Στη λύση του γρίφου της σοβαρής νόσησης των ανδρών έναντι της ελαφροτέρης των γυναικών από κάποια ιογενή λοίμωξη κατέληξε νεότερη μελέτη, φωτίζοντας ένα πολύτιμο στοιχείο του γυναικείου σώματος.
Ειδικότερα, η απάντηση στο μυστήριο ενδεχομένως να κρύβεται σε έναν επιγενετικό ρυθμιστή, που ενισχύει τη δραστηριότητα εξειδικευμένων αντι-ιικών κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος, γνωστά και ως κύτταρα «φυσικοί δολοφόνοι» (natural killers-ΝΚ).
Στη μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο Nature Immunology, η ερευνητική ομάδα από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (UCLA) διαπίστωσε από τα πειράματα σε ποντίκια ότι τα κύτταρα «φυσικοί δολοφόνοι» των θηλυκών ζώων και ανθρώπων διατηρούσαν ένα επιπλέον αντίγραφο ενός γονιδίου που συνδέεται με το χρωμόσωμα Χ και ονομάζεται UTX. Το γονίδιο UTX δρα ως επιγενετικός ρυθμιστής για την ενίσχυση της αντι-ιικής λειτουργίας των συγκεκριμένων κυττάρων, ενώ παράλληλα καταστέλλει τον αριθμό τους.
Όπως εξηγεί η συν-συγγραφέας Dr. Maureen Su, καθηγήτρια μικροβιολογικής ανοσολογίας και μοριακής γενετικής και παιδιατρικής στην Ιατρική Σχολή David Geffen του UCLA, «ενώ είναι γνωστό ότι τα αρσενικά έχουν περισσότερα κύτταρα ”φυσικούς δολοφόνους”, σε σύγκριση με τα θηλυκά, δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε γιατί ο αυξημένος αριθμός αυτών των κυττάρων δεν έδρασαν σαν ασπίδα προστασίας κατά τη διάρκεια ιογενών λοιμώξεων. Αποδεικνύεται, λοιπόν, ότι τα θηλυκά έχουν περισσότερα γονίδια UTX στα κύτταρα ”φυσικούς δολοφόνους” και από ό,τι τα αρσενικά, γεγονός που τους επιτρέπει να καταπολεμούν αποτελεσματικότερα τις ιογενείς λοιμώξεις».
Οι συγγραφείς σημειώνουν ότι αυτό ίσχυε ανεξάρτητα από το αν τα ποντίκια είχαν ή όχι τα όργανα του αναπαραγωγικού συστήματος (ωοθήκες στα θηλυκά- όρχεις στα αρσενικά), υποδεικνύοντας ότι το χαρακτηριστικό που παρατήρησαν δεν συνδέεται με τις ορμόνες. Επιπλέον, τα θηλυκά ποντίκια με χαμηλότερη έκφραση των γονιδίων UTX είχαν περισσότερα κύτταρα «φυσικούς δολοφόνους», τα οποία δεν ήταν τόσο ικανά να ελέγχουν την ιογενή λοίμωξη.
Έτσι, τα γονίδια UTX θεωρούνται κρίσιμοι μοριακοί παράγοντες που καθορίζουν τις διαφορές φύλου στα κύτταρα «φυσικούς δολοφόνους».
Από τη στιγμή, επομένως, που δεν υπάρχει μια θεραπεία να καλύπτει τις ανάγκες και των αντρών και των γυναικών, τα ευρήματα υποδηλώνουν ότι οι θεραπείες που αφορούν τις ανοσολογικές αποκρίσεις θα πρέπει να επαναπροσδιοριστούν, ανοίγοντας το δρόμο για τις πρακτικές της εξατομικευμένης ιατρικής. Οι δυνατότητες που προσφέρει εφαρμόζουν σαν γάντι σε κάθε ασθενή, προσφέροντας θεραπευτικές μεθόδους που λαμβάνουν υπόψη τις ατομικές διαφορές των ανθρώπων, όπως τη γενετική, το περιβάλλον και άλλους παράγοντες που επηρεάζουν την υγεία και τον κίνδυνο ασθένειας.
