«Μπορεί η αγάπη να μειώσει το αίσθημα του πόνου;» διερωτάται σε ανάρτησή του στην πλατφόρμα Χ o Δρ Andrew Huberman, Ph.D., νευροεπιστήμονας και μόνιμος καθηγητής στο Τμήμα Νευροβιολογίας, Ψυχιατρικής και Επιστημών Συμπεριφοράς στην Ιατρική Σχολή του Στάνφορντ, με αφορμή απόσπασμα από τη συζήτησή του με τον καθηγητή και επικεφαλής του Τμήματος Ιατρικής του Πόνου του Στάνφορντ, Δρ Sean Mackey, στην εκπομπή του για τα «Εργαλεία Μείωσης και Διαχείρισης του Πόνου».
«Αναγγείλαμε [τη μελέτη] στο campus του πανεπιστημίου για ζευγάρια στην πρώιμη φάση της σχέσης του, επειδή υπάρχει συγκεκριμένος λόγο για αυτή την επιλογή. Στην πρώιμη φάση της σχέσης, επικεντρώνεσαι βαθιά στο άτομο που αγαπάς. Είναι στο μυαλό σου όλη την ώρα. Νιώθεις υπέροχα όταν είστε μαζί και απαίσια όταν είστε χώρια. Δεν ακούγεται λίγο σαν εξάρτηση;» αναφέρει ο Δρ Mackey, εξηγώντας ότι στο αρχικό στάδιο της σχέσης εμπλέκονται τα ίδια νευρικά κυκλώματα με την εξάρτηση.
Πρόκειται για έρευνα που πραγματοποίησε με την ομάδα του και δημοσιεύτηκε το 2010 στο PLoS ONE, για την οποία είχε δηλώσει τότε στο δελτίο τύπου του Πανεπιστημίου πως «ήταν σαφώς η μελέτη με την ευκολότερη συγκέντρωση εθελοντών από όσες έχουν γίνει για το κέντρο πόνου στο Στάνφορντ» αφού «όταν είσαι ερωτευμένος θέλεις να το πεις σε όλους». Η ομάδα αναζητούσε την επίδραση της παθιασμένης σχέσης: «θέλαμε άτομα που ένιωθαν ευφορία, ενέργεια, που σκέφτονταν εμμονικά τον αγαπημένο τους, που αποζητούσαν την παρουσία του» εξηγούσε στο δελτίο.
«Βρήκαμε ότι η αγάπη λειτουργεί εξαιρετικά. Ήταν ένα υπέροχο αναλγητικό. Μείωσε σημαντικά τον πόνο των ανθρώπων και αποδείχθηκε ότι όσο πιο ερωτευμένος είσαι, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανακούφιση από τον πόνο» αναφέρει ο Δρ Mackey στο βίντεο της ανάρτησης, που μπορείτε να δείτε παρακάτω:
Έρευνα σε 15 φοιτητές
Στη μελέτη είχαν συμμετάσχει 15 προπτυχιακοί φοιτητές και φοιτήτριες (οκτώ γυναίκες και επτά άνδρες), στους οποίους είχε ζητηθεί να φέρουν φωτογραφίες των συντρόφων τους και φωτογραφίες ενός εξίσου ελκυστικού ατόμου από τον κύκλο των γνωστών τους. Οι φωτογραφίες εμφανίζονταν μπροστά τους ενόσω δέχονταν στην παλάμη ένα τεχνητό θερμικό ερέθισμα που τους προκαλούσε ήπιο πόνο. Παράλληλα, λαμβάνονταν εικόνες των εγκέφαλων τους μέσω λειτουργικής μαγνητική τομογραφίας (functional Magnetic Resonance Imaging-fMRI).
Για να ελέγξουν την παραπάνω σχέση, οι ερευνητές είχαν προβεί σε μια δεύτερη δοκιμή κατά την οποία η ανακούφιση από τον πόνο θα προερχόταν από την απόσπαση της προσοχής, όπως θα την πετύχαιναν θέτοντας στους φοιτητές άσχετα ερωτήματα όπως «Μπορείς να σκεφτείς αθλήματα που δεν περιλαμβάνουν μπάλα;».
Τα αποτελέσματα είχαν δείξει ότι οι φωτογραφίες των συντρόφων και η απόσπαση της προσοχής είχαν πετύχει αντίστοιχα αποτελέσματα στη μείωση του πόνου, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από τις φωτογραφίες των απλών γνωστών, χρησιμοποιώντας όμως πολύ διαφορετικές εγκεφαλικές οδούς.
Η ανακούφιση από τον πόνο με τη διάσπαση προσοχής προερχόταν κυρίως από ανώτερα τμήματα του εγκεφάλου που εμπλέκονται σε γνωστικές λειτουργίες. Ο έρωτας από την άλλη, μείωνε τον πόνο μέσα από τα κέντρα ανταμοιβής, δρώντας σε «πρωτόγονες πτυχές του εγκεφάλου» κατά τους ερευνητές και με τρόπο παρόμοιο με των οπιοειδών αναλγητικών. «Ένα από τα βασικά σημεία για την επαγόμενη από τον έρωτα αντίσταση στον πόνο είναι ο επικλινής πυρήνας, ένα κομβικό για τον εθισμό σε οπιοειδή, κοκαΐνη και άλλα ναρκωτικά, κέντρο ανταμοιβής», σύμφωνα με τον Δρ Jarred Younger, εμπνευστή και συνερευνητή της μελέτης.
