτήματα για το πώς μπορεί κανείς να κλείσει ραντεβού για σταύρωμα, διά χειρός του ιερέως Δημήτριου Λουπασάκη και, φυσικά, με τον περίφημο «θαυματουργό» σταυρό.
Κατά κανόνα, μαζί με το αίτημα αναφέρεται επίσης η ανάγκη που καθιστά την ευλογία από τον εφημέριο κατεπείγουσα: «Το παιδί μου έχει σοβαρό πρόβλημα υγείας» – «Ο εγγονός μου, 6 χρόνων, έχει κανει 3 σοβαρά χειρουργεία και τώρα παλι έχει πρόβλημα. Πότε να τον φέρω να τον σταυρώσει ο πάτερ;» – «Η αδελφή μου έχει άνοια / τύφλωση / διαβήτη / τετραπληγία κ.ο.κ. Πότε να τη φέρω να τη σταυρώσει ο παππούλης;» – «Θέλω να έρθω να με ευλογήσει ο πάτερας και να εξομολογηθώ. Δεν αντέχω άλλο. Είμαι σε πρόγραμμα μεθαδόνης, αλλά ψυχολογικά είμαι χάλια, με αποτέλεσμα να θέλω να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Κουράστηκα» κ.λπ κ.λπ.
Μαγειρική και ευλογία Ι.Χ.
Στη μεγιστοποίηση της απήχησης της Εκκλησίας των Αγίων Ισιδώρων συμβάλλει τα μάλα η προσοχή που δίνεται εκ μέρους των ανθρώπων του ναού στη συστηματική προβολή όσων εκπληκτικών συμβαίνουν εκεί μέσω Διαδικτύου. Ιστοσελίδες θρησκευτικού περιεχομένου, με στάση συμπάθειας έως και δέους προς τον παπα-Δημήτρη, καταρτίζουν ανελλιπώς το online συναξάρι του. Καταγράφονται λεπτομερώς δράσεις όπως ο αγιασμός των οχημάτων, όταν ο ιερέας κατεβαίνει στον παρακείμενο χώρο στάθμευσης και ευλογεί Ι.Χ. αυτοκίνητα, ταξί, ημιφορτηγά, μοτοσικλέτες κ.λπ.
Στον δε επίσημο ιστότοπο του ναού οι πιστοί μπορούν να απολαύσουν εκτενείς ομιλίες του παπα-Δημήτρη, τα «Ανταμώματα» όπως τα τιτλοφορεί ο ίδιος, τα οποία υπερβαίνουν σε διάρκεια το δίωρο και άπτονται ζητημάτων θρησκείας, ηθικής, καθημερινής πρακτικής για τον καλό χριστιανό, αλλά και αυτοβιογραφικές διηγήσεις. Σαν «αντίδωρο» για τον πιστό, ο ναός προσφέρει επίσης εκπομπές μαγειρικής. Αν και όχι με τα χέρια του πατρός Δημητρίου, αλλά από κάποιον νεαρό ιερωμένο με εμπειρία στην τέχνη παρουσιάζεται αναλυτικά η δημιουργία λαχταριστών και ευλογημένων πιάτων «αλά Αγιοι Ισίδωροι», όπως φιλέτο γλώσσας στον φούρνο με σος μουστάρδας ντιζόν, πατάτες κάντρι, χοιρινό σοτέ με ξινόμηλα και μέλι, αγιοϊσιδωρίτικες φακές κ.ά.
Η ροή των πιστών στον Ναό των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή τις καθημερινές, με αρκετές δεκάδες πιστούς να εκκλησιάζονται για τον όρθρο, από τις 7.30 το πρωί. Η προσέλευση όμως γίνεται ογκώδης και μαζική, σχεδόν πέραν πάσης λογικής, σε ειδικές πανηγυρικές περιστάσεις. Παραδόξως για τον συγκεκριμένο ναό, η πιο πυκνή κοσμοσυρροή δεν παρατηρείται όταν εορτάζουν οι Αγιοι Ισίδωροι στους οποίους είναι αφιερωμένος, αλλά ανήμερα της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, τη 14η Σεπτεμβρίου. Εφέτος, μάλιστα, συγκεντρώθηκαν περίπου 30.000 άτομα που στήθηκαν σε ατελείωτες ουρές, περιμένοντας καρτερικά επί ώρες τη σειρά τους να αγγιχθούν από τον εφημέριο, ο οποίος παρέμεινε ηρωικά στις επάλξεις του καθήκοντος και με υπεράνθρωπη αντοχή εξακολούθησε να ευλογεί χωρίς την παραμικρή διακοπή, καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας.
