Υπάρχει μια πρακτική εγνωσμένης αξίας που αποδίδει σε κάθε περίοδο κατά του ελληνισμού. Μια πρακτική που χάνεται στα βάθη των αιώνων και τόσο αποτελεσματική που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η «Αχίλλειος πτέρνα» του ελληνισμού. Είναι η τακτική του «διαίρει και βασίλευε»! Μία τακτική η οποία θεσπίστηκε από εξωγενείς παράγοντες και παρουσίες κατά της κυρίαρχης τότε φυλής, στον πλανήτη, δηλαδή των Ελλήνων. Θα μπορούσαμε να συναντήσουμε την απαρχή της στις ελληνικές πόλεις κράτη.
Οι πρώτοι που της εφάρμοσαν ήταν βασιλείς των Περσών που ειδικά μετά τις ήττες τους από του ενωμένους Έλληνες, έτρεμαν την ιδέα της εισβολής στη αχανή αυτοκρατορία τους. Με χρηματισμούς, επιβουλές και άλλες μεθόδους, φρόντιζαν να σπέρνουν τη διχόνοια οδηγώντας στην καλύτερη περίπτωση σε αδελφοκτόνους πολέμους και στη χειρότερη σε καχυποψία και εχθρικότητα. Όλα αυτά τα σταμάτησε ο Φίλιππος αρχικά που ένωσε έστω και δια της βίας τους Έλληνες και ο Αλέξανδρος έκανε πράξη τον…εφιάλτη των Περσών. Ο ενωμένος ελληνισμός υπό τη ηγεσία ενός εμπνευσμένου ηγέτη- στρατηγού δεν είχε αντίπαλου μέχρι την άλλη πλευρά του κόσμου! Η τεράστια αυτοκρατορία που άφησε ο Μέγας Αλέξανδρος, διαμοιράστηκε σε βασίλεια που εχθρεύονταν και ενίοτε πολεμούσαν το ένα το άλλο. Έτσι δυστυχώς δεν άργησε να έρθει η κατάρρευση.
Οι εχθροί των ελληνιστικών βασιλείων εκμεταλλεύτηκαν την «Αχίλλειο πτέρνα» τους και υποδαύλισαν έριδες μέχρι την κατάρρευσή τους. Οι καλύτεροι στην τακτική αυτή ήταν οι Ρωμαίοι. Σταδιακά η ανερχόμενη Ρώμη, αποδυνάμωσε τα ελληνιστικά βασίλεια και άρχισε να τα κατακτά. Το τελευταίο ήταν αυτό των Πτολεμαίων όπου η Κλεοπάτρα (τελευταία απόγονος του Πτολεμαίου, στρατηγού του Αλεξάνδρου) ακολούθησε μια παρόμοια τακτική, διαιρώντας την Ρωμαϊκή ηγεσία. Τρόμαξε τη Ρώμη αλλά προδόθηκε (μαζί με τον Μάρκο Αντώνιο) και έχασε. Οι μεγάλες αλλαγές που συντελέστηκαν αιώνες αργότερα, οδήγησαν στη δημιουργία της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το «διαίρει και βασίλευε» αναδείχτηκε σε τέχνη και εντός και των τειχών της Κωνσταντινούπολης που με την πάροδο του χρόνου άλωσε πριν την… Άλωση τον Βυζαντινό κόσμο.
Η άνοδος των διαφόρων φυλών της Ανατολής, οι χειρισμοί των Δυτικών και κυρίως του παπικού παράγοντα, αποδυνάμωσαν των Αυτοκρατορία και οδήγησαν το 1453 τους Οθωμανούς στην Κερκόπορτα! Οι κερκόπορτες έκτοτε ήταν πολλές καθώς οι Οθωμανοί φρόντιζαν να διχάζουν τους Έλληνες ώστε να μην ενοποιηθούν ποτέ ξανά. Σε άλλους έδινα προνόμια και σε άλλους σκλαβιά και θάνατο! Η πρακτική αυτή ήταν τόσο επιτυχής που διήρκεσε σχεδόν 400 χρόνια. Και πάλι η ενοποίηση του Ελληνισμού (με φωτιά και τσεκούρι, όποτε χρειάστηκε) οδήγησε στην επανάσταση και το νέο Ελληνικό κράτος. Ακόμα και τότε όμως ο διχασμός με την παρότρυνση και των ξένων οδήγησε σε έναν αιματηρό εμφύλιο που παραλίγο να μας κοστίσει την ίδια την επανάσταση.
