Του Γιώργου Καρβουνιάρη
Στον απόηχο της τραγωδίας των Τεμπών που δυστυχώς αποδείχθηκε ένα έγκλημα που είχε πολλάκις προαναγγελθεί αλλά κανείς δεν έδινε σημασία, η οδύνη και ο οργή ενός ολόκληρου λαού, συναγωνίζονται με την έκπληξη και τον αποτροπιασμό από τις συνεχείς φρικτές αποκαλύψεις.
Αποκαλύψεις για τα όσα γνώριζαν οι ιθύνοντες και κυρίως για την πλεκτάνη συγκάλυψης που εξυφάνθηκε με απίστευτη αδιαφορία για τις ζωές των συνανθρώπων μας.
Όλα αυτά όπως είναι πια γνωστό, οδήγησαν σε μία από τις πιο φρικτές τραγωδίες στη σύγχρονη ιστορία μας. Δεκάδες οικογένειες βυθίστηκαν στη θλίψη και την απόγνωση και όλη η χώρα αφενός σοκαρίστηκε και στη συνέχεια οργίστηκε και βγήκε στους δρόμους.
Και ξαφνικά οι υπεύθυνοι της τραγωδίας που ακόμα αρνούνται τις αντικειμενικές τους ευθύνες, επιχειρώντας να τις μοιράσουν σε φίλους και… εχθρούς, έγιναν πιο «ανθρώπινοι» και ανακοίνωσαν στήριξης των χαροκαμένων οικογενειών.
Με τον πιο επίσημο τρόπο, ο Πρωθυπουργός της χώρας ανακοίνωσε τα μέτρα: Ειδική σύνταξη 1.655 ευρώ τον μήνα, διαγραφή οφειλών στο Δημόσιο και δανειακών υποχρεώσεων σε τράπεζες και απαλλαγή από φόρο κληρονομιάς…
Είναι όμως ειλικρινής αυτή η κίνηση; Έχει ανθρωπιστικά ή μικροπολιτικά κριτήρια; Σκοπός είναι να απαλύνει τις συνθήκες ζωής των οικογενειών των θυμάτων ή να μειώσει την οργή;
Μήπως είναι μια αισχρή προσπάθεια εξαγοράς των συνειδήσεων ανθρώπων που όπως η συντριπτική πλειοψηφία των οικογενειών στη χώρα τα βγάζουν πολύ δύσκολα πέρα;
Θα έκανε κάτι τέτοιο ο Πρωθυπουργός αν βρισκόταν στον πρώτο χρόνο της θητείας του; Μάλλον όχι, καθώς τίποτα δεν έχει γίνει για την οικογένεια του 19χρονου Φώτη Ανδρικόπουλου από το Πετρωτό που έχασε τη ζωή του λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα Τέμπη ενώ βρισκόταν στην ευθύνη των Ενόπλων Δυνάμεων. Η οικογένεια του ακόμα βασανίζεται στα Δικαστήρια διεκδικώντας αποζημίωση.
Προφανώς κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη ζωή. Πολύ περισσότερο για έναν γονιό που θρηνεί το βλαστάρι του. Πως μπορείς ακόμα και να περιγράψεις έναν τέτοιο πόνο;
Η «φωτογραφική» ευαισθησία όμως του κ. Μητσοτάκη εξαντλείται σε αυτή την επικοινωνιακή διαχείριση της τραγωδίας και της εκμετάλλευσης των αναγκών των ανθρώπων που μένουν πίσω.
Διότι αν το εννοούσε θα νομοθετούσε για όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις και η οικογένεια του Φώτη που υπηρετούσε την πατρίδα του και του κάθε Φώτη που έχασε τη ζωή του από τις εγκληματικές αμέλειες του κράτους, δεν θα έδινε απέλπιδες μάχες εδώ και χρόνια στα δικαστήρια.
Ο κ. Πρωθυπουργός όμως δεν νομοθετεί. Χαρίζει χρήματα για να εξαγοράσει τη σιωπή ανθρώπων σε απόγνωση. Γι΄ αυτό η κίνηση του είναι απάνθρωπη και αισχρή!