Το πάθος των πιστών εξηγείται από την τεράστια ισχύ του κεντρικού συμβόλου. Ο σταυρός του παπα-Δημήτρη έχει ταυτιστεί, εδώ και χρόνια, με την ελπίδα για μια υπερφυσική παρέμβαση υπέρ της λύτρωσης κάθε απελπισμένου. Εξάλλου, λόγω της ζωηρής και τακτικής παρουσίασης των δραστηριοτήτων του ναού στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, καθένας μπορεί να γίνει κοινωνός των εκπληκτικών «θαυμάτων». Για τα οποία, όμως, ο ίδιος ο ιερέας Δημήτρης Λουπασάκης, δηλαδή ο άνθρωπος που μεσολαβεί και μετακενώνει τη θεία ενέργεια από τα ουράνια στους ασθενείς και αναξιοπαθούντες, έχει ξεκαθαρίσει επανειλημμένως ότι «τα θαύματα δεν τα κάνω εγώ. Θα ήταν ντροπή και βλασφημία να πω ότι τα κάνω εγώ. Διότι εγώ είμαι ένας απλός παπάς. Δεν είμαι θεολόγος, δεν είμαι δεσπότης, δεν είμαι άγιος. Είμαι ένας απλός άνθρωπος. Ενας άνθρωπος που προσεύχεται, που αγαπάει τον συνάνθρωπό του».
Τα αμφίβολα θαύματα
Το YouTube καταφάσκει αλλά και την ίδια στιγμή αντιφάσκει κατάφωρα με όσα λέει ο παπα-Δημήτρης. Διότι στα βίντεο καθαυτά ο ιερέας φαίνεται πως επιχειρεί, εσκεμμένα και με τη δική του μέθοδο, να επιτελέσει το θαύμα. Τρίβει τον Σταυρό στο άρρωστο μέλος, επιμένει έως ότου υπάρξει προσκόλληση, κατόπιν αγκαλιάζει τον άρτι ιαθέντα, ενώ εκείνος βρίσκεται σε κατάσταση καταπληξίας, ενώ οι πιστοί τριγύρω καταλαμβάνονται από ιερό δέος, αναλύονται σε πηγαίο κλάμα, προσκυνούν κ.λπ. Μόνο που για ορισμένα από αυτά τα περιστατικά, στη δημόσια σφαίρα του Διαδικτύου και όχι μόνο, εκφράζονται σοβαρές επιφυλάξεις.
Για παράδειγμα, στο τέλος Ιουνίου του 2018, η οργάνωση εξακρίβωσης ειδήσεων www.ellinikahoaxes.gr παρουσίασε το πόρισμα της έρευνάς της σχετικά με ένα «θαύμα» του παπα-Δημήτρη, το οποίο αφορούσε τη θεραπεία ενός άντρα με κινητικά προβλήματα, στον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης. Δημοσιεύματα παρουσίαζαν τον αποδέκτη του «θαύματος» ως παράλυτο, όμως οι άνθρωποι του ellinikahoaxes μετέβησαν επιτόπου και ανακάλυψαν ότι ο πρώην ανάπηρος ήταν κάποιος που συνήθιζε να επαιτεί έξω από τον ναό όπου «γιατρεύτηκε». Με τη βοήθεια διερμηνέα, καθώς ο άντρας ήταν Βούλγαρος, παραδέχτηκε ότι ήταν σε θέση να περπατήσει πριν από το «θαύμα» – αν και όχι περισσότερο από μία ώρα με τις πατερίτσες.
Σε μια άλλη περίπτωση, σε ένα παρόμοιο συμβάν που εκτυλίχθηκε στον περίβολο των Αγίων Ισιδώρων, μια νεαρή γυναίκα πέταξε τις δικές της πατερίτσες και άρχισε να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλοπάτια του ναού. Είχε προηγηθεί το τελετουργικό της αφής του σταυρού πάνω στο άρρωστο πόδι της από τον παπα-Δημήτρη, ο οποίος, όταν ολοκλήρωσε τη διαδικασία της ίασης διά του σταυρού που, ως διά μαγείας, κόλλησε στο σώμα της ασθενούς, κάλεσε τη θεραπευμένη να εγκαταλείψει το στήριγμά της και να περπατήσει. Ωστόσο, κάποιος παρατηρητικός θεατής του σχετικού βίντεο στο YouTube θυμήθηκε ότι το ίδιο άτομο, αλλά με παραλλαγμένη εμφάνιση, είχε πρωταγωνιστήσει σε ένα παλαιότερο θαύμα, απλώς τότε ήταν τυφλή και ανέβλεψε.
