GALA: Είσαι ροκ;
ΑΝΤΡΙΑΝΑ ΑΝΔΡΕΟΒΙΤΣ: Θα έλεγα ότι είμαι ό,τι πιο κοντινό στο ροκ, αν μπορούμε να κατατάξουμε τους ανθρώπους σε στυλ. Το ροκ έχει κάτι ριζοσπαστικό, κάτι επαναστατικό που μου ταιριάζει. Δεν μου αρέσει καθόλου η ρουτίνα, γι’ αυτό δεν θα μπορούσα με τίποτα να κάνω μια δουλειά γραφείου. Παρότι η δουλειά μας είναι μέσα στην ανασφάλεια και το πήγαιν’-έλα, νομίζω ότι πιο πολύ θα με σκότωνε αν έκανα κάτι στατικό.
G.: Ξεκίνησες, ωστόσο, με σπουδές στο Μαθηματικό. Γιατί;
Α.Α.: Τα μαθηματικά είναι φαντασία και μοιάζουν πολύ με την τέχνη. Εχουμε συνηθίσει να θεωρούμε μαθηματικά αυτά που μαθαίνουμε στο σχολείο, την προπαίδεια και τις εφαρμοσμένες πτυχές τους. Τα πραγματικά μαθηματικά όμως σου ανοίγουν ορίζοντες. Εγώ από αυτά έμαθα τον κόσμο μας.
G.: Τα άφησες όμως για την τέχνη.
Α.Α.: Δεν τα άφησα, πήρα το πτυχίο μου. Και κατά καιρούς, ανάμεσα στις άλλες δουλειές που έχω κάνει στη ζωή μου, παρέδιδα και ιδιαίτερα στα μαθηματικά.
G.: Τι άλλες δουλειές έχεις κάνει;
Α.Α.: Εχω κάνει service, έχω δουλέψει στο ραδιόφωνο, έχω βοηθήσει στο εμπόριο τροφίμων που έχει ο πατέρας μου. Και από το τελευταίο έχω αποκτήσει κόλλημα με τη διατροφή. Μου αρέσει μάλιστα πολύ να μαγειρεύω.
G.: Τι μαγειρεύεις;
Α.Α.: Γενικά ακολουθώ τις συνταγές της μαμάς και της γιαγιάς, που με έμαθαν να αγαπάω την ελαφριά κουζίνα, παρότι έχουμε και μικρασιατικές καταβολές.
G.: Το Ανδρέοβιτς πώς προέκυψε;
G.: Οπότε έχεις το φευγιό στο αίμα σου.
Α.Α.: Αλήθεια είναι. Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, όπου μείναμε μέχρι τα 6 μου, μετακομίσαμε στη Δράμα μέχρι τα 18 μου και μετά πήγα στην Πάτρα, όπου έβγαλα τις δύο σχολές, Μαθηματικών και Υποκριτικής. Και τώρα μένω στην Αθήνα.
G.: Πώς και ασχολήθηκες με την υποκριτική;
Α.Α.: Είχα το μικρόβιο από πριν. Από πολύ μικρή με πήγαινε η μητέρα μου σε παραστάσεις στο αρχαίο θέατρο των Φιλίππων, και κάθε φορά που έβλεπα τους ηθοποιούς πάνω στη σκηνή έλεγα «πω πω, αυτό θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω». Στην εφηβεία μου ασχολήθηκα πολύ με τη μουσική. Πήγα σε Μουσικό Γυμνάσιο, έμαθα να παίζω πολλά όργανα και τραγουδούσα. Πιο πολύ όμως μου άρεσε το θεατρικό παιχνίδι που κάναμε στο σχολείο. Απλώς ήμουν και μαθήτρια του 20, οπότε έδωσα εξετάσεις και πέρασα στο Μαθηματικό της Πάτρας.
G.: Ωραία τα φοιτητικά χρόνια;
Α.Α.: Καταπληκτικά. Η Πάτρα είναι ωραία πόλη. Βασικά είχα ένα σχέδιο. Τελειώνοντας το σχολείο, να φύγω από τη Δράμα και τους γονείς μου για να μείνω σε άλλη πόλη, μόνη μου, να ανεξαρτητοποιηθώ. Οι γονείς μου είναι υπέροχοι, γίνονται χαλί να τους πατήσεις, αλλά ήθελα να σταθώ στα δικά μου πόδια. Σκόπευα λοιπόν, αφού τελειώσω το Μαθηματικό, να έρθω στην Αθήνα και να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό. Στο μεταξύ όμως άνοιξε η Δραματική Σχολή του ΔΗΠΕΘΕ της Πάτρας, το ’12, και ήταν η μαμά μου που μου τηλεφώνησε να μου το πει και με παρότρυνε να δώσω εξετάσεις. Το έκανα, μπήκα και από τότε άλλαξε η ζωή μου.
G.: Πώς ήταν η πρώτη φορά στη σκηνή;
Α.Α.: Στη Δράμα ήμουν εξοικειωμένη με τη σκηνή, γιατί έδινα πολλές συναυλίες. Τέσσερις μπάντες είχα στο σχολείο. Αλλά μετά τη Δραματική Σχολή, άρχισα να νιώθω άγχος, γιατί έμαθα να εμβαθύνω και συνειδητοποίησα πόσα λάθη έκανα και πόσα λάθη μπορώ να κάνω. Εμαθα τα παρασκήνια του performing και συνειδητοποίησα ότι μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα. Γνώρισα έναν καινούριο κόσμο, με τον οποίο είμαι ερωτευμένη. Είναι ένας κόσμος στραβός, ανάποδος και υπέροχος μαζί.
