Η σύγχρονη εκδοχή των «Σφηκών» του Αριστοφάνη από τη Λένα Κιτσοπούλου στην Επίδαυρο, μετρά πολλές αντιδράσεις. Η σκηνοθέτιδα θέλησε να μεταφέρει τη δική της καλλιτεχνική ματιά, ενσωματώνοντας απροσδόκητα στοιχεία στην κωμωδία του Αριστοφάνη, όπως μεταξύ άλλων, μία μπασκέτα στη σκηνή, πλαστικές καρέκλες, έναν ματωμένο πρωταγωνιστή, αλλά κι έναν… γορίλα. Η παράσταση προκάλεσε αίσθηση, αφήνοντας αρκετούς θεατές σοκαρισμένους, ενώ δεν ήταν λίγοι κι αυτοί που αποχώρησαν από το θέατρο.
Ωστόσο οι «Σφήκες», δεν είναι η μόνη παράσταση της σκηνοθέτιδας που δίχασε τους θεατές. Το έργο «Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή» ήταν η πρώτη συγγραφική θεατρική απόπειρα της Λένας Κιτσοπούλου, στο πλαίσιο του προγράμματος του Φεστιβάλ Αθηνών το 2012.
Η Λένα Κιτσοπούλου τότε, εμπνεύστηκε και παρουσίασε τον ήρωα της Επανάστασης ως βαρύμαγκα ιδιοκτήτη σουβλατζίδικου με τζιν και τσαρούχια, που βρίζει και δέρνει τη γυναίκα του επειδή τη ζηλεύει, ώσπου εκείνη τελικά τον απατά με Κούρδο λαθρομετανάστη. Στο τέλος δε της παράστασης, ο «κερατάς» Αθανάσιος Διάκος στο τέλος σκοτώνει την έγκυο γυναίκα του σε ένα έγκλημα πάθους.
Η υπόθεση του έργου «Αθανάσιος Διάκος – Η επιστροφή»
«Ενιωθα ξένος στην Τουρκιά και πήδηξα αιώνες, ξένος κι εδώ αισθάνομαι, αλλάζω απλώς ξενώνες», αναφέρει στην αρχή του έργου ο ήρωας που δεν διστάζει να κατεβάσει το παντελόνι του και να εξηγήσει στο κοινό πώς τον… σούβλισαν οι Τούρκοι. Στο απίθανο σενάριο, λίγο πριν από τον ανασκολοπισμό, και με την παρέμβαση ενός από μηχανής θεού, ο Αθανάσιος Διάκος διασώζεται και με τη γυναίκα του Κρουστάλλω διακτινίζονται στο μέλλον και στη σύγχρονη εποχή. Το έργο διαδραματίζεται στην κουζίνα του διαμερίσματος του ζεύγους στο κέντρο της Αθήνας, που ταυτόχρονα είναι και ιδιοκτήτες ψησταριάς στου Ψυρρή, στην οποία εργάζονται και Κούρδοι λαθρομετανάστες ως delivery boys. Ο ήρωας ζηλεύει παράφορα τη γυναίκα του, με αποτέλεσμα να είναι συνεχείς οι μεταξύ τους καβγάδες, που συνήθως καταλήγουν στον άγριο ξυλοδαρμό της. Αυτή για να τον εκδικηθεί συνάπτει ερωτική σχέση με έναν Κούρδο που εργάζεται στην ψησταριά τους, ο οποίος τελικά την αφήνει έγκυο. Οταν το μαθαίνει ο ήρωας δέρνει τη σύζυγό του, ενώ τη στιγμή που την πιάνουν οι πόνοι της γέννας χρέη μαιευτήρα αναλαμβάνει ο ίδιος, με αποτέλεσμα στο τέλος να κατακρεουργήσει την Κρουστάλλω και το μωρό.
Στη διάρκεια της παράστασης, η ελληνική σημαία περιφέρεται σαν τραπεζομάντιλο. Η συγγραφέας και σκηνοθέτιδα του έργου κυρία Κιτσοπούλου συμμετείχε και στην παράσταση, ενώ τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμήνευσαν ο Νίκος Καραθάνος (Διάκος), η Εμιλυ Κολιανδρή (Κρουστάλλω) και ο Γιάννης Κότσιφας (Κούρδος). Ο εξευτελισμός του Αθανάσιου Διάκου μέσα από το έργο της κυρίας Κιτσοπούλου προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις και σχόλια, με το θέμα να φτάνει μέχρι τη Βουλή. «Η κυρία Κιτσοπούλου ίσως να νομίζει ότι με αυτό το έργο της βγάζει γλώσσα στον ανδρικό μύθο και στην Ιστορία γραμμένη από άνδρες. Καλά κάνει και το νομίζει, δεν πιστεύω όμως ότι είναι έτσι», σχολίασε πρόσφατα ο κριτικός κ. Λέανδρος Πολενάκης στην εφημερίδα «Αυγή». Με ερώτησή του στον αναπληρωτή υπουργό Πολιτισμού κ. Κώστα Τζαβάρα, ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Αδωνις Γεωργιάδης ζήτησε να πληροφορηθεί τους λόγους που μια τέτοια παραγωγή, η οποία «παρουσιάζει με απαξιωτικό τρόπο τον ήρωα της Επανάστασης ως άνθρωπο και οικογενειάρχη», χρηματοδοτήθηκε από το Φεστιβάλ Αθηνών. Αντιδράσεις υπήρξαν και από τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που όχι μόνο καυτηρίασαν την επιχορήγηση της εν λόγω παράστασης, αλλά έθεσαν ευθέως προς το υπουργείο Πολιτισμού αίτημα αντικατάστασης του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Αθηνών κ. Γιώργου Λούκου.
Από την πλευρά της η Έλενα Κιτσοπούλου είχε υποστηρίξει σε συνέντευξή της, πως το έργο ήταν μια προσπάθεια να δείξει ότι μπορούν να υπάρξουν ήρωες και στην καθημερινότητα. «Εδώ έχουμε έναν άνθρωπο που παλεύει για την επιβίωσή του και λιγότερο ένα εθνικό σύμβολο. Δηλαδή πιο πολύ με ενδιαφέρει να θέσω υπαρξιακά ζητήματα και λιγότερο η κατάντια της σύγχρονης Ελλάδας. Ο δικός μου Αθανάσιος Διάκος είναι ένας καθημερινός άνθρωπος, όπως όλοι μας, που είναι ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν κάνω παρωδία ούτε του ηρωισμού του, ούτε της Ελλάδας», είχε δηλώσει χαρακτηριστικά τη χρονιά που ανέβηκε η παράσταση.