Από τη δική του πλευρά, ο παπα-Δημήτρης εφαρμόζει παγίως μια διπλή προσέγγιση στα θαύματά του: αφενός αρνείται ότι οφείλονται στον ίδιο, αφετέρου τα υποστηρίζει με όλη τη δύναμη της πειθούς του, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μόνο με τη δική του μεσολάβηση μπορεί ο σταυρός να διοχετεύσει στους πάσχοντες την ιαματική ισχύ του.
Ο παπα-Δημήτρης συχνά επικαλείται ιατρούς, οι οποίοι, πάντα κατά τα λεγόμενα του ιερέα, έχουν αναγνωρίσει τη θαυματουργό θεία παρέμβαση και δη σε ασθενείς που, βάσει της επιστήμης, θεωρούνταν καταδικασμένοι να πεθάνουν. Στα βιντεοσκοπημένα «Ανταμώματα» ο ιερέας αναφέρεται σε «χιλιάδες περιπτώσεις», όπως η θεραπεία μιας ολόκληρης οικογένειας, η οποία, μετά το θαύμα που της χάρισε ο σταυρός του παπα-Δημήτρη, αφιέρωσε ένα παρόμοιο σύμβολο -αλλά ύψους 4 μέτρων- στον Ναό των Αγίων Ισιδώρων.
Σε κάποιες αποστροφές του, ο παπα-Δημήτρης μοιάζει να παρασύρεται σε μια ιδιότυπη θεοποίηση του σταυρού του, διατυπώνοντας ακόμη και προφητείες: «Αυτό το ιερό σύμβολο σχετίζεται με χιλιάδες καταγεγραμμένα θαύματα που δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει ούτε ένας. Πλησιάζουν οι εποχές που όλοι θα προσκυνήσουν αυτό τον Σταυρό. Για εμένα, αυτό το απλό ξύλο είναι η ζωή μου, είναι η ταφή μου και είναι η ανάστασή μου».
Θεός του, ο σταυρός
Σε μια απόπειρα να απαντήσει στα εναγώνια αιτήματα των πιστών, συνεργάτης του παπα-Δημήτρη έχει γράψει το εξής διαφωτιστικό: «Ο θαυματουργός Τίμιος Σταυρός, που είναι προσωπικό και οικογενειακό κειμήλιο του εφημερίου, δεν βγαίνει κάθε μέρα ή κάθε Κυριακή όπως πολλοί πιστεύουν. Ο Τίμιος Σταυρός βγαίνει όποτε δώσει Εκείνος (σ.σ.: ο Θεός) εντολή στον πατέρα Δημήτριο. Κατόπιν ο πατέρας μάς ανακοινώνει την ημερομηνία στα κηρύγματά του, μετά τη Θεία Λειτουργία. Μπορείτε να παρακολουθείτε τα κηρύγματά του και τις Θείες Λειτουργίες από το κανάλι των Αγίων Ισιδώρων στο YouTube και στο Facebook. Μέχρι ώρας το καθημερινό σταύρωμα δεν είναι εφικτό, διότι για να κρατήσει στο χέρι του τον Τίμιο Σταυρό, ο πατέρας πρέπει να είναι εντελώς νηστικός και αυστηρώς πνευματικά προετοιμασμένος!».
Συμπληρώνοντας και υπερθεματίζοντας, ο παπα-Δημήτρης λέει ότι «ο Σταυρός δεν βρίσκεται τώρα στον ναό, διότι μπορεί να κλαπεί. Τον φυλάσσω ως κόρην οφθαλμού, με το καντήλι του, με το θυμιατό του, με όλη μου την αγάπη. Τις περισσότερες φορές κοιμάμαι μαζί του και μιλάω μαζί του, για να καθαρίσω τη σκέψη μου». Η βιωματική σχέση του παπα-Δημήτρη με τον Σταυρό, όπως έχει πει ο ίδιος πολλάκις, αλλά όχι με την απαραίτητη ευκρίνεια ώστε να τίθενται σε λογική και χρονολογική τάξη όλες οι λεπτομέρειες της προσωπικής του ιστορίας, ξεκινά με τη λευχαιμία, από την οποία προσεβλήθη σε ηλικία 15 ετών.