Αίτιο τη τότε διαμάχης τα αξιώματα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Χύθηκε για μία φορά αδελφικό αίμα και χάθηκαν πολλοί ήρωες του επαναστατημένου γένους. Οι Μεγάλες Δυνάμεις φρόντισαν -τότε και αμέσως μετά- να μας κρατήσουν διχασμένους με πολλούς τρόπους ώστε να υπηρετούμε κάθε φορά τα δικά τους συμφέροντα. Ο ελληνισμός ενώθηκε πάλι στον Α΄ και Β΄ Βαλκανικό πόλεμο, τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και στην Μικρασιατική εκστρατεία. Δυστυχώς και εκεί τα παιχνίδια των ξένων και ο πολιτικός διχασμός που τροφοδοτήθηκε με βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς, μαζί με την έμμεση και άμεση ενίσχυση των Νεότουρκων και του Κεμάλ Ατατατούρκ, οδήγησε στη Μικρασιατική Καταστροφή…
Ο διχασμός εντάθηκε τις επόμενες δεκαετίες με σκληρές πολιτικές αντιπαραθέσεις και διώξεις. Ωστόσο ο ελληνισμός ενώθηκε και πάλι υπό την απειλή της Ιταλικής εισβολής και φυσικά μεγαλούργησε νικώντας τους Ιταλούς του Μουσολίνι και με μνημειώδη αντίσταση απέναντι στον ισχυρότερο στρατό που είχε δει μέχρι τότε ο κόσμος, την πολεμική μηχανή του Χίτλερ. Το έπος της Εθνικής Αντίστασης που ήρθε μέσα στην κατοχή έδειξε και πάλι τις αρετές του ενωμένου ελληνισμού. Ωστόσο η Απελευθέρωση αντί να οδηγήσει σε ανάταση του έθνους οδήγησε σε έναν νέο διχασμό. Οι «σύμμαχοι» φρόντισαν γι αυτό οδηγώντας μας στον Εμφύλιο. Οι πρώην Γερμανοτσολιάδες πήραν στολή με εθνόσημο (αφού οργανώθηκαν από τους Αγγλογάλους) και κυνήγησαν τους αντάρτες στα βουνά, Τους ίδιους αντάρτες που οι ίδιοι σύμμαχοι ενίσχυσαν την περίοδο της κατοχής με όπλα και χρυσές λίρες. Οι τελευταίοι υποστηρίζονταν από την Σοβιετική πλευρά αν και τελικά αφέθηκαν μόνοι τους λόγω της συμφωνίας της Γιάλτας που μοίρασε τον κόσμο, μαζί και την Ελλάδα. Τα τραύματα του Εμφυλίου έμειναν για πολλά χρόνια ανοιχτά και ο νέος αυτός διχασμός οδήγησε στη Χούντα όπου οι μισοί Έλληνες κυνηγήθηκαν, βασανίστηκαν και εξορίστηκαν λόγω των πολιτικών τους επιλογών. Και επειδή δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε σαν φάρσα, είτε σαν τραγωδία, ο διχασμός εκείνος, οδήγησε στην προδοσία της Κύπρου.
Η προδοσία «έριξε» και την χούντα αλλά ο διχασμός παρέμεινε για πολλά ακόμη χρόνια καθώς πολλά μεσαία και κατώτερα στελέχη του καθεστώτος των «Απριλιανών» απορροφήθηκαν από τις μετέπειτα κυβερνήσεις. Έφτασε το 1981 και ο Ανδρέας Παπανδρέου για να ενώσει και πάλι του Έλληνες και να οδηγήσει σε μία νέα περίοδο ευημερίας και εθνικής υπερηφάνειας τη χώρα που ακτινοβόλησε και πάλι διεθνώς. Φυσικά τίποτε δεν κρατάει για πάντα, στην Ελλάδα ούτε καν για πολύ. Ο νέος διχασμός είχε να κάνει με τα μνημόνια με το «μένουμε» και «φεύγουμε» από την Ευρώπη και όλα όσα ακολούθησαν στην πολύ πρόσφατη πολιτική μας ιστορία. Πάντως δεν είναι μόνο οι ξένοι που χρησιμοποιούν το «διαίρει και βασίλευε». Η πρακτική υιοθετήθηκε σε πολλές περιπτώσεις και από Έλληνες, δυστυχώς, για να επιτυγχάνουν τον έλεγχο των πολιτών. Μια τέτοια τακτική δεν αποτελεί και η οικονομική επιβράβευση του «καρφώματος» των φορολογικών παραβάσεων; Ειδικά αν (μπορείτε να αντικαταστήσετε το «αν» με το «όταν») έρχονται καινούργια μέτρα και επώδυνες υπογραφές σε διεθνείς συμφωνίες;