G.: Ποια ήταν η πρώτη δουλειά ως ηθοποιός;
Α.Α.: Ηταν στο έργο «Οιδίποδας επί Κολωνώ», το ’17, σε σκηνοθεσία του Σταύρου Τσακίρη, με το οποίο κάναμε περιοδεία και πήγαμε και Επίδαυρο. Επαιζα με τον Κώστα Καζάκο, που χάσαμε πρόσφατα, τον οποίο αγαπούσα πολύ.
G.: Πώς ήταν η εμπειρία στην Επίδαυρο;
Α.Α.: Μαγική. Μέχρι να βγω, νόμιζα ότι θα πάθω κρίση πανικού, ότι θα λιποθυμήσω πάνω στη σκηνή. Με το που πάτησα το πόδι μου στην πάροδο και είδα τον κόσμο, μου έφυγε το άγχος. Και είπα «αυτή τη δουλειά θα κάνω».
G.: Εχεις συναντήσει δυσκολίες στον χώρο;
Α.Α.: Πολλές, αλλά είμαι πολύ διεκδικητική. Αν βάλω κάτι στο μυαλό μου, θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω – αρκεί αυτά τα πάντα να συμβαδίζουν με τον ηθικό μου κώδικα, να τα επιτρέπουν οι αξίες μου. Είμαι πάρα πολύ δουλευταρού και κάθε μέρα ψάχνω για ακροάσεις, ακόμα και τώρα. Διαβάζω αφιερώματα και περιοδικά, θέλω να ξέρω κάθε στιγμή τι συμβαίνει στον χώρο μου. Τον αγαπώ πολύ. Με τα social media μόνο δεν τα πάω καλά.
G.: Γιατί δεν σου αρέσουν;
Α.Α.: Θεωρώ ότι δημιουργούν απόσπαση της προσοχής. Τα αποφεύγω όσο μπορώ, αν και πιστεύω ότι αυτό είναι κακό για τη δουλειά μου.
G.: Στην τηλεόραση παίζεις γιατί σου αρέσει ή το κάνεις για βιοποριστικούς λόγους;
Α.Α.: Οχι, μου αρέσει η τηλεόραση και μου αρέσει και η πρόκλησή της. Δεν είναι εύκολες οι συνθήκες, μας πιέζει όλους πολύ ο χρόνος. Από το ’18 που έκανα το πρώτο μου καθημερινό, την «Επιστροφή», μέχρι και τον περσινό «Ορκο» που γυριζόταν μονοκάμερο, νιώθεις πάντα μια αόρατη βιασύνη. Ο,τι και να γίνει, πρέπει να γυριστούν οι σκηνές. Οπότε για μένα που είμαι ηθοποιός αυτό είναι ένα είδος πρόκλησης. Να είμαι πάντα έτοιμη, να έχω καλά αντανακλαστικά, να ακούσω μια οδηγία και να καταλάβω ακριβώς τι πρέπει να κάνω.
G.: O κινηματογράφος σε ενδιαφέρει;
Α.Α.: Είναι αυτό που θέλω να κάνω. Του έχω μεγάλο έρωτα. Πιστεύω ότι το θέατρο είναι η μαγεία, αλλά ο κινηματογράφος μπορεί να αποτυπώσει την εικόνα που θέλεις. Ισως να είμαι και control freak. Ο Γκραουζίνις, όταν κάναμε πρόβες για τον «Αμπιγιέρ», μας είπε κάτι που το έχω κρατήσει: «Στο θέατρο, η παράσταση δεν συμβαίνει ποτέ στη σκηνή. Συμβαίνει πάντα μέσα στο μυαλό του θεατή». Και είναι αλήθεια. Στο θέατρο, το βλέμμα του θεατή θα εστιάσει οπουδήποτε πάνω στη σκηνή. Στον κινηματογράφο, όμως, μπορείς να του δείξεις αυτό που εσύ θέλεις να δει.
G.: Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεσαι να παίξεις;
Α.Α.: Μου αρέσουν πάρα πολύ οι κωμικοί. Είχα ένα φλερτ με την κωμωδία στο «Ζακέτα να πάρεις», μέχρι και στην «Εξαψη» και στον «Ερωτα με διαφορά» είχαμε βάλει κάποια κωμικά στοιχεία, αλλά δεν έχω παίξει ακόμα έναν καθαρόαιμο κωμικό ρόλο, ξέρεις, το είδος που αντιμετωπίζει με χιούμορ και σαρκασμό ένα πρόβλημα. Γιατί έτσι είμαι και εγώ στη ζωή μου. Πιο εύκολα γελάω παρά κλαίω με κάτι δυσάρεστο που μου συμβαίνει. Είναι ο τρόπος μου για να αντιμετωπίζω τα προβλήματα.
G.: Τα οποία τα ξεπερνάς μόνη σου;
Α.Α.: Ποτέ μόνη μου. Ο,τι μου συμβαίνει το συζητάω με την οκογένειά μου, με τους φίλους μου, με τον σύντροφό μου. Δεν βγαίνει η ζωή αν είσαι μόνος ◆
Styling: Λίζη Παπάζογλου. Make up – Hair: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός styling: Ελένη Εξάρχου. Βοηθός φωτογράφου: Μάριος Κόλλιας