Οι παρενέργειες της νόσου και των θεραπειών στις οποίες υποβλήθηκε ήταν βαρύτατες και, σύμφωνα με τη διήγηση του παπα-Δημήτρη Λουπασάκη, «μου έδιναν 15 με 20 μέρες ζωή. Εχασα το φως μου και παρέλυσα, ζύγιζα μόλις 20 κιλά. Ξαφνικά, όμως, βρέθηκε αυτός ο Σταυρός στα χέρια της θείας μου, της αγαπημένης μου οσιακής, πνευματικής μητέρας, της Ειρήνης της Προσκυνήτριας. Ημασταν μια πάμπτωχη οικογένεια στα Χανιά της Κρήτης, δεν είχαμε ούτε ψωμί να φάμε. Κι όμως, η μητέρα μου με είχε τρέξει παντού, σε όλους τους γιατρούς, σε όλα τα μοναστήρια και τους ιερωμένους. Αλλά ήμουν ξεγραμμένος, θα πέθαινα. Στην απελπισία της πήρε το φανελάκι μου και το πήγε να το σταυρώσουν με τον Σταυρό, τον οποίο σταυρώνω κι εγώ εσάς τους πιστούς. Και τότε έγινε το Θαύμα. Αυτός ο Σταυρός με ανέστησε γιατί δεν είχα ζωή. Με σταύρωσε σε όλο μου το σώμα κι εκεί σταμάτησε η κατρακύλα του θανάτου. Και τότε, είπα στον Κύριο, “αφού με έκανες καλά θα φορέσω το ράσο”».
Ο παπα-Δημήτρης επαναλαμβάνει πως δεν ενδύθηκε το ιερατικό σχήμα αποσκοπώντας να κερδίσει τα προς το ζην. Παράλληλα με την αφιέρωσή του στην υπηρεσία του Κυρίου, εργάστηκε ως τραπεζοκόμος στο οχηματαγωγό «Κρήτη», οικοδόμος, βοηθός σε μεγάλα φαρμακεία της Αθήνας και, στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του, ως ταχυδρόμος στην περιοχή των Βριλησσίων. Σήμερα, πλησιάζοντας τη συνταξιοδότησή του, εξακολουθεί να μισθοδοτείται από τα ΕΛ.ΤΑ., ενώ δεν παραλείπει να επισημαίνει ότι στην αρχή της σταδιοδρομίας του ως ιερέα, δεν λάμβανε ούτε το επιβεβλημένο -με παρέμβαση του τότε Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου- επιμίσθιο, προτιμώντας να το διαθέτει απευθείας στη φιλόπτωχη πρόνοια. Εντέλει μόνο μετά από επίπληξη του Χριστόδουλου ο παπα-Δημήτρης άρχισε να εισπράττει αυτό που δικαιούνταν.
Με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία ο ιερέας των Αγίων Ισιδώρων Λυκαβηττού επαναλαμβάνει ότι ακόμη και από τα θαύματα που συγκεντρώνουν στον ναό του χιλιάδες ανθρώπους δεν αποφέρουν οποιουδήποτε είδους υλικά ωφελήματα για τον ίδιο. Από την άλλη, ο Μητροπολίτης Αργολίδος Νεκτάριος κατηγορεί τον παπα-Δημήτρη ότι «από τη στιγμή που υπάρχει διαφήμιση, υπάρχει αγυρτεία, δεν υπάρχει αγιότητα» και αφήνει υπαινιγμούς ότι υπάρχουν σκοτεινά σημεία στο παρελθόν του ιερέα, τα οποία μάλιστα έχουν διερευνηθεί κατά το παρελθόν από την Ιερά Σύνοδο, αλλά χωρίς να καταλήξουν σε πόρισμα – ενδεχομένως επιβαρυντικό για την ακεραιότητα του κ. Λουπασάκη.
Οπότε ο παπα-Δημήτρης πιστεύει πως δικαιούται να φιλοσοφεί τη ζωή και το τέλος που ούτε με θαύμα δεν θα αποφύγει οποιοσδήποτε τυχαίνει να γεννήθηκε θνητός: «Ολοι σε 1-2 μέτρα γης θα καταλήξουμε, κι εγώ κι αυτοί που με κατηγορούν, όπως κι εκείνοι που με επαινούν. Εγώ τουλάχιστον δεν κρύβομαι, γι’ αυτό έχω φίλους και εχθρούς. Εάν κρυβόμουν, τότε θα είχα μόνο φίλους».
